Zola Emil Paryz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co do mnie, jestem głęboko przekonany, że to banda Duvillardaprowadzi całą sprawę.Na korzyść którego z panów, tego nie wiem! Alebądzcie pewni, że przedewszystkim chodzi o to, aby zatuszować sprawą Afrykańskich Kolei%7łelaznych.Gdyby nie to, że Monferrand jest zanadto skompromitowany,dopatrywałbym się tutaj chwytu w jego stylu.Czy zauważyliście, jak Glob",który w ciągu jednego dnia opuścił Barroux, co dzień prawie pisze teraz oMonferrandzie z pełną czci sympatią? Jest to ważny symptom, gdyżFons�gue nie ma zwyczaju tak miłosiernie dodawać ducha zwyciężonym.Ostatecznie, czego spodziewacie się po tej obrzydliwej Izbie? Na pewno knujątam jakąś niegodziwość. A ten stary dureń M�ge powiedział Morin który załatwia interesywszystkich partii z wyjątkiem własnej? Czy nie jest głupi z tą swoją zasadą,że wystarczy mu przetrzymywać jeden po drugim cudze gabinety, aby dojśćdo takiego, którego głową będzie on sam?Na nazwisko M�ge'a wszyscy się okrzyknęli, zgodni we wspólnej nienawiści.Bache, który zresztą w wielu sprawach rozumował jak apostoł kolektywizmupaństwowego, z bezlitosną surowością sądził każdą jego wypowiedz i każdypostępek.Janzen uważał M�ge'a po prostu za reakcyjnego burżuja, któregotrzeba zmieść jako jednego z pierwszych.I wspólne im wszystkimzacietrzewienie przejawiało się w tym, że nieraz umieli się okazaćsprawiedliwi wobec swoich nieprzejednanych przeciwników, którzy niepodzielali żadnej z ich idei, gdy tymczasem wielką zbrodnią nie zasługującąna przebaczenie było, ich zdaniem, myśleć mniej więcej tak jak oni, niebędąc absolutnie jednomyślnym we wszystkich sprawach.Dyskusja potoczyła się dalej, mieszając i przeciwstawiając sobie różnesystemy, przeskakiwała od polityki do prasy, błądziła i stała się namiętna,gdy przeszli na temat denuncjacji Saniera, którego dziennik każdego rankatoczył swoją błotnistą falę niby w wezbranym rynsztoku.Wtedy Wilhelm,który swoim zwyczajem zaczął chodzić wzdłuż i wszerz po pokoju, obudził sięz bolesnych rozmyślań i zawołał: Ach, ten Sanier, jakże brudna jest ta jego robota! Wkrótce nie będzie jużżadnej rzeczy, żadnej istoty, której by nie obryzgał błotem.Ludzie wyobrażająsobie, że stoi po ich stronie, a on ich zohydza.Czyż nie napisał wczoraj, żegdy zaaresztowano Salvata w Lasku Bulońskim, znaleziono przy nimwytrychy i port-monetki skradzione spacerowiczom!.Wciąż ten Salvat! Salvat,niewyczerpany temat do artykułów, nazwisko, które zapewnia dziennikowitrzykrotny wzrost sprzedaży! Salvat, pożądana dywersja dla sprzedawczykówz Afrykańskich Kolei %7łelaznych! Salvat, pole bitwy, gdzie obala się i tworzyrządy! Wszyscy żerują na nim i wszyscy go popychają do zguby.Był to rozlegający się wśród nocy krzyk buntu i litości, i na tym przyjacielesię rozstali.Piotr, który siedział przy oknie otwartym na płonący ogromParyża, słuchał przez cały czas, nie.mówiąc ani słowa.Dręczyły gowątpliwości, toczyła się w nim wewnętrzna walka i wszystkie te sprzeczneopinie nie przyniosły mu jeszcze żadnego rozwiązania, żadnego ukojenia,gdyż okazywały się zgodne tylko wówczas, gdy chodziło o skazanie na zatratęstarego świata, nie umiały natomiast odbudować wspólnym braterskimwysiłkiem przyszłego świata sprawiedliwości i prawdy.I Paryż nocny, usianygwiazdami, lśniący jak letnie niebo,.pozostawał dla niego dalej wielkązagadką, czarnym chaosem, ciemnymi popiołami, w których trzaskały iskry iz których miała się już wkrótce wyłonić jutrzenka.Jaka przyszłość rodziła siętam dla całej ziemi, jakie decydujące słowo zbawienia i szczęścia miało wrazz światłem dnia popłynąć w cztery strony świata?Gdy wreszcie z kolei wychodził i Piotr, Wilhelm położył mu obie ręce naramionach, popatrzył na niego przeciągle, głęboko rozczulony mimotrawiącego go gniewu. Mój biedny mały, ty cierpisz, ty także cierpisz, widzę to od paru dni.Ale tyjesteś panem swojego cierpienia, bo walczysz tylko z sobą, możesz siebiezwyciężyć; nie można natomiast zwyciężyć świata, jeżeli cierpi się z jego winyi od jego złośliwości, i niesprawiedliwości!.Ach tak, tak, bądz dzielny,działaj, jak ci rozum dyktuje, chociażby wśród łez, a osiągniesz spokój.Tejnocy, gdy Piotr znalazł się znowu sam - w swoim domu w Neuilly, którynawiedzały już tylko cienie jego rodziców, ostateczna walka długo spędzałasen z jego powiek.Nigdy jeszcze nie czuł tak wielkiej odrazy do swojegokłamstwa, do kapłaństwa, które stało się dla niego pustym gestem, dosutanny, którą się zgodził nosić niby przebranie.Może to wszystko, coostatnio widział i słyszał u brata nędza społeczna jednych, bezcelowei szalone miotanie się innych, pragnienie, aby ludzkość była lepsza, niedające za wygraną pomimo przeszkód i słabości dało mu głębiej odczućkonieczność życia lojalnego, normalnego, w pełnym świetle.Teraz nie mógłjuż pomyśleć o swoim upartym marzeniu, o tym posępnym i samotnym życiuświętego kapłana, jakim nie był, aby nie przeniknął go dreszcz wstydu, abynie czuł wyrzutu sumienia, iż tak długo kłamał.I postanowił, że nie będziedłużej kłamać, chociażby nawet z litości, z chęci obdarzania bliznich boskąiluzją.Ale cóż za okrutnym wstrząsem będzie dla niego zrzucić sutannę,która, jak mu się wydawało, przyrosła mu do skóry, i jak smutno będziepowiedzieć sobie, że jeśli zedrze ją mimo wszystko, pozostanie odarty z ciała,ranny, chory i nigdy nie stanie się podobny innym ludziom!W tę straszną noc znowu walczył z sobą i dręczył się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne