SAINT SIMONE, PAMIĘTNIKI II

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był błaznowaty i spodobał się księciu Parmy, jak sługa,który ma bawić swego pana; bawiąc się nim spostrzegł, że maon dużo sprytu i może się okazać zdolny do załatwiania i poważ-niejszych spraw.Nie uważał, by do sedesu księcia de Vend�me 34należało wysyłać godniejszego posła, i zlecił mu prowadzić dalejsprawę, której nie dokończył biskup.Alberoni, nie obawiając się, by honor jego ucierpiał, a wiedzącdobrze, jakim jest książę Vend�me, postanowił pozyskać go zakażdą cenę, byle załatwić sprawę ku zadowoleniu swego panai zdobyć przez to jego łaski.Pertraktował więc z księciem siedzą-cym jak zwykle na swym sedesie, rozweselał Vend�me'a dowci-pami przyjmowanymi tym lepiej, że poprzednio Alberoni dużojuż mu powiedział pochlebstw.Vend�me postąpił z nim tak jaki z biskupem i obtarł się w jego obecności.Na ten widok Alberonizawołał: O culo di angelo!" i podbiegł, by tę część ciałapocałować.Nic nie wpłynęło tak dobrze na pomyślne załatwieniejego poselstwa jak to upodlenie.Książę Parmy z racji swegostanowiska miał niejedną sprawę do załatwienia z księciemVend�me, a widząc, jak szczęśliwie zaczął Alberoni, posługiwałsię nim nadal przy księciu.Alberoni zaś postanowił zjednać sobiesympatie pana, zdobywając na razie przychylność ważniejszychspośród służby, poufaląc się ze wszystkimi, przedłużając wizyty.Księciu Vend�me lubiącemu wyszukane dania przygotowywałzupy z sera i inne przedziwne potrawy, którymi książę się za-chwycał.Chciał, by Alberoni jadł je razem z nim, i dzięki temutamten tak się do księcia zbliżył, że, spodziewając się większejkariery w tym cygańskim i wariackim domu niż na dworze swegopana, gdzie, jak sądził, był zbyt małym pionkiem, działał tak, żezdobył sobie miłość księcia Vend�me i wpoił weń sąd, że podziwi przywiązanie, jakie dla niego żywi, każą mu poświęcić wielkilos, jakiego mógłby oczekiwać w Parmie.Tak zmienił pana;wkrótce zaś nie rezygnując z zawodu błazna i specjalisty odprzygotowywania przedziwnych potraw, wtykał już nos w kore-spondencję księcia Vend�me, zdobył pozycję, jaką sobie upatrzył,stał się pierwszym jego sekretarzem i tym, któremu książę po-wierzał wszystkie sprawy osobiste i największe tajemnice.Bardzosię to nie podobało innym.Zazdrość doszła do tego stopnia, że.*pokłóciwszy się z nim podczas pochodu wojsk, przepędził go ponadtysiąc kroków, waląc kijem na oczach całego wojska.Książęwyraził swoje niezadowolenie, lecz na tym tylko się skończyło,Alberoni zaś, nie będąc człowiekiem, który by dla takiego głupstwa* W rękopisie puste miejsce na nazwisko. 35wypuścił zdobycz rokującą tak piękne nadzieje, uczynił sobiez tego zasługę, a pan jego, który coraz więcej w nim gustowałi wszystko mu powierzał, wprowadził go we wszystkie swojesprawy, bardziej jako zaufanego przyjaciela niż jako sługę, i całejego otoczenie, nawet najznamienitsi ludzie z jego wojska, poczęlizabiegać o względy nowego pupila.12 lutego 1708 roku Vend�me przybył wprost do Marly, gdzie-śmy wtedy byli.Zrobił się ruch i hałas niesłychany: gońcy,tragarze lektyk, cała służba dworska rzuciła wszystko, by otoczyćjego podróżną lektykę.Ledwo wszedł do swego pokoju, już całydwór się tam znalazł.Książęta krwi, tak dotknięci tym, że jegoprzed nimi do służby powoływano z wielu jeszcze innych powo-dów, przybiegli pierwsi.Aatwo można przewidzieć, że dwajbastardzi nie kazali na siebie czekać.Przybiegli też ministrowie,a dworzanie tak gorliwie stawili się w komplecie, że w salonachpozostały tylko damy.Pan de Beauvillier znajdował się w tymczasie w Vaucresson, jeżeli zaś chodzi o mnie, to zadowoliłemsię rolą widza w tym przedstawieniu i nie poszedłem oddawaćczci bóstwu.Król i delfin posłali po niego i kiedy tylko zdołał się przebraćpośród całego tego tłumu, zaniesiono go raczej, niż odprowadzonodo salonów.Delfin kazał przerwać koncert, któremu się właśnieprzysłuchiwał, i podszedł go uściskać.Król, odbywający u panide Maintenon konferencję z Chamillartem, posłał znów po niego,przeszedł na jego spotkanie z małego gabinetu, w którym praco-wał, aż do wielkiego, ucałował go parę razy, chwilę z nimrozmawiał, pózniej oznajmił, że nazajutrz będzie mógł swobodniedłużej z nim pomówić.W samej rzeczy w dniu następnym ponaddwie godziny konferował z księciem Vend�me u pani de Main-tenon.Pod pretekstem odpoczynku po pracy Chamillart wydał na jegocześć w Etang dwudniowe wspaniałe przyjęcie.Za jego przy-kładem Pontchartrain, Torcy, a pózniej inni najwięksi magnaciczynili to samo sądząc, iż w ten sposób najłacniej zyskają względykróla.Wszyscy starali się wzajemnie prześcignąć w fetowaniuksięcia, tak że Vend�me, zatrzymywany i poszukiwany, nie mógłwszystkiemu sprostać.Ubiegano się o przywilej wydania przyjęciana jego cześć, ubiegano się o zaszczyt zdobycia zaproszenia wrazz nim.Nigdy niczyj triumf nie był tak wielki; każdy jego krok 36jeszcze ten triumf powiększał.Nie przesadzę, jeżeli powiem, żewszyscy gaśli przy nim: książęta krwi, ministrowie i najwięksipanowie.Przestając z nim, lepiej tylko ukazywali, na ile ichprzewyższa, a sam król zdawał się istnieć tylko po to, by jeszczewielkość jego zwiększyć.Lud przyłączył się do tego ogólnego nastroju, zarówno w Wer-salu, jak i w Paryżu, gdzie książę chciał radować się widokiemtak wielkiego entuzjazmu, pod pretekstem wizyty w Operze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne