[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Samantha uświadomiła sobie po chwili zastanowienia, \
e po raz pierwszy widzi jąnieumalowaną.Mary - Louise bowiem nawet przed opalaniem nakładała makija\
.Samantha zwróciła na to uwagę ju\
następnego dnia po jej przyjez
dzie.Makija\
był natyle dyskretny, \
e trzeba się było uwa\
nie przyjrzeć, by go dostrzec, nie przyszło jej więc dogłowy, \
e mo\
e a\
tak zmienić wygląd kuzynki.- Co mi się tak przypatrujesz?! - rzuciła z wściekłością Mary - Louise.- Nie.nie.ja.- zaczęła się jąkać Samantha, zła na siebie, \
e rzeczywiście mierzyłają wzrokiem zbyt ostentacyjnie.- Powiedz mi lepiej, co mam zrobić?- Nie wiem.Przejrzyj jeszcze raz swoje rzeczy.Z czegoś musisz zrezygnować.- A nie ma innego plecaka? - spytała Mary - Louise.- Nie, ja mam tylko jeden - odparła Samantha.- Ten, który ci dałam, po\
yczyłamspecjalnie dla ciebie od brata kole\
anki.Mary - Louise zerknęła na spakowany plecak, stojący w kącie pokoju.Podeszła doniego i przyjrzała mu się dokładnie.- Masz w nim jeszcze du\
o miejsca - zauwa\
yła.Samantha przeczuwała, do czegozmierza kuzynka.- Powinno wystarczyć miejsca na te rzeczy, które nie mieszczą się u mnie.Mary - Louise nie pytała, nie prosiła, po prostu zakomunikowała:- Zaraz je przyniosę.Potem, przed zaśnięciem, Samantha zastanawiała się, jak to się stało, \
e niezaprotestowała, \
e nie pobiegła za nią i nie powiedziała, \
e nie ma mowy, \
e nie po to samazrezygnowała z wzięcia kilku rzeczy, które miała ochotę zabrać, \
eby teraz dz
wigać jej baga\
.Odpowiedz
była prosta - Mary - Louise tak ją zaszokowała swoją bezczelnością, \
eSamantha nie potrafiła zareagować ani natychmiast, ani nawet kilka minut póz
niej, kiedykuzynka pojawiła się z całym naręczem ubrań, bez słowa poło\
yła je na fotelu i wyszła.- Bardzo dziękuję! - zawołała za nią Samantha.- Nie ma za co - odparła Mary - Louise.14W poniedziałek kwadrans przed ósmą Samantha była ju\
po śniadaniu, a plecak, któryzniosła wcześniej, stał na ganku.Matka kończyła przygotowywać kanapki, które córka i siostrzenica miały wziąć nadrogę.- Myślisz, \
e Mary - Louise zdÄ…\
y zjeść śniadanie? - spytała Samanthę.- Nie sądzę.Kiedy schodziłam na dół, brała jeszcze prysznic.- W takim razie zrobię więcej kanapek.- Daj spokój, mamo.Jeśli nie zdą\
y zjeść śniadania, to będzie jej problem.- Nie mo\
esz być taka.W ogóle jesteś dzisiaj jakaś podminowana - zauwa\
yła matka.Nie myliła się; Samantha była naprawdę wściekła, nawet nie na kuzynkę, tylko nasiebie, o to, \
e wczoraj tak łatwo jej uległa.- To pewnie zdenerwowanie przed podró\
ą - powiedziała matka.- Pewnie tak.Samantha nie miała ochoty zdradzać mamie prawdziwego powodu.W ogóle nie miałaochoty rozmawiać o kuzynce, ale jak się okazało, nie było to takie proste.- Mo\
e pójdziesz na górę i dowiesz sie, czy nie trzeba jej w czymś pomóc? - spytałamama, pakując kanapki do wielkiego plastikowego pojemnika.- Słyszałaś, co powiedziała wczoraj przy lanczu, kiedy zaproponowałam, \
e pomogęjej w pakowaniu plecaka.- No tak, ale wiesz.ona jednak nie jest u siebie w domu.Samantha zaczęła się zastanawiać, co takiego Mary - Louise musiałaby zrobić, \
ebymama przestała ją wreszcie bronić.- Jeśli nie chcesz, to ja pójdę ją zapytać - oznajmiła matka, zamknąwszy pojemnik zkanapkami.- A przy okazji zapytaj, ile jej jeszcze zejdzie! - zawołała za nią.- Ja tymczasem pójdępo\
egnać się z Tootsie.Klacz była wyraz
nie rozczarowana, \
e Samantha, po tym, jak dała jej kostki cukru -dwa razy więcej ni\
zwykle - i obdarzyła czulszymi ni\
zwykle pieszczotami, wyszła zestajni, nie zabrawszy jej na przeja\
d\
kę.Samantha, wracając do domu, zobaczyła vana, skręcającego w drogę dojazdową doConnellych.Zerknęła na zegarek i stwierdziła, \
e jej przyjaciele są niezwykle punktualni.Była za pięć ósma.Po nią i Samanthę mieli przyjechać na końcu, na razie więc wszystkoodbywało się zgodnie z planem.Na razie, pomyślała.- No i jak? - spytała mamę, która zeszła ju\
na dół i sprzątała po śniadaniu.- Co zMary - Louise?- Zaraz będzie gotowa.- To dobrze, bo oni za chwilę tu będę.- Mo\
e się trochę spóz
nią - powiedziała matka i coś w jej głosie obudziło podejrzeniaSamanthy.- Nie, nie spóz
nią się.Widziałam, jak skręcili ju\
do Connellych.Mamo, czy onanaprawdę zaraz będzie gotowa?- lak mnie zapewniła.- Tak cię zapewniła - powtórzyła Samantha, patrząc jej w oczy.- Mamo, czy ty jąwidziałaś?Matka skinęła głową.- I co? - Samantha nie spuszczała z niej wzroku, domagając się szczerej odpowiedzi.- Jak to co?- Pytam, czy Mary - Louise wyglądała na kogoś, kto za chwilę będzie gotowy dowyjazdu?- Była jeszcze w szlafroku - odparła cicho mama.- I robiła sobie coś z włosami,jakimś takim dziwnym przyrządem.Nie wiem, to pewnie była lokówka.Samantha, nie czekając na dalszą relację matki, pobiegła na górę i zastukała do drzwipokoju gościnnego.Z
ciśle mówiąc, było to bardziej walenie ni\
stukanie.Nie usłyszała odpowiedzi.Chwilę się wahała, ale kiedy przypomniała sobie, jakwczoraj kuzynka wpadła do jej pokoju, nacisnęła klamkę i weszła do środka.Mary - Louise, wcią\
w szlafroku, siedziała przed toaletką i robiła coś z włosami.Samantha przyjrzała jej się i zobaczyła pasmo zupełnie prostych włosów, spadające na prawypoliczek kuzynki.- Jezu - powiedziała, zaskoczona.- Myślałam, \
e masz trwałą albo coś takiego.Nieprzypuszczałam, \
e musisz sobie robić te spirale po ka\
dym myciu.- Mogłabyś mnie zostawić samą? - rzuciła opryskliwie Mary - Louise.- Mogłabym, gdyby nie to, \
e wszyscy ju\
na ciebie czekają.- Powiedziała to trochęna wyrost.Nie słyszała, \
eby pod dom zajechał samochód, ale kuzynka nie musiała o tymwiedzieć.- Zaraz będę gotowa.A stojąc mi nad głową, naprawdę niczego nie przyśpieszysz.- W porządku, nie będę ci przeszkadzać.Ju\
mnie nie ma.Samantha chciała opuścić pokój gościnny, ale nie mogąc sobie tego odmówić, jeszczeraz rzuciła okiem na kuzynkę.Mary - Louise nie miała makija\
u.Jej rzęsy były wypłowiałe iznacznie krótsze ni\
zawsze, a cera wcale nie taka idealna.- SÅ‚uchaj, mo\
e wezmę na dół twój plecak - zaproponowała Samantha.- Nie, poradzę sobie.Poza tym muszę jeszcze coś do niego wło\
yć.Samantha była pewna, \
e kuzynka nie zejdzie na dół, dopóki się nie umaluje.I, odziwo, wcale się tym nie martwiła.Nic się nie stanie, jeśli wyjedziemy godzinę póz
niej, pomyślała.Wa\
ne, \
e nikt niebędzie miał wątpliwości, komu zawdzięczamy to opóz
nienie.Zeszła na dół dokładnie w chwili, kiedy pod dom zajechał granatowy van prowadzonyprzez Daniela.Wysiadł tylko Jonathan.- Cześć, Lele.- Cześć - powiedziała, próbując się uśmiechnąć tak jak zawsze.Niestety, nie udało jejsię, poniewa\
stał przed nią nie przyjaciel, lecz chłopak, w którym była zakochana.Nie zauwa\
yła, \
eby dostrzegł zmianę w jej zachowaniu.Z jednej strony, odetchnęła zulgą, z drugiej - zabolało ją to.- Gdzie baga\
e? - zapytał.Pokazała plecak stojący na ganku.Jonathan wziął go, otworzył tylne drzwi samochodu i poło\
ył obok innych baga\
y.- A drugi?- Jest jeszcze na górze.- Mam go przynieść? - zaproponował.- Nie, nie trzeba.Mary - Louise powiedziała, \
e poradzi sobie sama.Pomyślała, \
e mo\
e byłoby dobrze, gdyby poszedł na górę i zobaczył, ile trudu zadajesobie Mary - Louise, \
eby osiągnąć taki efekt, jaki wszyscy mogli podziwiać w DoubleRainbow [ Pobierz całość w formacie PDF ]