[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Idea zmartwychwstania oczywiście nie mogła być wyssana z palca, ani powstać zezbiorowej sugestii lub wpływu dawnych proroctw.Realną podstawę tej legendywytworzył fakt dokonany: ciało po zdjęciu z krzyża znikło.%7ływe czy martwemusiało być gdzieś ukryte.Z pomocą tu przychodzę analogie z wydarzeniami zmitologii i historii powszechnej.Okazuje się, że takich  faktów"zmartwychwstania i wniebowstąpienia było bardzo wiele.Wiara w ich możliwośćprzy ówczesnym stanie umysłowym była powszechna i brała początek od StaregoTestamentu.Już Eliasz wskrzesił jakieś dziecko.Jezus także wskrzeszałwielokrotnie, chociaż nie wszyscy Ewangeliści widza to jednakowo.Tak naprzykład A
ukasz nie notuje wskrzeszenia A
azarza, natomiast mówi o wskrzeszeniuwdowy, Nain, czego znów inni Ewangeliści nie stwierdzają (A
uk.VII,11-15).Apostołowie także nabierają mocy wskrzeszenia, co widzimy w wypadku Tabity zJoppie zmartwychwstałej na skutek modlitwy Piotra (Dz.Apost.IX,36-41).Wiara społeczeństwa w możliwość z martwych powstania musiała być popularna,skoro powstały tak mało prawdopodobne historie jak ta, opisana już przez nas,zbiorowego marszu wskrzeszonych świętych ulicami Jerozolimy (Mat.XXVIII,53).O tym, do jakiego stopnia wiara w zmartwychwstanie była wówczas popularna,najbardziej zaświadczyć może opisana przez Ewangelistów scena, w którejwykształcony człowiek, bo sam Herod Antypas poważnie traktuje myśl ozmartwychwstaniu Jana Chrzciciela (Mat.XIV,2; Marek VI, 16).W greckiej mitologii pełno jest wskrzeszeń i samoistnych zmartwychwstań.Telegendy musiały mieć chyba głębsze psychologiczne podłoże.Wiemy na przykład, że Adonis i Apis po śmierci zmartwychwstali (B.Frazes - Adonis, Apis, Osiris" Rozdział IV).Nas najbardziej interesuje przypadkowe skojarzenie faktów, że Mitra - bógPersji, w identyczny sposób jak Jezus, pochowany został w skalnej grocie i zniej zmartwychwstał.Z
więci chrześcijańscy nieraz wykazywali moce przywoływania zmarłych do życia.Tu nie miejsce na wyliczanie wszystkich  cudów", ani udowadnianie ich prawdziwości".Warto jednak podkreślić tę atmosferę nadzmysłowych wierzeń,jaka nasycała ówczesne społeczeństwo.Uroczystości ludowe towarzyszące zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Adonisaznane były i kultywowane szeroko na terenach Grecji, Egiptu i Rzymu(Appollodorus - The Library" - tom VI - tłum.Frazera).Kriszna -bóg Indii także wniebowstąpił, ale bez uprzedniej śmierci, po prostuzostał zabrany do nieba.Tak też rozumiane były  wniebowstąpienia" przezchrześcijańskich gnostyków.To duch (dusza) wstępowała u nich do nieba, a nieciało.CAA
UN TURYC
SKI - RELIKWIA I DOWÓDPo wyjÅ›ciu Jezusa z grobowca caÅ‚un leżaÅ‚ na ziemi widzieli go obajapostoÅ‚owie: Jan i Piotr (Jan XX,5-7; A
uk! XXIV,12).KtoÅ› go podniósÅ‚; ponoćmiaÅ‚ to uczynić Tadeusz -jeden z siedemdziesiÄ™ciu  wybranych".Do takiegowniosku doszedÅ‚ prezes LondyÅ„skiego Towarzystwa CaÅ‚unu TuryÅ„skiego, autorksiążki  CaÅ‚un TuryÅ„ski", przetÅ‚umaczonej z angielskiego i wydanej w Polsce w1979 r.Ów prezes, Jan Wilson, po dÅ‚ugoletnich badaniach doszedÅ‚ doprzekonania, że caÅ‚un zostaÅ‚ wówczas od razu kilkakrotnie zÅ‚ożony i rozpiÄ™tyna desce, po czym oprawiony w ramki.W tej formie podobny do ikony, trafiÅ‚ dokróla Edessy Adgara L Tam potraktowano go jako obraz z wizerunkiem Chrystusa.Nazwano Mandylionem, od arabskiego mandil - woal, chusta, albo z Å‚aciny:mantile - pÅ‚aszcz, opoÅ„cza.Z takiego sposobu nazwania można wyciÄ…gnąćwniosek, że już od poczÄ…tku wiedziano, że obraz skÅ‚ada siÄ™ z wiÄ™kszego kawaÅ‚kapłótna, które traktowano jako cennÄ… relikwiÄ™.Dla bezpieczeÅ„stwa zostaÅ‚ onzamurowany gdzieÅ› nad  zachodniÄ… bramÄ… Edessy".PrzeleżaÅ‚ tam przez kilkapokoleÅ„, aż do momentu, gdy zostaÅ‚ znaleziony w VI wieku.OdtÄ…d zaczęły siÄ™ hoÅ‚downicze procesje.Wszyscy byli przekonani, że tenkonterfekt Chrystusa  nie uczyniony rÄ™kami ludzkimi" jest autentyczny.CiÄ…gÅ‚ewojny powodowaÅ‚y, że wielce szanowana i ceniona relikwia przechodziÅ‚a z rÄ…k dorÄ…k, aż wreszcie trafiÅ‚a do kaplicy Faros w Z
wiątyni Hagia Sophia w Bizancjum(X wiek).Od razu namalowano jej kopię i wysłano do papieża w Rzymie.Nazwanoją tam  Weroniką od vero - prawdziwe i icon - oblicze.Natychmiast zrodziłasię legenda o rzekomej Weronice, która litości-wie otarła pot z obliczaChrystusa, gdy szedł Via Dolorosa.Trudno jednak uzasadnić tę hipotezę.Wszakże pognieciona szmatka w drżącej dłoni potrącanego męczennika nie mogłabyć przytulona do jego twarzy.Skądże, więc na niej odbicie?Inna sprawa z całunem.Ten przez cały czas był wyprostowany i nieruchomoprzylegał do ciała (tak stwierdziła komisja rzeczoznawców).Sprawa wydała siędziwna, ale cała katolicko nastawiona (mimo naukowego obiektywizmu) KomisjaCałunu, została po prostu zaszokowana.Czyżby ta krew płynąca z rany miałaświadczyć o życiu Jezusa po zdjęciu z krzyża? A więc może został zdjęty zkrzyża żywy? Na szczęście konsternacja trwała krótko.Któryś z komisyjnychprofesorów-lekarzy zawyrokował jednak, że krew i płyn wyciekający z ranyświadczą tylko o tym, że ostrze włóczni przebiło prawy (płucny) przedsionekserca, w którym właśnie zwykły się gromadzić płyny  pośmiertne".- Uf! - westchnęło z ulgą grono wiernych.Ten prawy przedsionek usunąłradykalnie wszelką mgłę zwątpienia.A my tymczasem musimy się dokładniejzastanowić nad wszelkiego rodzaju możliwościami.Otóż prawo rzymskie dokładnieokreślało obowiązki straży wiodącej skazańców na egzekucję.Istniał wyrokzwierzchniego sądu i żaden ze strażników nie mógł samowolnie go zmieniać, aniteż nie był uprawniony do zabijania lub dobijania włócznią skazanych nakrzyżowanie.Dozwolone było jedynie łamanie kolan.W związku z tym uderzenieChrystusa lancą mogło być traktowane jedynie jako próba wywołania bólu.Wżadnym wypadku lanca nie miała prawa przebijać ciała w głąb aż do serca, więcdotarcie ostrza włóczni aż do prawego przedsionka odpada.Całun także nie mógłwykazać głębokości rany.Piłat również nie dał rozkazu użycia włóczni, gdyżsam wyraził zdziwienie z tak rychłego zgonu.Należy, zatem przyjąć, że krew,która ukazała się pod ostrzem lancy, mogła być jedynie krwią żywego człowieka.W roku 1204, podczas plądrowania Bizancjum przez IV krucjatę, Całun był wcałości odsłonięty na niebezpieczeństwa, ale nie trafił w ręce żołdaków.Poprostu znikł na czas dłuższy.Władze kościelne, tak jak i świeckie,ustosunkowały się do tej przedziwnej relikwii kontrowersyjnie, zwłaszcza, żeistniała już Chusta Weroniki.Zresztą były to czasy chorobliwej wprost maniiposzukiwania i fałszowania relikwii.Ekshumowano zagubionych pustelników, abydrobinami ich kości zasilać monstrancje i elkolpiony (relikwiarze w kształciekrzyża).Oszustwa były na porządku dziennym.Nic, zatem dziwnego, że wkrótcezaczęły krążyć malowane portrety żywego Chrystusa i o dziwo! - wszystkienosiły pewne cechy wspólne, były do siebie podobne.Najprawdopodobniejpochodziły z jednego z
ródła, a więc pomimo ukrycia i niedostępności, musiałktoś ten całun kopiować [ Pobierz całość w formacie PDF ]