Kucharz Suter Martin

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oprócz tego miał prowadzićzdrowszy tryb życia, uważać najedzenie i picie i - co było dlaniego najtrudniejsze - przestać palić.Kiedyś powtarzał: Wolę umrzeć, niż jechać do sanato-rium.Teraz jednak nie uważał już, że to takie straszne.Sana-torium wyglądało jak luksusowy hotel z nieco bardziej profe-sjonalnym spa.Owszem, kuracjusze byli starsi i bardziej scho-rowani i ich jedynym tematem rozmów było zdrowie, aleprzecież nie musiał z nimi rozmawiać.Co drugi dzień wpadałSchaeffer ze swoją aktówką i przez kilka godzin pracowali wapartamencie Dalmanna.Puls przekroczył dziewięćdziesiąt.Dalmann jeszcze bar-dziej zredukował wysiłek, potem jeszcze bardziej, w końcuprzestał naciskać pedały i zsiadł z roweru.W szatni ubrał się w biały szlafrok frotte z dużym emble-matem sanatorium na piersi, poszedł do kiosku, kupił sobienajważniejsze dzienniki i ruszył do windy, która zawiozła gona jego piętro.Gazety donosiły o ustąpieniu Perveza Muszarrafa.Dal-mann zadawał sobie pytanie, jakie to będzie miało skutki dlajego stosunków z Pakistanem.98Pójdzie pod prysznic, włoży normalne ubranie i pozwolisobie na balkonie na jednego papierosa.Mieszkał w aparta-mencie dla niepalących, pełnym wykrywaczy dymu.Kiedy wrócił do salonu, musiał zapalić światło.Niskie bu-rzowe chmury przekształciły duszny letni dzień w noc.Otwo-rzył drzwi balkonowe.Beżowa wykładzina pociemniała oddeszczu pryskającego przez balkon.Wrzesień 200817.Banki narodowe z całego świata pompowały miliardy wrynki finansowe, żeby zapewnić płynność.Dziesięć dużychbanków utworzyło fundusz o wysokości siedemdziesięciumiliardów dolarów, żeby zapobiec panice na giełdach między-narodowych.Lehman Brothers, czwarty co do wielkości bankinwestycyjny Ameryki, był niewypłacalny.To raczej nie jest najlepszy okres na zakładanie firmy, po-myślała Andrea, kiedy Esther Dubois odłożyła słuchawkę.Esther dotrzymała słowa i już na trzeci dzień zadzwoniła,żeby zamówić love food dla pary pacjentów.Andrea zgodzi-ła się, ale teraz ogarnęły ją wątpliwości.Usiadła w ogrodziezimowym w trzeszczącym ratanowym fotelu, który wypatrzy-ły jeszcze z Dagmarą na pchlim targu i pomalowały na zielo-no, i zapaliła papierosa.Kiedy rozmyślała o swoim życiu, wydawało jej się długimszeregiem nieprzemyślanych decyzji.Szybko popadała w en-tuzjazm i szybko się nudziła.Nauka, wybór zawodu, związkimiłosne, miejsca pracy - wszystko było przypadkowe, sponta-niczne i zmienne.Czy naprawdę tego chce? Na przykład za-inwestowania reszty pieniędzy w sprzedaż erotycznego jedze-nia, czego w dodatku nie można było robić legalnie.Dowiadywała się już: miała możliwość, aby otrzymać odpolicji zezwolenie na catering.Mogłaby to załatwić w ciągu100miesiąca.Jednak przeszkodą prawie niemożliwą do przesko-czenia były przepisy higieniczne.Niezliczonym przepisom,dotyczącym kuchni, naczyń i przyborów, nie można byłosprostać ani w jej własnej kuchni, ani w kuchni Maravana,choć lśniła czystością.Nawet gdyby im się to udało, musielibywszystkie lokale poddać kontroli miejscowej policji gospodar-czej, urzędu kontroli żywności, policji budowlanej i strażypożarnej, po czym poczekać na zezwolenia.Do tego dochodziłjeszcze fakt, że Maravan ubiegał się o azyl i nie wolno mubyło podejmować żadnej samodzielnej działalności.Nie mo-głaby go także zatrudnić jako kucharza, lecz najwyżej - zakła-dając zgodę Urzędu ds.Gospodarki - jako kuchcika, a siebiezgłosić jako kucharkę.Wszystko to było zbyt skomplikowanejak na przedsięwzięcie, które mogło skończyć się fiaskiem.Akto zwróciłby jej koszty, gdyby nie otrzymała zezwolenia?Jeśli naprawdę chce wypróbować, czy zamiar się uda, pozosta-je tylko jedna możliwość: praca na czarno.Przynajmniej napoczątku.Właściwie wcale tego nie potrzebowała.W tydzień powymówieniu u Huwylera mogła podjąć inną pracę.Może nietak elegancką i ciekawą kulinarnie, ale nie gorzej płatną i zmłodszą, przyjemniejszą klientelą.Restauracja nazywała się Mastroianni , był to włoski lokal w samym centrum dzielnicyklubów.Nawet gdyby tam wymówiła - co zresztą planowała,bo pracowałaby przeważnie w nocy - na pewno znów znala-złaby szybko coś innego.Zgasiła papierosa wypalonego do połowy i spuściła żaluzjęzachodniego okna.Był ciepły letni dzień, popołudniowe słoń-ce wkrótce rozgrzałoby zbytnio ogród zimowy.Przefiltrowaneprzez spłowiały brąz materiału światło nadawało pomieszcze-niu staroświecki czar, razem z jego meblami nie do kompletu iobiema zakurzonymi palmami w donicach.Andrea usiadła znowu na fotelu i miała wrażenie, że jest101częścią starej, pożółkłej fotografii.Może byłoby lepiej trzymać się od Maravana z daleka, sko-ro odkryła jego tajemnicę.�w wieczór u niego nie dawał jejciągle spokoju.Potrzebowała pewności, że tamto wszystkozdarzyło się tylko z powodu jedzenia.Jednak czy nie powinna zadowolić się przekonującym re-zultatem eksperymentu z Franziska, która zresztą od tej porysię do niej nie przyznawała? W każdym razie nie był to po-wód, żeby podawać w wątpliwość swój sposób życia i swojeskłonności.A już na pewno nie powód, żeby akurat z tymmężczyzną, który zastawił na nią pułapkę, wiązać się pracą iwspólnym losem.Nawet jeśli nie miała mu tego za złe, to byłocoś, co zawsze będzie stało między nimi.Wyjęła papierosa z paczki, na której pogrubioną czcionkąwypisano ostrzeżenie: Palenie grozi śmiercią.Kiedy była znią Dagmara, w całym mieszkaniu nie wolno było palić.Ra-zem rzuciły palenie.Ale po rozstaniu Andrea znowu wróciłado nałogu i pozwalała sobie na papierosa w ogrodzie zimo-wym.Letniego ogrodu, niestety, nie miała.Również kulturowe różnice między nią a Maravaremwkrótce spowodują problemy.Już ten drobiazg ze Zri i gu-ru doprowadził do lekkiego nieporozumienia.- Proszę cię, nie przedstawiaj mnie tak - powiedziałuprzejmie, ale z naciskiem.- Gdyby moi rodacy się dowie-dzieli, że pozwalam się tak nazywać, byłbym załatwiony.Nie.To był zły pomysł, z jakiejkolwiek strony na to spojrzeć.Wrzuciła papierosa do popielniczki i przyglądała się wą-skiej smużce dymu, unoszącej się do góry i rozpraszającejwśród liści palmy.Może to ten obraz zainspirował ją, by się jednak odważyć.Ach, można przynajmniej spróbować, pomyślała.*102Maravan pozamykał okiennice w mieszkaniu i otworzyłwszystkie drzwi i okna, żeby było trochę przeciągu.Siedział wpółmroku, ubrany tylko w sarong, przed ekranem komputera iczytał wiadomości z kraju.Rząd Sri Lanki zobowiązał wszystkie organizacje pomo-cowe do opuszczenia do końca miesiąca północnych prowin-cji.Prawie ćwierć miliona Tamilów uciekło ze swoich do-mów.Groziła katastrofa humanitarna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne