Mary Jo Putney Wróg i kochanek

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Było86 MARY JO PUTNEYoszklone podobnie jak witraże w katedrze.Tu wszakże kolorowabyła tylko górna część.Reszta szyb była przezroczysta i wpusz�czała do środka tyle światła, że komnata była tak widna jakświat na zewnątrz.Zahipnotyzowana tym, co zobaczyła, podeszła do oknai uklękła na szerokim wyściełanym siedzeniu.Prostokąty szybbyły oprawione w cienkie ołowiane ramy.Meriel z zacieka�wieniem dotknęła jednej z nich.Większość z nich była trochępofalowana i zniekształcała świat zewnętrzny, ale szyba, w którąwpatrywała się Meriel, była prawie tak przezroczysta jakpowietrze.Podobnie jak komnata gościnna, również i ta wy�chodziła na szarozieloną rzekę, w oddali widziała pofałdowanewalijskie góry.- Ten widok jest wręcz uderzający, prawda?Cichy głos lorda Adriana wstrząsnął Meriel, przywracając jądo rzeczywistości.Odwróciwszy się, zauważyła, że hrabia siedziza szerokim rzezbionym biurkiem, a jego surowe rysy rozjaśnialekki uśmiech.Miał uduchowioną twarz uczonego lub zakonni�ka, jednak nawet teraz - kiedy wydawał się odprężony - możnabyło u niego dostrzec czujność, charakterystyczną dla rycerzy,i wypracowaną umiejętność chłodnego panowania nad sobą.Czerwieniąc się z zakłopotania, dziewczyna dygnęła nisko.- Proszę wybaczyć-moje roztargnienie, milordzie.Nigdynie widziałam takiego okna ani nawet nie miałam pojęcia, żecoś podobnego w ogóle może istnieć.- Niewykluczone, że nigdzie więcej nie ma takiego okna.-Hrabia odłożył pergamin, nad którym pracował.- Przyszło mido głowy, że to, co można zrobić w kościele, da się wykorzystaćw zamku, ale z przezroczystego szkła, żeby przepuszczałowięcej światła.Całe to szkło musiało być niezwykle kosztowne.Większośćszlachty wolała bardziej widoczną ekstrawagancję w postacizłota i klejnotów, ale Adrian najwyrazniej był inny.Znowuspojrzała w okno, zafascynowana płynącymi przez nie promie�niami słonecznymi i zapierającym dech widokiem.WR�G I KOCHANEK 87- Czy w czasie oblężenia nie można przez nie miotać dośrodka strzał i ciskać kamieni?- Szyby można zasłonić okiennicami.Ochronę stanowirównież szeroka rzeka.Meriel odwróciła wzrok od okna.Spojrzała na hrabiegoi ponownie uderzyło ją to, że lord Adrian ubiera się skromniejak na rycerza tej rangi.Jego ciemnoniebieska tunika, choćz bardzo przedniej tkaniny, była niesłychanie prosta; zdobił jątylko wąski haftowany srebrną nicią szlaczek.Zapewne nielubił ostentacji lub wiedział, że nie są mu potrzebne złotoi klejnoty, aby zwracać na siebie uwagę.Dziewczyna podeszłado biurka i stanęła, skromnie spuszczając oczy.- Jego lordowska mość życzył sobie rozmawiać ze mną?Uprzejmość, jaką wykazywał, omawiając z nią kwestię okna,zniknęła; przeistoczył się w sędziego, oczekującego informacji.- Czy oprócz Meriel jakoś cię jeszcze zwą?Na końcu języka miała de Vere", ale uświadomiła sobie,że wskazywałoby to, iż jest Normanką.- W Walii nie używamy nazwisk rodowych, milordzie.- Gdzie znajduje się twój dom?Meriel zawahała się.Rodzina jej matki mieszkała w pobliżuKidwelly, w południowej Walii, znajdującej się pod panowa�niem Normanów, i znała dobrze ten rejon, uznała jednak, żeprzyciąganie niepożądanej uwagi do członków własnej rodzinynie byłoby słuszne.Kiedy jej milczenie przeciągało się, hrabiazapytał:- Czyżbyś nie wiedziała, gdzie mieszkasz?- To bardzo mała osada, milordzie, zapewne trudno byłobywaszej lordowskiej mości ją zlokalizować.Leży na północyWalii w okolicy Gwynedd - powiedziała pospiesznie, podającnazwę, jaka przyszła jej do głowy.- Być może słyszeliście,milordzie, o Dolwyddelan, które znajduje się w pobliżu gos�podarstwa mojego ojca.- Jak to się stało wczoraj, że upadłaś i odniosłaś obrażenia?- Mój koń, spłoszony przez dzika, zrzucił mnie.88 MARY JO PUTNEY- Jechałaś konno? - zapytał zdziwiony lord Adrian.Cóż z niej za głuptas! Nie pomyślała, iż to bardzo małoprawdopodobne, by wiejska dziewczyna jezdziła konno.- Była to marna szkapa, milordzie, zbyt stara, żeby pracowaćw polu - improwizowała Meriel.- Ojciec pozwolił mi udaćsię na niej w podróż.- Była wszakże dostatecznie zdrowa, aby dowiezć cię z Waliido Anglii - mruknął.- Dokąd jechałaś?- Do Lincoln.- Nie brzmiało to chyba dostatecznie prze�konywająco.Dlaczego miałaby udawać się do Lincoln? Pokrótkiej chwili dodała: - Moja siostra będzie wkrótce rodzići chciała, abym była przy niej.- Podróżowałaś całą drogę z Gwynnedd z sokołem, zamie�rzając dotrzeć do Lincoln? - wypytywał z niedowierzaniem.- Ja.ja wzięłam go ze sobą, aby polować po drodze.Kiedy brwi hrabiego uniosły się z wyrazem całkowitegoniedowierzania, ciągnęła:- Poza tym sądziłam, że ta podróż będzie dobrą okazją dojego dalszego szkolenia.- Oczywiście absolutnie w to nieuwierzył; nawet Meriel wydawało się, że takie tłumaczenie siębrzmi nonsensownie.- Podróżowałaś sama?- Tak, milordzie.-- A cóż to za ojciec, żeby pozwolić młodej ładnej dziew�czynie na samotną podróż przez Brytanię?- Prawdę powiedziawszy, mój ojciec niedawno zmarł, a żonabrata nie chciała, abym pozostała na farmie.- Meriel posłużyłasię częściowo przykładem ze swego życia.- Zabrałam konia,wiedząc, że siostra pozwoli mi zamieszkać u siebie w Lincoln.- Bez wątpienia będzie potrzebowała pomocy przy nowonarodzonym dziecku - zauważył.- A jak ma na imię twojasiostra?Snucie wiarygodnej opowieści było dużo trudniejsze, niż sięto Meriel wydawało.Nigdy nie była przesłuchiwana w podobnysposób.Niestety, pod sceptycznym spojrzeniem hrabiego jejWR�G I KOCHANEK89umysł pracował powoli.Nastąpiła niebezpieczna - zbyt długa -cisza, zanim udało się jej wymyślić stosowne walijskie imię.- Bronwen, milordzie.- Czyżbyś nie miała żadnych innych krewnych w Walii?Byłaś tak zdesperowana, żeby aż ryzykować życie, jadąc przezkraj targany wojną domową i napadami rozbójników?Ironiczny błysk w oczach hrabiego nie wróżył, że da wiaręopowieści Mariel [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne