[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po śmierci ojca odziedziczył plażę, a jego siostra inną nieru�chomość.- Po raz pierwszy słyszę tę historię - zdziwiłam się.- Nie mogę mówić ci wszystkiego, prawda? - Uśmiechnąłsię szelmowsko.- Nasza własna plaża.Możemy zbudować tam domna emeryturę, z ogromnym gankiem.Widzisz to? - powiedzia�łam i rozpostarłam dłonie.- Z jednej strony ganku będzieszmógł spisywać historię swojego życia, z drugiej ja mogę zająćsię malarstwem, a wszystko przy akompaniamencie fal rozbija�jących się o brzeg.Na myśl o tym nie mogłam usiedzieć w miejscu.Od tegomomentu kurczowo trzymałam się tego marzenia.- Powinien pan napisać książkę, admirale - rzucił Isaac.- Zdaje się, że miał pan niezwykle bogate życie.- Cóż, wiele osób mi to mówi - przyznał John, splatając ręcena brzuchu.- Hm, chyba mógłbym dodać coś do pańskiej książki- powiedział Rosen.- Może przyjadą tu państwo na Wielka�noc, żeby poznać Reda Skeltona? Będzie tu na specjalnym poka�zie w galerii.- Poznać Reda Skeltona? - zająknęłam się.Nie mogłamuwierzyć własnym uszom.Znany człowiek, ktoś, kogopodziwiałam.Prędko jednak wróciłam na ziemię.- Chcieliby�śmy, ale.- Będę zaszczycony, jeśli zatrzymają się państwo u mnie- powiedział Isaac.- W ten sposób uda się zaoszczędzić trochępieniędzy, no i lepiej się poznamy.Mój dom to tylko odnowionachatka na Kahala Avenue, zaraz za Diamondhead, ale po dru�giej stronie drogi rozciąga się plaża.Czyżby Isaac wyczuł, że miałam właśnie zgłosić kolejnysprzeciw związany z finansami? A może sądził, że mój podziwdla Reda zagłuszy wszelkie wątpliwości? W każdym razieprzedstawił korzystną ofertę i podziałało.- Poznam Reda Skeltona - zachichotałam.- Jestem księż�niczką, a to moja prawdziwa bajka.- Chętnie przyjedziemy - powiedział John.- To będzie uro�czy weekend.Gdy wychodziliśmy z biura, włożyłam dłoń do torebki.- Isaac, czy mógłbyś zrobić nam zdjęcie z obrazem?BlichtrTrzy miesiące póz
niej znalez
liśmy się z powrotem w CenterArt Gallery, szukając naszego pastelu na serwetce pośródwszystkich dzieł Reda rozwieszonych na ścianach na piętrze.Spo�tkanie z artystą miało nastąpić za parę chwil.Wszystko było przy�gotowane.W rogu stały dwa czerwone fotele reżyserskie.Na jed�nym widniał biały napis  Red Skelton", na drugim  Pani Skelton".Nie mogłam się opanować.- Myślisz, że dobrze wyglądam? - spytałam Johnapo raz setny.Przez ostatnie miesiące zamartwiałam się, co założę na dwaprzyjęcia, na których mieliśmy się spotkać z Redem Skeltonem.Wpajanie oszczędności bowiem to część wychowania w rodzi�nach robotniczych.W końcu, odrzucając troski finansowe,poszłam do sklepu z drogimi ubraniami, w którym nigdy nierobiłam zakupów.Miałam nadzieję, że moja czarna sukienkakoktajlowa i złote dodatki pasują na tę okazję.- Jesteś tu najpiękniejszą kobietą - powiedział.- Ty też jesteś niczego sobie - odparłam, bo nie miałamco do tego wątpliwości.Był wysoki, wyprostowany, biła od niegoaura światowca.Imponował mi, ale dziś budził również mojewspółczucie.Ponownie musiał założyć kołnierz ortopedyczny.Wciąż cierpiał po wypadku, który miał miejsce, zanim się pozna�liśmy.Lekarze nie zdołali mu pomóc.Ulgę mogły mu przynieśćtylko leki przeciwbólowe i kołnierz.Widziałam jednak, że dziśani jedno, ani drugie nie pomaga, bo gdy rozglądał się po galerii,od czasu do czasu twarz wykrzywiał mu grymas bólu.- Znalazłem.Tam, na bocznej ścianie.%7łwawo podreptaliśmy w tamtą stronę, jak dwoje dzieci,które spieszą się, żeby wejść do Disneylandu.- O rany - powiedziałam.- Spójrz.Obok jest karteczkaz napisem:  Z prywatnej kolekcji Kontradmirała Perry ego i Jego%7łony".To takie.takie.Poczułam, jak do oczu napływają mi łzy.Jestem bardzo uczu�ciową osobą: płaczę na ślubach, płaczę na pogrzebach.Wzru�szam się w chwilach smutku i radości, a ta chwila zdecydowanienależała do najbardziej ekscytujących w moim życiu.- Nie wiedziałem, że zostaniemy publicznie uhonorowani- zdziwił się John, obejmując mnie ramieniem.- Powiedz, cie�szysz się teraz, że założyliśmy pieniądze za ten obraz?Przytaknęłam.Podszedł do nas Isaac Rosen, uśmiechnięty, doskonały gospo�darz.Był tak miły, że pozwolił nam u siebie zamieszkać i dokła�dał wszelkich starań, byśmy czuli się wyjątkowymi gośćmi.- Mówiłem, że mam dla was małą niespodziankę - powie�dział.- Pomyślałem, że spodoba wam się ta tabliczka.A swojądrogą, przed chwilą przyszli wasi znajomi.Chyba są jeszczena dole - dodał i przeprosił nas, żeby zająć się innymi gośćmi,którzy być może chcieliby coś kupić.- Nie zapominajcie,wszystko bez tabliczki jest na sprzedaż - rzucił z uśmiechem.Poszliśmy szukać Francine i Patricka.Zobaczyliśmy ich, gdywysiadali z windy.Pam poznała mnie z Francine, swoją przyja�ciółką z dzieciństwa, czternaście lat wcześniej.Kiedy ta wyszłaza Patricka, przeprowadzili się na Oahu.Poprzedniego dniaodnalez
liśmy ich i podekscytowani opowiedzieliśmy o wystawieoraz spotkaniu z Redem.Zainteresowało ich to, więc zadzwoni�łam do Isaaca, a ten z radością wpisał ich na listę gości [ Pobierz całość w formacie PDF ]