[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.— Boże! Co się stało?138— Nie wiem, jakie wybrać przedszkole: europejskie, językowe, artystyczne, ekologiczne, katolickie? No nie wiem, tak samo z imionami jest problem! Podoba mi się kilkanaście, na przykład:Kalista, Eurydyka, Eunice, Afrodyta, Famke, Arystoteles, Woody.— Co ty z tym przedszkolem? Przecież to jeszcze za wcześnie! — przerywam jej.— Zawsze mówiłaś, że jestem nieodpowiedzialna, no więcpostanowiłam być poważną matką i dowiedziałam się, że do niektórych przedszkoli, tych elitarnych, zapisy prowadzone są z kilkuletnim wyprzedzeniem!— Niemożliwe!— Możliwe i trzeba zapłacić wpisowe, żeby trzymali miejscedla twojego dziecka! Mam takie jedno na oku.Chcę tam pojechać, rozejrzeć się, ale Bruno pracuje.Może ty byś.— Jasne! Kiedy?Po tej rozmowie chce mi się śmiać.Nie poznaję Karoliny.Nigdy nie była tak przewidująca i zapobiegliwa.Jadę do szpitala.Mam kilka drobiazgów z Grecji dla Hanki.Cieszę się na myśl, że spotkam u niej Bogdana, ale niestety! Niema go!— Chodź! Chodź! — moja przyjaciółka siedzi na łóżku.Sercemi prawie pęka, gdy widzę przekrzywioną chustkę na jej głowie.— No co? Bogdan ogolił mi głowę kilka dni temu.Te włosywypadały już bez przerwy! Podobno odrosną mi mocniejsze!Opowiadam jej o Krecie.Bardziej skupiam się na ludziach, a niena cudownych widokach i atrakcjach.Nie chcę, aby było jej przykro.— Brat wpada do ciebie? — pytam niby obojętnie.— Jasne! Zaraz tu będzie! Biedaczek robi mi pranie, gotuje,sprząta.— śmieje się Hanka.— To dobrze.— No! Wychowuję go dla innej kobiety! Lepiej późno niż wcale!Przyglądam się nowej sąsiadce Hanki, słynnej pani Krysi.Śpi,cicho pochrapując.— Jak ci się z nią żyje na jednej sali?— Mówiłam ci! Koszmar! Na szczęście trafiłaś na jej drzem-139kę, bo inaczej to byśmy nie porozmawiały.Przyczepiła się do Bogdana! Chce go swatać ze swoją wnuczką albo ewentualnie z siostrzenicą! Pani Krysia ma wielką rodzinę.— A co on na to?— Sama go zapytaj!W drzwiach stoi brat Hanki z wielką torbą wiktuałów.Ma podkrążone oczy, jest nieogolony, ale ubrany elegancko, odrobinę na luzie.— Witam panie! — uśmiecha się.— Cicho! Obudzisz panią Krysię! — moja przyjaciółka grozimu palcem.— To dobrze! Pogadam z nią o zasadniczej kwestii: wnuczka, a może siostrzenica? Bo mam dylemat! — Bogdan przysuwa sobie stołek.— Wnuczka jest młodsza, ale brzydsza.Nie ma na przykładzęba z przodu — chichocze Hanka.— Uwierz mi: to drobiazg! Siostrzenica jest ładniejsza, aledobrze po czterdziestce — śmieje się Bogdan.— Pani Krysia wtajemniczyła nas we wszystkie niuanse dotyczące jej rodziny.Jej wnuczka ma na imię Viola i jest kucharką w przedszkolu — tłumaczy moja przyjaciółka.— A siostrzenica to rozwódka z czwórką dzieci.Pracuje w mięsnym na Woli.Podobno ma wielu adoratorów, więc nie wiem, czy się załapię — brat Hanki wzdycha głęboko.— Przyszła tuparę razy, no i ja, prawdę mówiąc, trochę boję się takich kobiet!— Masz świeżą prasę? — moja przyjaciółka zagląda do jegotorby.— Wysyła mnie codziennie po gazety! Czyta wszystko: prawicowe, lewicowe, centrowe, brukowce — Bogdan rozkłada ręce.Po godzinie odprowadza mnie do samochodu.Umawiamy sięna kawę: jutro na Nowym Świecie.Wieczorem.Komplementujemoją opaleniznę.Robi to na mnie spore wrażenie, ale udaję, żejest dokładnie odwrotnie.140CzwartekJestem w redakcji przed ósmą.Wita mnie uszczęśliwiona Marysia.Włosy ufarbowała na marchewkowy odcień.Wciśnięta jest w zielony żakiecik z broszką w kształcie potężnego motyla i długą, wełnianą spódnicę z kolorowymi frędzlami.— Jak to dobrze, że pani jest! — uśmiecha się do mnie szeroko.— Kawa już czeka!Damian opowiada mi o wszystkim, co działo się w zeszłymtygodniu.Dodaje z dumą, że oddał krew dla Hanki.— Co z nią? — pyta, bawiąc się długopisem.Zastanawiam się, czym mnie jeszcze zaskoczy, dlaczego wątpiłam, że zachował w sobie resztki człowieczeństwa.Dlaczego od razu utwierdziłam się w przekonaniu, że nie ma żadnych zasad?W przerwie na lunch wypatruję Marcina, ale niestety.Widzękilka osób z jego firmy, ale on się nie pojawia [ Pobierz całość w formacie PDF ]