[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pokusa, Przekleństwo Ach, i nie dbam o wasze w tej chwili rozczarowania  rzuciła ku ó
iewczynom odstrychnięcia się pytające.Patrzcież, wy jeszcze kobiety w sobie czuć nie umiecie, byłożto lez
ć przed czasem w jej zło.Toż ja wam, ó
iewczęta głupie, które nabroiły nie wiadomoczemu, toż ja wam opowiadam o kobiecie, w której myśli już nie śpią, a zmysły już niedrzemią: ja wam mówię o dusz naszych przepołowieniu, gdy ocknięte.O tych spadachz ekstazy białej w mściwość życia nad nami: otóż ja nie jestem właśnie tak szlachetnaani wniebowzięta, jak się komu i sobie do łez roztkliwienia niedawno wydawałam.Diabełmój wie coś o tym.On rad słucha chichotu mego& Podobno nadmierna żarliwość wiary,o krok jeden od świętości, wiodła nieraz na sabaty słabiznę dusz kobiecych.A diabłyjak złośliwe małpy powdrapywały się na wieże najpobożniejszych na świecie kościołówgotyckich, obsiadły je w krąg i wychylają swe złe mordy zza każdego węgła.Zaś tam,gó
ie się wieżyca tylko dlatego urywa, że Boga nie dosięgła, tam właśnie w kamień poó
iś ó
ień zaklęte  przeklęte  sprawują diabły orgie z mniszkami, rozpętane tymwłaśnie urągowiskiem nad słabizną dusz luó
kich.I tym może jeszcze, że ich żarliwośćpobożnych tam, w górnych ukryciach, nie dojrzy ani się nimi zaciekawi.Na razie.Urwała, by po chwili podjąć znów tym tonem zgłuszonym: A w nas, ó
iś, wszystko to jest z duszy kobiecej przepołowienia, rozdarcia: na tenromantyzm spóz
niony, na jego męt wiekowy  a w drugiej połowie duszy na tę niemoci zakłamanie uczuć w zastoju.A czepia się to właśnie natur najbujniejszych, w którychrojenia zaogniają się do białego żaru& Dobrze, licho dobrze, gdy nawyki i próżnościdostatku, ó
ieci, pan mąż roztropny, podsuwający nieustannie tak zwane  obowiązkikobiece, potrafi się uporać z bujną w nas naturą.A jeśli nie?Klątwa ciąży na tych z nas, które się roó
iły z dawnych sił bogactwem& Po pas w pia-chach, stłumione, zakłamane, o sobie niewieó
ące& I przerażone w osłupienie, gdy z ja-kiej roztarganej do cna duszy kobiecej błyśnie dnem serca ostatnim: krew& I zasłuchane,jak te czajki u wyschłych swych z
ródeł w grzmot burzy dalekiej.Takie my ó
iś tu jesteśmy: roó
one dla silnych, niewolnice roztropnych, fascynowaneprzez słabych, a wplecione w to koło niemocy i bezruchu życia.Opadła znów na wznak w poduszki.A z tym opadem w puchy niżyły się wraz i myśli.Błysło jej, że po tych zwierzeniach winna się jakoś usprawiedliwić ze swojej zewnętrznejsytuacji.Mąż, %7łona, Pozycja Och  mówiła tedy  nic żałośniejszego nad to, co ma próżność kobieca kupiłaspołecznana targowisku szczęścia.Nie tylko, że był bogatym mój pan mąż& Choć i to także!&Głównie jednak, że był na widoku, na czele nieomal wszystkiego, co się tu ó
ieje i zazezwoleniem ó
iać może.Rząó
enia, wpływów mi się chciało, skoro już nie ma takich,Ozimina 73którzy władają.A mój pan mąż wysoko mierzy.I także roi w zagadkowy dla mnie sposób.Jak go ta wiadomość o wojnie radośnie wzburzyła! Jak mu się rozbłysły oczy! A pierwszymprzecie odruchem do mnie przyszedł.Ceni, jak to powiadają& A jednak ta dwoistość ichuczuć, gdy są baró
o próżni! Wiecie, jak mnie raz nazwaÅ‚ pan małżonek wÅ›ród swoichtam kamratów?  że jestem doskonaÅ‚ym  a a ¹v u .Mój pan przy dobrym cygarzei winie wyraża siÄ™ szczęśliwiej po niemiecku& ParadujÄ™ tedy pod siodÅ‚em mieszczaÅ„skimna oczach zwierciadeÅ‚ i luó
i w spokoju dosytu, w równowaó
e próżności na piachachmego życia. I ty to mówisz? Pytasz mnie, Olo? Bo już sama nie wiem, czy z kim, czy ze sobą rozmawiam.Właśnie ja, bo cenę osiągniętej harmonii znam dobrze.Spoglądała chmurnie ku górze, w tę banię u sufitu, sączącą chłodną, ckliwie fioletowązadymkę światła. Wszystko to obrzydliwość jest, do czego nas życie i cnota uprawnia, oddając mło-dość naszą na leniwą konsumpcję cuó
ego nawyku.Przenieść taki pokój i mnie na Å‚ożudo innego lokalu  a mężowski a ¹v v caÅ‚ego meblunku pozwalaÅ‚by to uczynić byÅ‚oby wtedy mniej dostojnie, ale za to wymowniej.No i  zabawniej trochÄ™.I dorzuciÅ‚a wnet jakby gó
ieś poza siebie przez poręcz łóżka: Ciesz się, mój diable: nie tylko pomyślałam, ale powieó
iałam głośno najbaró
iejukrytą myśl mojej pokutnej ó
iś cnotliwości [ Pobierz całość w formacie PDF ]