Fibich Agnieszka Requiem dla tancerki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I ten jego ton.napastliwy jak jasna cholera.- Wiesz, C�sar.- Marie przystanęła i spojrzała mu pro-sto w oczy.- Jeśli o mnie chodzi, odniosłam inne wrażenie.- Naprawdę? - zdziwił się.- Nie gniewaj się za szczerość, ale to ty byłeś agresywny.W dodatku zachowywałeś się tak, jakbyś rzeczywiście miał cośdo ukrycia.178Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, nic nie mówiąc.C�sarpoczuł, że nagle zaschło mu w gardle.Odchrząknął i pierwszyspuścił wzrok.- Przykro mi, że tak to odbierasz - stwierdził sucho.-Zaczekasz minutkę? Skoczę na jednej nodze do toalety - dodałpojednawczo.- Jasne.Poczekam na zewnątrz.Marie ruszyła korytarzem w stronę wyjścia.C�sar patrzyłprzez chwilę, jak z wdziękiem kołysze biodrami.Skręcił po-spiesznie w boczny korytarz prowadzący do toalet.Wszedł dowolnej kabiny, zamknął drzwi i wyjął telefon.Zmarszczył czoło,po czym szybko wystukał numer.Po kilku długich sygnałachodezwał się dawno niesłyszany głos.- Słucham.- Cześć, Jean - powiedział C�sar.- Poznajesz?- Jasne, stary.Kogo jak kogo, ale ciebie poznałbym na-wet na końcu świata.Co słychać?- W porządku.A u ciebie?- Pomalutku.Może wybierasz się na stare śmieci?- Nie.to znaczy nie w najbliższym czasie.- zaplątałsię, nie wiedząc, jak przejść do sedna sprawy.- Wal śmiało, bracie, o co chodzi? - Jean musiał wyczućjego intencje.- Posłuchaj, Jean, mam prośbę.Czy.gdyby ktoś cię py-tał, mógłbyś potwierdzić, że 14 pazdziernika byłeś w Paryżu ijadłeś ze mną kolację na Champs �lys�es? - zapytał z nadziejąw głosie.- Kto miałby pytać? - zdziwił się Jean.- No.Jeśli na przykład zadzwoniłby do ciebie ktoś z po-licji.179- Nie masz chyba na myśli składania zeznań pod przy-sięgą? - zaniepokoił się Breteil.- Daj spokój, stary.Proszę tylko, żebyś potwierdził mojąwersję.Nic więcej.Tak się składa, że rzeczywiście byłem wtedyna tej kolacji.Tyle tylko, że z kimś.kogo danych nie mogęujawnić.- Brunetka czy blondynka? - zaśmiał się Jean.- Czekaj,czekaj, ile to czasu minęło od twojego ślubu?- Więc jak? Zrobisz to dla mnie po starej znajomości? -naciskał C�sar, ignorując docinki kumpla.- Da się zrobić.Czternastego na Champs �lys�es?- Tak.Rozstaliśmy się przed pierwszą.Dokładnej godzi-ny nie pamiętasz.- Jasne.- Dzięki, Jean.Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy.- Nie ma sprawy.Zadzwoń, gdybyś jeszcze czegoś po-trzebował.Zawsze do usług.- Jean najwyrazniej nie mógł sobieodmówić pożegnalnego prztyczka w nos.Paryż, jesień 2007 rokuNiestety.Dwa najbliższe wyjazdy służbowe były związane zprzygotowaniami przyszłorocznego budżetu firmy i wymagałyjego wizyty w centrali, która jak na złość znajdowała się wLondynie.Tak upłynął miesiąc od pobytu w Paryżu.Przez tenczas prawie codziennie rozmawiał z Zosią przez Skype'a.Tooczywiście nie to samo, co spotkanie twarzą w twarz, ale terozmowy o sprawach codziennych, o tęsknocie i planach nanastępne spotkanie jeszcze bardziej zbliżyły ich do siebie.180W końcu Krystianowi udało się otrzymać dwudniową delegacjędo Paryża, którą bez namysłu postanowił wydłużyć o weekend.Dzięki temu mieli szansę spotkać się po raz kolejny.W sobotę pojechali do Ogrodu Luksemburskiego, gdzie nakamiennych ławkach i drewnianych plażowych krzesełkachwygrzewali się spacerowicze, chwytając ciepłe promienie popo-łudniowego słońca.Wśród zieleni i świergotu ptaków nietrud-no było zapomnieć o całym bożym świecie.Trzymając się zaręce, zrobili rundkę po parku, na koniec okrążyli piękną ro-mantyczną fontannę.Potem znalezli dwa wolne krzesełka, naktórych opalali się przez pół godziny z zamkniętymi oczami,pozwalając, by jesienne słońce muskało delikatnie ich twarze.Zgłodniawszy, podnieśli się z krzeseł i ruszyli na plac EdmondaRostanda, gdzie znalezli otwartą piekarnię.Kupili po słodkiejbułce z migdałami i poszli obejrzeć Panteon, delektując się podrodze wybornym smakiem francuskiego ciasta.To był cudowny dzień - powiedział Krystian, kiedy znalezli sięw mieszkaniu Zosi.Pili czerwone wino, skubali bagietkę, a potem smarowali jąwyśmienitym pleśniowym serem.- Rzeczywiście, było super - przytaknęła, wkładając so-bie do ust kawałek bułki.- Może uda ci się znowu przyjechać zajakiś czas?- Postaram się - obiecał.- Pojedziemy na wieżę Eiffla.- Wprost marzę o tym! - roześmiała się Zosia.- Byłamtam setki razy.Wiesz, jak tylko ktoś znajomy przyjeżdża po razpierwszy do Paryża, to zawsze.181- Domyślam się - przerwał jej Krystian i pocałował ją wkoniuszek ucha.- Myślałem raczej, że zjedlibyśmy tam kolację.Co ty na to?- Cudowny pomysł.Jestem za! - ucieszyła się, klaszczącw dłonie.Wyglądała teraz jak mała dziewczynka, która dostaław prezencie nową lalkę.Był w niej jakiś dziecięcy wdzięk, którygo rozczulał.- Postaram się zrobić wcześniej rezerwację.Niemyśl sobie, że jest łatwo o stolik.- No widzisz? Rozumiemy się bez słów.Jak stare dobremałżeństwo.Zosia przestała się nagle uśmiechać i spojrzała badawczo naKrystiana.- Dlaczego tak mówisz?- Czasami mam wrażenie, jakbym cię znał sto lat.Zda-rza mi się przewidzieć, co powiesz albo jak się poruszysz.Zu-pełnie nie wiem, dlaczego.- Rozłożył ręce.- Ciekawe.- zamyśliła się.- Kochanie.- Krystian przysunął się do niej i objął jączule.Był teraz tak blisko, że prawie stykali się nosami.- Todlatego, że jesteśmy dla siebie stworzeni.Jeszcze nigdy niebyłem w nikim tak szaleńczo zakochany.Musnął ustami jej wargi, które natychmiast posłusznie roz-chyliła.Zamknęła oczy i poddała się pocałunkowi.Wdychałazapach Krystiana.Zawirowało jej w głowie.Czuła, jakby światokręcił się nagle wokół własnej osi, a ona na ułamek sekundyprzeniosła się w inne, zupełnie zapomniane miejsce, mroczne izłe.Zrobiło jej się słabo.Natychmiast otworzyła oczy i wysunę-ła się z objęć Krystiana.- Co się stało? - spytał zdumiony, widząc strach w jejoczach.182- Ja.Nie, nic.Przepraszam - wyszeptała zbielałymiwargami.Krew odpłynęła jej z głowy.- Nie pij już więcej wina, skarbie - powiedział zatroska-ny, przykładając dłoń do jej czoła.- Może masz gorączkę?- Nic mi nie jest, naprawdę.Przynieś mi tylko szklankęwody, bardzo cię proszę.- Oczywiście.- Czym prędzej pobiegł do kuchni i wróciłpo chwili z butelką wody.- Może być gazowana?- Nalej.- Skinęła głową.- Chyba rzeczywiście trochęprzesadziłam z winem.Podsunęła mu opróżniony kieliszek.Wypiła wodę dusz-kiem.Potem wsparła się na jego ramieniu i siedzieli tak przy-tuleni bez słowa.16.Nim zdążyli dojechać do biura, jego komórka zadzwoniła chy-ba z sześć razy.Trzymając jedną ręką kierownicę, drugą usiło-wał wydobyć brzęczący cud techniki co niestety utrudniał muzapięty pas.Operację zakończył dopiero na parkingu.Otworzyłklapkę telefonu i ze zdziwieniem stwierdził, że wszystkie połą-czenia pochodziły z biura.Marie nie odezwała się przez całą drogę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne