Anders Roslund, Börge Hellström Ewert Grens 03 Odkupienie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niebieską koszulę z białą obwódką Ruben zmienił na białąkoszulę z niebieską obwódką, a czarną skórzaną kamizelkę nabrązową.Miał wilgotne włosy, a zapach wody po goleniu czućbyło jeszcze przed otworzeniem drzwi.Ruben był teraz czysty,oczy miał mniej zmęczone.Postawił swoją wielką walizkę wmiejscu, gdzie stała poprzednio, i spytał, czy mógłby gdzieśkupić coś do przekąszenia.Grens wskazał na korytarz, a Freyzrobił już kilka kroków, żeby wyjść z pokoju, gdy nagle sięodwrócił.- Mam jeszcze jedno pytanie.- Trochę mi się spieszy.Ale jak pan je zada, zobaczę, czyzdążę na nie odpowiedzieć.Frey przeciągnął dłonią po wilgotnych włosach, poprawiłspodnie i pasek, który jakimś sposobem opadł mu pod brzuch.Na dworze nadal wiał silny wiatr, obaj go słyszeli.- Sześć lat.Myślałem o nim każdego dnia, w każdej godzinie,kiedy nie spałem.Chciałbym się z nim spotkać.Czy mógłby panto jakoś załatwić?*Dwadzieścia minut pózniej Grens szedł obok Freya jednym zlicznych korytarzy aresztu.Istniały oczywiście określonereguły, ale nie brakowało też sposobów, żeby je obejść.Grenstowarzyszył swemu gościowi aż do samej celi, a potem stanąłprzed wizjerem, żeby ich obserwować i nie zabieraćniepotrzebnie miejsca w środku.Kiedy Frey i John się objęli,zaczęli płakać; nie było to gwałtowne łkanie, tylko cichy,nieśmiały płacz jak wtedy, gdy ludzie spotykają się po wielulatach.Grens jechał z dużą prędkością i przynajmniej dwa razywjechał pod prąd w ulice jednokierunkowe.Był już spózniony inie chciał się spóznić jeszcze bardziej.Ledwo udało mu się odciągnąć Rubena Freya od syna.Musiał im w końcu przypomnieć, że ich nieformalnespotkanie dobiegło końca i Ruben musi opuścić celę; chudatwarz Johna przylgnęła mocno do okrągłych policzkówRubena, stali tak blisko siebie i rozmawiali ściszonymi głosamio czymś, o czym Grens nie słyszał i czego nie chciał słyszeć.Dopilnował jeszcze, żeby Rubena odwieziono do hoteluContinental przy ulicy Vasagatan, a potem dał mu swojąwizytówkę ze wszystkimi numerami telefonów - służbowymi iprywatnym.Zerknął na zegar umieszczony na tablicy rozdzielczej.Dwieminuty po jedenastej.Prom odpływa z G�shaga siedemnaściepo jedenastej.Powinien zdążyć.Zaledwie trzy dni temu stał obok niej przy oknie, a onauniosła dłoń i pomachała.Widział to.Był przekonany, że kiedy zahuczała syrena białego statkuprzepływającego kanałem H�ggarnsfj�rden, Anni pomachała.A przecież personel szpitala przekonywał go, że zneurologicznego punktu widzenia jest to niemożliwe.Co toznaczyło? Kiwnięcie dłonią to kiwnięcie dłonią, a on widział to,co widział.Miał w nosie, czy to możliwe czy nie.Trzy dni, tylko tyle, a jednak odnosił wrażenie, jakby zdarzyłosię to dawno temu.Powinien więcej o niej myśleć.Anni była wewszystkim, co robił, na przykład w powietrzu, którymoddychał; towarzyszyła mu na każdym kroku, dokądkolwiekposzedł, a on nauczył się to lubić i całkowicie się od tegouzależnił.W ciągu ostatnich dni sprawiał wrażenie, jakby nie miałczasu.Kilka razy próbował, jak na przykład wtedy, gdy nagleuświadomił sobie, że na chwilę ją stracił, a wówczas zacząłznowu myśleć o jej twarzy, o pokoju, w którym mieszkała, i otym, że za nią tęskni.Jednak takie myśli trudno byłosprowokować, bo wymagały wewnętrznej siły, a jemu po razpierwszy tej siły zabrakło.Grens przejechał przez most Liding�bron i także tym razemze zbyt dużą prędkością, potem przejechał jeszcze pięć-sześćkilometrów na wschód przez dużą wyspę i osiedla, gdzie cenydomów były tak wyśrubowane, że można się było tylko śmiać.Nigdy nie potrafił zrozumieć, dlaczego niektórzy twierdzili, żemieszkanie w tym miejscu to fantastyczna rzecz.Uważałnatomiast, że jest to dobre otoczenie dla Anni - spokój, woda,no i on ma do niej blisko; ale na miłość boską, przecieżupłynęło już dwadzieścia pięć lat, a wtedy ceny nieruchomościbyły zupełnie inne.Znowu spojrzał na zegar, jeszcze cztery minuty, zatrzymałsamochód i wysiadł z niego.Czekało tam już kilka osób, atrochę dalej autobus miejski, który właśnie zamknął tylnedrzwi i odjechał.Zszedł ze wzgórza, a zimny wiatr smagał go potwarzy.To był zwykły pomost, niezgrabna, cementowa bryławystająca trochę nad wodą.Powierzchnia wokół pomostu byłaskuta lodem, wyglądało to tak, jakby pomost zrósł się z nim;pod warstwą śniegu trudno było się zorientować, gdzie kończysię pomost, a gdzie zaczyna lód.Zauważył tor wodny wolny odlodu, nie był zbyt szeroki, więc zaczął się zastanawiać, jakprzepłynie nim tak duży statek.Anni siedziała w swoim wózku w dużej, białej czapce nagłowie i w grubym płaszczu z brązowym futrzanym kołnierzem,który podarował jej dwa lata wcześniej.Odczuwał to, co zwykle,gdy ją widział - czułość; przez chwilę był spokojny, przecieżnigdzie mu się nie spieszyło.Kiedy do niej podszedł, niepowiedział nic, tylko pogłaskał ją po policzku; był czerwony itrochę zimny, a ona oparła głowę o jego dłoń.Zobaczyła ten statek.W oddali widać było biały statek przybrzeżny płynący wstronę pomostu w G�shaga.Miał już pewne opóznienie.Według rozkładu miał czekać przy pomoście już siedemnaściepo jedenastej, ale tylko przez krótką chwilę, jakiej nowipasażerowie potrzebowali, żeby wejść na pokład [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne