[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nim lady Rozamunda upadła, błysnął sztylet.Cienie na suficie zamarły nagle, wielkie i ciche.Mordercze narzędzie z wysa-dzaną klejnotami rękojeścią lśniło rubinami i brylantami w blasku świecy.Wpierwszej chwili nie rozumiały, czemu na podłodze w migotliwym blasku leżynie tylko lady Rozamunda, lecz także Gwenlliam.Rozległo się skrzypnięcie.Topani Spoons uklękła.- Witaj, kochanie - powiedziała, kiedy szare oczy wreszcie zamrugały i sięotwarły.29Do więzienia Old Bailey, na proces lady Rozamundy Ellis oskarżonej o za-mordowanie swego męża lorda Morgana Ellisa oraz usiłowanie zabójstwa pannyPreston, dawnej kochanki męża, wezwano jako świadków nie tylko Cordelię iRillie, lecz także Reginę.Regina zachwyciła tłumy.Przeklinała, krzyczała, cytowała Biblię.PAN WI-DZI WSZELKIE RZECZY!, wołała, albo: WZNOSZ
SWE OCZY KU GÓ-ROM! ZnaÅ‚a jÄ™zyk groszowych gazet: prezentowaÅ‚a go z wielkim wyczuciemdramatyzmu, jak wtedy gdy czytaÅ‚a pani Spoons.ByÅ‚a swego rodzaju bohaterkÄ….- ZapadÅ‚a ciemna, ciemna noc - oznajmiÅ‚a grobowym gÅ‚osem.-Lecz wczeÅ›niej,rozumiecie, zdaÅ‚o mi siÄ™, że jÄ… widzÄ™ w pomroce.Gdy zaÅ› mrok zgÄ™stniaÅ‚, wytÄ™-żyÅ‚am oczy w przeraz
liwych ciemnościach londyńskiej nocy i ujrzałam postaćpodobną do ducha, najprawdziwszego ducha.Kładłam się do łóżka, ogarniętawielkim niepokojem, więc wzniosłam swe oczy ku górom.Przy okazji poprawiła się też reputacja Cordelii - choć nie całkowicie.W cza-sie procesu stało się jasne, że (jak domyślali się przysięgli podczas dochodzenia)zataiła część prawdy dotyczącej morderstwa lorda Morgana Ellisa.Oczywiście,nie mogła stać się na powrót godną szacunku damą: to nigdy nie miało nastąpić,była przecież aktorką i rozmawiała z młodymi dziewczętami o niewymawialnychRLTsprawach.Teraz jednak otaczała ją subtelna aura poważania: choć miała sposob-ność, nie zemściła się na kobiecie - szlachetnie urodzonej - która zajęła jej miej-sce w sercu zamordowanego.Gdyby teraz, powiedzmy, wstąpiła do klasztoru iresztę życia spędziła na czynieniu zbożnych dzieł, zapewne wybaczono by jej pośmierci.Pan Percival Tunks, koroner, oraz inspektor Artur Rivers z nowego wydziałudetektywistycznego mieli niezwykle dużo szczęścia, że skończyło się jedynie naupomnieniu.Sędzia wezwał ich obu do swego prywatnego gabinetu.- Teraz wiem, że przysięgli nie byli usatysfakcjonowani - oznajmił.(Oczywi-ście wiedział, co się stało; rozumiał też problemy pana Tunksa).- Sprawiedliwo-ści zawsze musi się stać zadość.- Nie było dowodów - przypomniał pan Tunks pokornie.- Nie zdobyłem żad-nych dowodów.- Ani ja - dodał inspektor Rivers poważnie.Dzień w dzień Cordelii i Rillie towarzyszyła w Old Bailey blada dziewczyna,córka ugodzona sztyletem, lecz nie śmiertelnie, w chwili gdy lady Rozamundapadła pod ciosem nocnika.Sztych przeznaczony dla Cordelii dosięgnął Gwenl-liam, lecz trafił ją w rękę, kiedy próbując powstrzymać macochę, uniosła ją nawysokość serca.Obecni patrzyli na bandaże, lecz spiesznie odwracali wzrok odtwarzy dziewczyny: napiętej skóry, zapadniętych oczu; zdawało się, jakby poj-mowała, że nic więcej nie może jej spotkać, wszystko już się wydarzyło. Szes-naście lat i dama, a teraz została z niczym", mówili.Każdego dnia z więzienia Newgate przyprowadzano lady Rozamundę, milczą-cą i pełną pogardy; ludzie byli skłonni jej współczuć, lecz nie życzyła sobie tego.Ani razu nie spojrzała na pozostałe kobiety.Wierzyła, że obowiązują ją inne za-sady (ostatecznie czy pan Tunks, koroner, nie myślał tak również?).Ujawniono,że istniały dwa lśniące, bezcenne sztylety.Dziad lady Rozamundy otrzymał je odkróla Jerzego III: stanowiły jej własny, prywatny majątek.Ona sama odezwałasię tylko raz w czasie całego procesu; poza tym nie zamierzała się poniżać przedpospólstwem.Przemówiła, by zażądać zwrotu sztyletów. Są moje - oznajmiła.Należą do mnie".O sprawie informowano na bieżąco samą królową Wiktorię; oskarżona natu-ralnie nie miała zostać powieszona, okazała się bowiem obłąkana.Obłęd i kon-sekwentne milczenie nie zmieniały też faktu, że była kobietą ze znacznego rodu.RLT%7łyła wedle odmiennych zasad i została wystawiona na ciężką próbę - a w rezul-tacie doprowadzona do szaleństwa - przez dwulicowość swego męża.Groszowegazety świętowały jak zwykle, lecz ludzie szeptali, że to tragedia, okropna trage-dia [ Pobierz całość w formacie PDF ]