[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przed jednym ustawiono i mnie, dokładniejmówiąc, przed ostatnim po prawej w ostatnim rzędzie, jeśli patrzy się, stojąc twarzą dobramy, a plecami do namiotu, jak właśnie stałem  już bardzo długo, aż do odrętwienia, podnieustającym ciężarem coraz mniej przyjemnego słońca.Daremnie próbowałem szukaćwzrokiem chłopaków: wokół mnie byli sami obcy.Po mojej lewej stronie stał wysoki, chudy,nieco dziwny człowiek, który bez przerwy coś mruczał pod nosem i do tego kołysał sięrytmicznie w przód i w tył, po prawej raczej niski i barczysty, który zabawiał się w tensposób, że w regularnych odstępach czasu, dokładnie celując, pluł przed siebie w kurz.On teżna mnie spojrzał, najpierw tylko przelotnie, za drugim razem już bardziej badawczo,skośnymi, żywymi oczami jak guziki.Pod nimi zobaczyłem śmiesznie mały, niemalpozbawiony kości nos, a obozowa czapka była zawadiacko zsunięta na bok.No zainteresował się za trzecim razem i zauważyłem, że brak mu wszystkich przednich zębów a ja to skąd przyjechałem.Kiedy powiedziałem, że z Budapesztu, bardzo się ożywił.Czy jestjeszcze Bulwar, czy chodzi jeszcze tramwaj szóstka, tak jak to wszystko  ostatnio widział ,zapytał od razu.Powiedziałem mu:  Pewnie, wszystko jest, jak było. Wydawał sięzadowolony.Był też ciekaw, jak  się tu znalazłem , a ja odparłem:  Zwyczajnie.Wyprosilimnie z autobusu. I?  zapytał, a ja, że to już wszystko, potem przywiez
li mnie tutaj.Jakbysię trochę zdziwił, jakby nie bardzo się orientował, co się u nas dzieje, i chciałem gozapytać.ale już nie mogłem, ponieważ w tym momencie ktoś z drugiej strony rąbnął mnie wtwarz.Właściwie siedziałem już na ziemi, kiedy usłyszałem trzask uderzenia, a lewy policzekzaczął mnie palić od ciężkiego ciosu.Stał przede mną jakiś człowiek od stóp do głów wczerni: czarny strój jez
dziecki, czarny kapelusz z szerokim rondem, czarne włosy, a nawetczarny, cienki wąsik na śniadej twarzy, w słodkawym obłoku czegoś zadziwiającego  były toniewątpliwie perfumy.Z jego niewyraz
nych okrzyków potrafiłem wyłowić tylko wielokrotniepowtarzane słowo Ruhe, to znaczy cisza.Nie ma co, sprawiał wrażenie wysokiej rangifunkcyjnego, co, każde z osobna, akcentowały zdobiące jego pierś wykwintnie niski numer,zielony trójkąt z literą  Z oraz kołyszący się po drugiej stronie na metalowym łańcuszkusrebrny gwizdek i białe, widoczne z daleka litery  LA na ramieniu.Ale i tak byłem dośćwściekły, bo w końcu nie przywykłem do bicia i mimo że siedziałem na ziemi, postarałemsię, by zobaczył na mojej twarzy oznaki tego gniewu.Musiał zobaczyć, jak mi się wydaje, bozauważyłem, że choć przez cały czas wrzeszczał, spojrzenie jego dużych, ciemnych, jakbyskąpanych w oleju oczu, uważnie prześlizgujące się po mnie od nóg aż po twarz, z wolnałagodniało, aż w końcu stało się niemal przepraszające; to było jakieś nieprzyjemne,krępujące uczucie.Potem pognał dalej wśród rozstępujących się przed nim ludzi, z tą samąbłyskawiczną szybkością, z jaką się tu przedtem pojawił.Kiedy się potem dz
wignąłem, sąsiad z prawej zaraz zapytał:  Bolało?  Odparłem,umyślnie głośno:  Ani trochę. W takim razie  zaopiniował  byłoby dobrze, gdybyśwytarł nos. Sięgnąłem: rzeczywiście, miałem czerwone palce.Pokazał, jak mam odchylić wtył głowę, żeby ustało krwawienie, a na temat czarnego zauważył:  Cygan. Potempomedytował chwilę i jeszcze dodał:  Nie da się ukryć, że ten facet to pedryl. Nie całkiemzrozumiałem, co miał na myśli, więc spytałem o znaczenie tego słowa.Trochę się śmiał iwyjaśnił:  Pedał!  To już wydało mi się bardziej zrozumiałe. Nawiasem mówiąc zauważył jeszcze, wyciągając w bok rękę  jestem Bandi Citrom  na co ja też powiedziałem,jak się nazywam.Jak się potem od niego dowiedziałem, dostał się tu z obozu pracy.Powołali go, gdy tylkoprzystąpiliśmy do wojny, miał akurat odpowiedni wiek, krew i zdrowie do służby pracy, i odczterech lat nie był już w domu.Był za to na Ukrainie, gdzie zbierał miny. A zęby? zainteresowałem się. Wybili mi  odrzekł.Teraz ja się zdziwiłem:  Jak to?. ale onnazwał to jedynie  długą historią i niewiele ponadto powiedział o tej sprawie.W każdymrazie  ściął się z plutonowym i to wtedy złamała mu się także kość w nosie, tyle się od niegodowiedziałem.O zbieraniu min też wypowiedział się krótko: trzeba do tego łopaty, drutu, no iszczęścia, według niego.Dlatego też pod koniec zostało ich w kompanii karnej naprawdęniewielu, kiedy w miejsce węgierskich szeregowców pojawili się Niemcy.Byli zadowoleni ztej zmiany, bo zaraz zaproponowano im lżejszą pracę i lepsze traktowanie.Z pociągu oni teżwysiedli w Oświęcimiu, oczywiście.Chciałem go jeszcze trochę powypytywać, ale właśnie w tej chwili wrócili trzejmężczyz
ni.Przedtem, mniej wiÄ™cej przed dziesiÄ™cioma minutami, z tego, co dziaÅ‚o siÄ™ wpierwszych szeregach, zwróciÅ‚em tylko uwagÄ™ na jedno nazwisko, dokÅ‚adniej na zgodny chórwielu gÅ‚osów, które tam z przodu wykrzykiwaÅ‚y to samo nazwisko:  Doktor Kovács!  na coskromnie, certujÄ…c siÄ™, jakby posÅ‚uszny jedynie tym naglÄ…cym okrzykom, wystÄ…piÅ‚korpulentny mężczyzna o miÄ™kkiej twarzy, z czaszkÄ… Å‚ysÄ… po bokach od maszynkifryzjerskiej, poÅ›rodku zaÅ› z naturalnÄ… Å‚ysinÄ…, dwóch nastÄ™pnych wskazaÅ‚ już on sam.Zarazpotem wszyscy trzej odeszli z czarnym i dopiero póz
niej dotarÅ‚a do mnie wiadomość, żewÅ‚aÅ›nie wybraliÅ›my sobie blokowego, jak mówiono: blockältestera, i stubedienstów, czyli co gorliwie przetÅ‚umaczyÅ‚em Bandiemu, bo nie znaÅ‚ niemieckiego  sztubowych.Teraz citrzej postanowili nauczyć nas kilku komend i zwiÄ…zanych z nimi czynnoÅ›ci, których  jak imzapowiedziano, oni zaÅ› zapowiedzieli  nie bÄ™dÄ… nam wiÄ™cej demonstrować, tylko raz.Niektóre z nich, jak Achtung, Mq
tzen.ab i Mq
tzen.auf!, zdążyłem już poznać, nowe byłonatomiast Korrigiert!, to znaczy  Popraw!  rzecz jasna czapkę  a także Aus!, na któremamy trzaskać, jak nam powiedzieli,  czapką o uda.Wszystko to potem wielokrotnieprzećwiczyliśmy [ Pobierz całość w formacie PDF ]