49. Stuart Anne Ksišżę ciemnoci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Francis po-kręcił głową.- Sądzę, że nie powinienem liczyć na królewską łaskę.- Francis.- Reading zwrócił się wyjątkowo łagodnie do przyjaciela.- Cullodenbyło ponad dwadzieścia lat temu.- To ledwie chwilka, chłopcze.Zawrzemy umowę? Przestanę wspominać o pannieLydii, jeśli powstrzymasz się od nawiązywania do mojej godnej pożałowania przeszłości.To dla mnie już bez znaczenia.Przegrane sprawy budzą złe wspomnienia.Wróćmy dopytania, kto próbuje mnie zabić.To nie Joseph Hapgood.Czy mówiłem ci, że on przedkilkoma laty mnie odwiedził? Nie pamiętam, gdzie wtedy byłeś.Rozkoszny człowiek.Nienawidzi Yorkshire.Rolnik, sam rozumiesz.Ma rozległe posiadłości w Kornwalii, tę-gą żonę i ośmioro dzieci.Obecnie zapewne więcej, bo wydawał się niesłychanie zainte-resowany mnożeniem zarówno potomstwa, jak i gruntów.Twierdzi, że nigdy tak na-prawdę nie chciał tytułu ani związanej z nim odpowiedzialności.- Uwierzyłeś mu?- Bez wahania.Moim zdaniem on wciąż ma na butach resztki krowiego nawozu.Gdyby mógł, oddałby tytuł z radością.- A co ty mu powiedziałeś?- %7łe nigdy nie traktowałem go jako kogoś, kto ma szansę przejąć tytuł.Niezbyttaktowne stwierdzenie w tej sytuacji, ale to jest ten irytujący rodzaj człowieka, który onic się nie obraża.A starałem się bardzo.On więc na pewno nie posunąłby się do zabija-nia, aby mieć pewność, że pozbył się kontrkandydatów.Wolałby zostać bez tytułu.- Czyli jednego podejrzanego możemy wyeliminować.Kto następny?Rohan wzruszył ramionami.- Nie mam pojęcia.Nasuwa mi się zupełnie inna teoria, wprawdzie całkiem irra-cjonalna, ale nie mogę jej się pozbyć.Załóżmy, że to nie ja byłem celem zamachu.- Myślisz, że chodziło o mnie? - Reading zrobił zdziwioną minę.- Nie dorównujęci liczbą wrogów, Francis.RLT- Nie ja miałam paść ofiarą, chłopcze, tylko moja droga panna Harriman.Wiozłemją tym samym powozem niecałą godzinę wcześniej.Zamachowiec mógł sądzić, że to onasiedzi obok mnie i mierzyć właśnie do niej.- Dlaczego ktoś miałby zabijać pannę Harriman?- Nie mam pojęcia.Wiesz jednak, że wyobraznia zawsze mi dopisywała, a ten po-mysł trzyma się mnie od dłuższego czasu.Zastanawia mnie również pożar.LadyCaroline ledwie mogła się ruszać i prawie nie mówiła, jeśli akurat nie była czymś mocnopobudzona, a jej łóżko stało daleko od kominka.Jak udało jej się wstać i podłożyć ogień?- Czy rodzina uważa, że to ona była sprawczynią?- Tak.Pożar wybuchł na pewno wskutek podpalenia.A to oznacza, że twoja słodkaLydia również była w śmiertelnym niebezpieczeństwie.Reading zdrętwiał, ale zaraz się opanował.- Wciąż jednak bez odpowiedzi pozostaje zasadnicze pytanie - powiedział.- Dla-czego ktoś miałby chcieć zabić pannę Harriman?- Co wiesz o nowym baronie Tolliver? - odparł pytaniem Rohan.Umowa leżała na stole, kartka eleganckiego papieru zapisana równym pismem.Głosiła, że panna Elinor Harriman zgadza się mieszkać w Maison de Giverney do końcaWielkiego Postu, podczas gdy jej siostra zamieszka w Ch�teau de Giverney.Na dolewidniał podpis z zawijasem, w który włożyła całą swoją złość.Właśnie zamierzała złamać tę umowę.Mogła sobie tłumaczyć, że to jego wina.Przecież szantażował ją i przymuszał.Dlaczego więc czuła się tak podle? Nieważne.Ktoś w tym wielkim domu postanowił jej pomóc.Niepozorna narzutka i nowe trzewikileżały ukryte w jej łóżku, a w poszewce poduszki miała schowaną sakiewkę z monetami iliścik. Uciekaj, kiedy nadarzy się okazja" - brzmiał tekst.Byłaby niemądra, gdyby nieskorzystała z zachęty.Okazało się, że ma w tym domu przyjaciół.Chyba nawet Willis i Jeanne-Louisewspółczuli, że ona znalazła się w takiej sytuacji.Wątpliwe jednak, czy któreś z nichumiało pisać, zresztą, te równe litery wyszły prawdopodobnie spod wprawnej męskiejręki.RLTPomyślała o panu Readingu.Był zakochany w Lydii, choć z jakiegoś powodu sta-rał się zachować dystans.Może uznał, że ratując z opresji starszą siostrę, zyska przy-chylność młodszej? Z drugiej strony, niczego przecież zyskiwać już nie musiał, bo to onzachowywał większą powściągliwość niż Lydia.Zasadnicze pytanie brzmiało, jak wydostać się z tego domu, nie natykając się naJeanne-Louise lub na samego Rohana.Pan domu przypominał jej wielkiego drapieżnegokota.Niania zabrała ją przed laty na wystawę egzotycznych zwierząt w Hyde Parku.Nie,lwem Rohan nie był, ale może czarną, lśniącą panterą.A ona była myszą.Taką, która maduże zęby i syczy.I w złości może się odgryzć.Rozbawiona tym wyobrażeniem, cichosię zaśmiała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne