Bez pożegnania 001 Bez pożegnania Rybałtowska Barbara

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie mam teraz już nikogo prócz Mamy i Ciebie, ale Ty się jeszcze nieznalazłeś.Różne dzieci odnajdują swoich ojców, tylko ja nie mogę.Czaruśna przykład, który tu jest z młodszym braciszkiem, bo ich mama umarła,dostał nagle list od swego taty, który z Anglii lata nad Niemcy.Czytał miten list.A Ty? Gdzie Ty jesteś, Tato?Zostałem prymusem w mojej klasie.Otrzymaliśmy nareszcieamerykańskie battledresy - to taka nazwa ubrania i buty.Nie musimy już chodzić w rosyjskich kufajkach.Te nowe ubrania sątrochę jeszcze za duże, ale niedługo do nich urośniemy.Ja już urosłem tudwa centymetry.Razem z chłopcami, którzy chodzą do szkoły, jestemzapisany na wyjazd do Teheranu.Chciałbym kiedyś być ułanem albolotnikiem, albo Ikarem i Dedalem, czy Zwirkowigurą*.Wszystko jednojakim bohaterem, żebyś był ze mnie dumny, Tato.%7łebyś nie miał do mnieżalu, że się na mnie zawiodłeś, chociaż zostałem Twoim jedynym synem.W Krasnowodsku widziałem Mamę.Kocham ją bardzo i ona też mniebardzo kocha, płakała z radości, tak się cieszyła.Mama stara się oprzeniesienie do Szkoły Orląt i już nie będziemy osobno.Na statku doPahlavi zasnąłem, bo byłem zmęczony, i przyśniłeś mi się, Tato.Miałeś naRS196sobie piękny mundur z lampasami mieniącymi się w słońcu i wysokączapkę ułańską, zupełnie jak na obrazku.Teraz już wiem, że się niedługoodnajdziesz.Powiedziałeś mi to we śnie.Za wyniki w nauce zostałem wyznaczony na paradę generała Andersado drużyny reprezentacyjnej junaków.Mama mnie zobaczy i będziedumna.Rano szykowaliśmy mundury na defiladę.Dostałem nową bluzę,beret z orzełkiem i buty.Na deser mieliśmy amerykańskie herbatniki.Zawsze chowam połowę dobrych rzeczy dla Zdzisia.Potem przypominamsobie, że on nie żyje i nie mogę tego zjeść.Tato, jakbyś się już znalazł, to może nie bolałaby mnie głowa.Niektórzychłopcy chorowali na tyfus i czerwonkę.Mnie tylko boli głowa, bozasnąłem dziś na słońcu bez czapki, jak mieliśmy wolny czas.Dostałemod pana doktora lekarstwo na obniżenie temperatury, bardzo gorzkie.Jakmnie tak boli i boli, to chciałbym, żebyś był ze mną albo Mama, alboktokolwiek z naszej rodziny.Jeśli gorączka mi nie opadnie, wyznaczą zamnie do drużyny junaków na defiladę innego chłopca.Słyszałem, jak pandoktor mówił o tym do siostry.Dlatego nie mogę już pisać, tylko muszęwyzdrowieć.Potem znowu opiszę wszystko, co opuściłem, a opuściłemdużo, bo już nie pamiętam po kolei.Uczyliśmy się maszerować krokiemdefiladowym, ale ja byłem słaby i nie mogłem tak wysoko podnosić nóg.Tatusiu.Obudziłem się i wziąłem zeszyt, bo mi smutno.Jak tylkozasypiam, od razu widzę Ciebie.Już nie pamiętałem, jak wyglądasz, aleteraz sobie przez sen przypomniałem.Byliśmy wszyscy razem nadPeczorą i tam się zrobiły Hajewiszcze.Tylko krowy zostały chude ikudłate jak w kołchozie, a Ty się bardzo temu dziwiłeś.�Jak już jesteśmywszyscy razem - powiedziałeś - i takie nam wystarczą�.Tak we śniepowiedziałeś, Tato.Usiadłeś potem do pianina, grałeś i grałeś bardzogłośno.Aż się obudziłem i ciągle słyszę to granie.Pan doktor mówi, że odgorączki.- Tato, dlaczego tak głoś.- Znowu płaczesz? Co się stało, mamusiu? - Kasia ciągnie mnie zarękaw.Biorę ją w ramiona.Tak dużo nas było tamtego lata w Hajewiszczach! Z całej tejszczęśliwej wtedy gromady zostałyśmy tylko my dwie.I jeszcze nadzieja,że Witek może ocalał.- Pamiętasz Kazia, synka cioci Anuli? - Kasia patrzy na mniezakłopotana.RS197- Pokazywałaś mi go na fotografii.Kiedy wyjechałyśmy do Połoneczki, miała zaledwie trzy lata.- Poczytaj mi, mamusiu, Biblię.- Innym razem ci poczytam.Teraz nie mogę, oglądaj widoki za oknem.Oglądanie jednak w tej właśnie chwili zostało utrudnione, bowjechaliśmy do tunelu.W czasie gdy czytałam pamiętnik Kazia, opuś-ciliśmy dolinę Ahwazu, mijając szyby naftowe, i zbliżyliśmy się dowielkich gór Zagros.Pociąg sapał głośno i powoli wspinał się na góry,ginąc co jakiś czas w tunelach.Utrudniało nam to wygodne rozlokowaniesię w wagonach.Dostaliśmy w Ahwazie amerykańskie paczki z suchym prowiantem nadrogę.Kasia z entuzjazmem zabiera się do pysznych sucharówposmarowanych dżemem.To prawdziwe delicje po dotychczasowymniewyszukanym wyżywieniu.Jednak mój stan uczuciowy nie przysparzami apetytu.Z urwanych nagle notatek Kazia wynika, że musiał umrzeć mniej więcejw tym samym czasie co Anula i nie zdążył dowiedzieć się o jej śmierci,tak jak ona umarła nieświadoma swojej ostatniej klęski.Chociaż tego imBóg oszczędził.Jestem przesądna, wierzę w sny i boję się, że Witek też nie żyje.Zniłsię Kaziowi razem ze wszystkimi zmarłymi, mnie też się śnił.Fe! Preczzłe myśli! Dołożę wszelkich starań, żeby się o nim czegoś dowiedzieć.Wydawało mi się po mojej chorobie w Teheranie, że zły los się od nasodwraca, a te notatki Kazia znowu wytrąciły mnie z równowagi.Co nasjeszcze czeka, zanim ta przeklęta wojna się skończy? Jak daleko jeszczedo domu?RS198ROZDZIAA TRZYDZIESTY PIERWSZYPo czterech dniach jazdy przez góry i tunele - minęliśmy ich stoczterdzieści sześć - dotarliśmy do skraju zielonej doliny nad rzeką Indus wPakistanie i wreszcie możemy wysiąść w Karaczi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne