[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Prawdopodobnie obydwa pomosty wykorzystywali technicynadzorujący pracę maszyn, które teraz nie działały.Po obydwustronach były metalowe drabinki, po których schodziło się na dół,aby dostać się do każdej z maszyn.Pomost prowadził do drzwi na końcu.Takie same zauważylina dole pod nimi.Jorg, idący pierwszy, odwrócił głowę doCzernego.300- Schodzimy na dół?Nagle zobaczył przerażenie na twarzy przyjaciela, który uniósłkarabinek i, jakby zdając sobie sprawę, że nie ma czasu na złożeniesię do strzału, nacisnął spust.W tej samej chwili zabrzmiał drugiwystrzał i Czerny osunął się na pomost.Jorg zaczął strzelać, zanim w pełni odwrócił się w stronę, zktórej zostali zaatakowani.Długa seria z jego schmeissera zlała sięw jeden grzmot.Pociski odbijały się od ścian, odrywając drobnekawałki betonu i wzniecając snopy iskier, gdy trafiały w metal ma-szyn lub pomostu.Zwolnił spust, gdy zamek opadł na pustą komoręnabojową.Wyrzucił magazynek i natychmiast wsunął na jegomiejsce nowy.Pociągnął suwadło i przykląkł gotów do otwarciaognia.Długa wystrzelona na oślep seria spełniła swoje zadanie,gdyż napastnik, w obawie przed gradem pocisków, schował sięgdzieś, nie dając znaku życia.Jorg z uniesionym pistoletem maszynowym cofał się powoli wstronę Czernego, który leżał nieprzytomny na stalowej kraciepomostu.Całą twarz miał zalaną krwią, co świadczyło, że pierwszypocisk trafił go w głowę.Jorg schwycił go lewą ręką za bluzę izaczął ciągnąć w stronę drzwi, z których wyszli, gotów w każdejchwili strzelać do napastnika, gdyby się pojawił.Ten jednak czekałna odpowiednią okazję, pozostając w ukryciu i, bez wątpienia, ob-serwując ich.Jorg uznał, że strzały padły z równoległego pomostu,który kończył się ciemną wnęką.Stwierdził jednak, że ostrzeliwa-nie na oślep niewidocznego celu to jedynie marnowanie amunicji,której nie miał dużo.Po chwili usłyszał tupot butów po metalowejpowierzchni.Dochodził z dołu, a więc napastnik zbiegł z pomostu iprzemieszczał się w nieznanym kierunku.Na chwilę przestał byćgroz
ny, gdyż odgłos butów dobiegał z dużej odległości, a po chwiliucichł w dali.Wyglądało tak, jakby Upiór, przestraszony siłąognia, uciekł z pola walki, w co jednak Jorg nie bardzo wierzył.Dociągnął Czernego do drzwi i pchnął je tyłem, nie chcąc sięodwracać od pomostu, który uważał za miejsce najbardziej niebez-pieczne.Nagle zabrzmiał strzał.Przez moment Jorg nie mógł zorien-tować się, skąd padł.Echo odbiło jego odgłos w różnychmiejscach, a nie widział ognika wychodzącego z lufy karabinu.Pochylił się, aby301stanowić jak najmniejszy cel, gdy znowu usłyszał odgłos strzału.Wtym samym momencie piekący ból przeszył mu bok, potem drugi itrzeci.Dłoń, w wyniku porażenia nerwów, bezwiednie otworzyłasię i pistolet maszynowy -wypadł mu z ręki.Od"bił się o metalpomostu i z łoskotem spadł na posadzkę.Jorg poleciał do przodu,twarzą na dół.Ból zabrał mu przytomność, ale tylko na kilka se-kund.Ocknął się szybko, czując lepką krew spływającą mu po ręce.Usiłował się podnieść, ale był na to za słaby.Mięśnie nie chciałymu służyć i opadł ponownie na kratę pomostu.Wiedział, że musijak najszybciej odczołgać się z tego miejsca, gdzie wciąż był dobrymcelem dla niewidocznego strzelca.Pomyślał przez chwilę, że niestarczy mu sił, aby odciągnąć Czernego, chociaż błysnęła strasznaświadomość, że przyjaciel, trafiony w głowę jest już trupem.Pomost zakołysał się pod rytmem kroków.Jorg z wysiłkiempodniósł głowę.Z przeciwnej strony nadchodził mężczyzna w eses-mańskim mundurze.W jednej ręce trzymał hełm, który uznał już zaniepotrzebny i zdjął z głowy, a w drugiej niósł szturmowy karabinspadochroniarzy.Zatrzymał się o krok od Jorga.Przez chwilęobserwował go, oceniając, jak groz
ne rany zadał.Doszedł do wnio-sku, że są zbyt poważne, aby Jorg mógł jeszcze się bronić, i prze-wrócił go na plecy.-Nie wierzę własnym oczom - powiedział wyraz
nie zdziwiony.- Hauptmann Jorg.Znamy siÄ™.-Wolf- szepnÄ…Å‚ z niedowierzaniem Jorg.-Tak, Sturmbannführer SS Sebastian Wolf.W swoim ziemskimwcieleniu.CzuÅ‚ siÄ™ bezpiecznie.OdstawiÅ‚ karabin, opierajÄ…c go o balu-stradÄ™, i zaÅ‚ożyÅ‚ rÄ™ce na piersiach.StaÅ‚ wyprostowany, najwyraz
-niej sycąc się widokiem pokonanych.- Jestem strażnikiem włóczni Odyna.A kto ją ma, ten panujenad światem.Chcieliście poznać jej tajemnicę? To poznaliście, alemusicie umrzeć.Pochylił się nad Jorgiem, aby ocenić rany.- Ten już umarł, a ty za chwilę.Tak kończą ci, którzy podnoszą rękę przeciw Odynowi.Jorg czuł, jak wraz z upływem krwi ogrania go słabość tak wiel-ka, że leżał jak skrępowany, niezdolny wykonać żadnego ruchu.Nic302nie czuł.Nawet nie bał się śmierci.Pomyślał, że może kula uszko-dziła kręgosłup.Obraz Wolfa stojącego wciąż nad nim zamazywałsię.Poruszył ręką.Wolf wciąż mówił.- Bóg wyznaczył mi misję i ja ją spełniam.Jorg wyczuł końcami palców pistolet, który trzymał za pa-skiem.Wsunął kciuk za rękojeść.Wolf tego nie widział.Napawałsię zwycięstwem i możliwością egzekucji, jaką miał wykonać zachwilę.Skończył przemawiać i cofnął się, aby sięgnąć po karabin.Uniósł go i odciągnął suwadło.Jorg chwycił za rękojeść.Myślałtylko, czy starczy mu siły, aby wyszarpnąć broń zza paska, unieść inacisnąć spust.Suwadło w karabinie Wolfa opadło z głuchym trzaskiem.Jegoobraz znowu odpływał, a Jorg tak chciał pozostać przytomny dokońca [ Pobierz całość w formacie PDF ]