[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tamen ÿi sentis sin ÿanceli¸anta kontraû tiu monstreco, kiun Petro al ÿi proponis per tiel natura tono.Do Fernando çiam ÿin amas.Sed tiam, kial li lasis konduki sin al la punlaborejo? kial li rifuzis la savon, kiun ÿi al li proponis, se li konsentus forkuri kun ÿi? Subite pripenso, iam farita de Klozelo, revenis en ÿian spiriton.En tiu letero fabrikita per îurnalaj literoj, kredeble Herbeno vidis nur kaptilon.Se tio estas vera, tio klarigas tute kontentige, kial li ne respondis.Sed li lasis sin kondamni, ne ÿin perfidante.Reale çu en tia heroaîo ne kuÿas la plej granda pruvo de amo, kiun amanto povas liveri?Certe fraûlino Kolardo ne povis memori sen çagreno tiun doloran scenon, en kiu ÿi trenis sin antaû liaj genuoj.Ÿi revidis Fernandon malvarma, tedita, atendanta kun malpacienco, sen konsola parolo, ke ÿia doloro estu 249ÇU LI?eLIBROfini¸inta.Sed depost tiu epoko multaj fari¸oj okazis.Tial ke li ne povis plu sin turni al sia rajta edzino, çu ne estis nature, ke li memoru pri la alia? Jen estas kial antaû ne longe la junulino lin retrovis tia, kia li estis en la plej belaj tagoj de ilia unui¸o, timema, submetita, sed je submeti¸o nur ÿajna, kiu malbone maskis la mastron jam pretan por postuli.Tial ke, laû le¸a vidpunkto, la edzo de Beatrico estas malviva, la homo, kiu prenas lian lokon, la fraûlo Fradeko, povas do edzi¸i kaj tamen ne esti pro tio kulpigata je bigamio.—Kaj se vere la personeco de Petro ne konfuzi¸as kun la personeco de Fernando, diris Re¸ino por konkludi; se la rakonto, kiun li faris, estas vera laû çiuj ¸iaj detaloj, tiu aminda junulo ÿajnas tre dolça, tre amindumanta.Mi estas certa, ke li min feliçigos.Mi kredas, ke mi amos lin; eç mi sentas, ke mi jam lin amas.Reale la junulino ne vidis tre klare tion, kio okazis en la fundo de ÿia animo.La iom sofisma rezono, kiu ÿin alkondukis al tiu duobla konkludo, nome: akcepti la eblecon de edzini¸o kun la viro, kiun ÿi kredis esti ÿia iama amanto, sed kiu tamen povus esti por ÿi nur fremdulo, tiu rezono celis nur unu celon: liveri al ÿiaj sentoj la sankcion de konfesebla motivo.Ÿi tiel ofte jam estis redirinta tiujn du nomojn: Herbeno, Fradeko, ke tiuj vortoj fari¸is por fraûlino Kolardo nur bruo, havanta ne-250ÇU LI?eLIBROnian precizan signifon.La sola impresa vere klara, kiu eliris el tiuąoso estis çiam impreso pri Fernando retrovita, reakirita, refari¸inta tia, kia li estis en la matenru¸o de iliaj amrilatoj.Ÿi povos fari¸i la edzino de Fradeko; reale kun la sola Fernando ÿi edzini¸os.Dum longa tempo ankoraû la junulino sin enabismigis en siajn pensojn, ne malkovrante alian novan eblecon de konkludo.—Nun, ÿi daûrigis, tial ke mia bedaûrita onklino ne ekzistas plu, la edzini¸o altrudi¸as al mi laû tute deviga maniero.Sed estus al mi neeble edzini¸i kun ia ajn viro, kaj precipe lin ami.Mi konsentu, ke Petro estas vere la viro, kia li pretendas esti; nu, eç en tiaj kondiçoj, li estas ankoraû la sola homo kapabla batigi mian koron: çar estus çiam Fernando tiu, kiun mi en li amegus.Tiun fojon ÿia decido estis nerevokeble prenita.Pro tio, la morgaûon, ÿi ne lasis al Fradeko la tempon necesan por komenci paroladon, sed ÿi diris tuje:—Mi multe pripensis, sinjoro Petro; kaj mi akceptas.—Ha! fraûlino Re¸ino, ekkriis la junulo, kiu ÿajnis ebria pro ¸ojo, neniam vi scios, kiom mi vin amas, kaj kiom vi min feliçigas.Altirante sian fiançinon al sia koro, Petro metis sur la lipojn de la junulino longan kisadon, kiun redonis fraû-lino Kolardo: kaj ambaû fari¸is palaj pro kortuÿeco.251ÇU LI?eLIBRO—Hodiaû, li diris, mi estas certa, ke tiun kisadon vi ne adresas al alia viro.La junulino ne respondis, çar kontraûe ÿi estis tute necerta pri tiu punkto.Tamen la pripensadoj, kiujn Re¸ino estis farinta la antaûtagon, ÿin instigis desegni por ÿi kondutlinion, je kiu ÿi neniam devos malproksimi¸i.La dubojn, kiujn ÿi havis pri la personeco de sia estonta edzo, ÿi intencis konservi por si sola.Ÿi ne volis, ke aliaj homoj povu ilin suspekti kaj malpli ankoraû ilin partopreni.Do, influite de tiu ideo, ÿi diris al Petro:—Mi telegrafis al sinjorino Herbeno, mia kuzino, kaj al malnova amiko de mia familio, sinjoro Maziero.Mi ilin atendas post unu momento.Sed ili ne devos vin vidi.Via simileco kun ÿia edzo tro dolore impresus Beatricon.La sciigo pri la morto de mia onklino jam kaûzis al ÿi grandan çagrenon; mi estas certa pri tio.Estas neutile pligrandigi ankoraû ÿian mal¸ojecon, rememorante al ÿi dolorajn okazintaîojn.Jen estas do tio, kion laû mia opinio, estas konvene, ke vi faru.Lasu tiun hotelon, kaj lo¸u en la Grimsel’a gastejo.Kiam ni estos donintaj al la be-daûrita mortintino la lastajn honorojn, ni revenos Parizon.Mi vin sciigos pri tio.Vi nin akompanos, sed de malproksime, per la sekvanta vagonaro.Tial ke estus malkonvene, ke mi restu sola en nia Sèvres’a kampodomo, mi petos rifu¸ejon de sinjoro Maziero.Estos li tiu, 252ÇU LI?eLIBROkiu anstataûos mian patron, kaj kiu min kondukos al la altaro.Estos lia hejmo la loko, en kiu okazos niaj intervidi¸oj [ Pobierz całość w formacie PDF ]