[ Pobierz całość w formacie PDF ]
." Przy bramie wiodącej na ulicę czekały na nich przygotowane wierzchowce; Bezimienny wskoczył na tego,którego mu podał stajenny. Nie ma narowów?  zapytał pokojowca don Abbondio, opuszczając z powrotem na ziemię stopę, którą już uniósłbył do strzemienia. Niech się wasza wielebność nie obawia; istne jagnię.Don Abbondio uchwycił się siodła i z pomocą pokojowca zdołał się jakoś na nim umieścić.Stojąca w odległości parukroków lektyka, niesiona przez dwa muły, ruszyła z miejsca na głos poganiacza, a za nią obaj jez
dz
cy.Droga ich wiodła przez placyk przed kościołem tak przepełnionym tłumem wiernych, że wielu, zarówno miejscowych,jak przybyłych z daleka, stało na zewnątrz, do środka nie mogąc się docisnąć.Zadziwiająca nowina obiegła jużzgromadzonych; toteż na widok kawalkaty, na widok tego człowieka, który przed kilku zaledwie godzinami budziłpowszechną trwogę i nienawiść, a teraz radosne zdumienie, z tłumu podniósł się szmer pełen podziwu.Ludzierozstępowali się i wspinali na palce, chcąc zobaczyć go z bliska.Przeszła lektyka, za nią przejechał Bezimienny;mijając otwarte drzwi kościoła zdjął kapelusz i pochylił czoło, dotychczas tak groz
ne, aż po grzywę muła. Boże mu błogosław!  zaszemrały setki głosów dokoła.Don Abbondio również uniósł kapelusza i schylił głowę, polecając się opiece boskiej; ale słysząc dolatujący z kościołauroczysty chór głosów swoich kolegów nagle poczuł taką zazdrość, taką gorycz, takie nad sobą rozrzewnienie, że zwysiłkiem powstrzymywał napływające do oczu łzy.Za wsią, w szczerym polu, na wyludnionej drodze myśli jego spowiła jeszcze czarniejsza zasłona.Jedynymprzedmiotem, na którym wzrok jego mógł spocząć z jaką taką ufnością, była lektyka i prowadzący ją człowiek, któryjako należący do służby kardynała, musiał być chyba uczciwy, a przy tym nie wyglądał na tchórzliwego.Od czasu doczasu spotykali ludzi ciągnących pojedynczo lub gromadkami do wsi dla zobaczenia arcybiskupa.Stanowiłoto dla don Abbondia pewną pociechę, krótkotrwałą zresztą, bo przecież jechał do tej straszliwej doliny, w której,wiedział, nie spotka już nikogo oprócz sług swego towarzysza.I jakich sług!Z każdą chwilą bardziej pragnął nawiązać z tym towarzyszem rozmowę, zarówno celem wybadania jego zamiarów, jaki usposobienia go przychylnie; ale widząc go tak pogrążonego w myślach, nie miał odwagi się odezwać.Musiał więcpoprzestać na rozmowie ze sobą jedynie.Nie powtórzymy tu wszystkiego, co biedaczysko wypowiedział sobie wduchu w czasie tej jazdy, utworzyłoby to bowiem sarno przez się sporą książkę.Ale oto część jego myśli: Wielka to prawda, że zarówno święci, jak zbóje mają widać w sobie żywe srebro; nie dość im, że sami wciąż są wruchu, chcieliby wciągnąć w ten taniec cały rodzaj ludzki.%7łe też musieli trafić na mnie, który nikogo nie zaczepiam, iwciągać mnie za włosy w swoje awantury! Mnie, który o nic więcej nie proszę, jeno by mi dali żyć w spokoju! Tenzbrodzień szalony, don Rodrigo! Czegóż mu brak do tego, żeby żyć sobie najszczęśliwiej w świecie, gdyby tylko miałtrochę rozsądku! Jest bogaty, młody, szanują go, schlebiają mu; a temu przykrzy się spokojne życie, musi ściągać biedyna siebie i innych.Mógłby sobie żyć jak u Pana Boga za piecem, ale gdzie tam! Woli prześladować kobiety.Najhaniebniejsze, najniegodziwsze, najbardziej szalone rzemiosło na świecie.Mógłby zajechać karetą do raju, a wolikuśtykać do piekła na kulawych nogach! A ten!."Tu spojrzał spod oka na swego towarzysza, jakby się bał, czy tamten nie słyszał jego myśli. Ten znów najpierw przewracał świat do góry nogami swym łotrostwem, a teraz przewraca go swoim nawróceniem.jeżeli to w ogóle prawda.I właśnie na mnie padło, żebym się o tym przekonał! To szczyt wszystkiego! Jeżeli już ktośsię urodził z tym bzikiem, to nigdy nie będzie z nim spokoju.Czy to tak trudno być poczciwym człowiekiem przez całeżycie, jak na przykład ja? Nie, panie! Musi się rąbać, zabijać, wściekać.O, ja nieszczęsny! A potem nowy zamęt zpokutą za grzechy.%7łałować za grzechy, jeśli się tylko chce, można doskonale u siebie w domu, spokojnie, bez takiejpompy, nie robiąc bliz
nim tyle zamieszania.A jego przewielebność już otwiera ramiona: «Drogi przyjacielu, przyjacielu drogi!» SÅ‚ucha wszystkiego, co tengada, jakby cuda czyniÅ‚ w jego oczach.I już gotów pakować siÄ™ w to wszystko z rÄ™kami i nogami, raz dwa, ani siÄ™obejrzy.ja nazwaÅ‚bym to zbytnim poÅ›piechem.I nie majÄ…c najmniejszego dowodu, żadnej porÄ™ki, dać mu w pazurybiednego proboszcza! To siÄ™ nazywa grać czÅ‚owiekiem w orÅ‚a i reszkÄ™.Taki Å›wiÄ™ty biskup jak on powinien by dbać oswoich proboszczów jak o z
renicę oka.Troszkę zastanowienia, troszkę rozwagi, troszkę miłosierdzia, myślę, że i przyświętości nie zawadzi.A gdyby to wszystko było udane? Któż zdoła przejrzeć wszystkie ludzkie zamysły? I to ludzitakich jak ten? I pomyśleć, że przyszło mi udać się z nim do jego domu! Może się w tym kryć nie wiadomo jakiediabelstwo.O, ja nieszczęsny! Lepiej już o tym nie myśleć.Cóż to za historia z tą Lucją? Czy to zmowa z donRodrigiem? Co za ludzie! Ale to byłaby sprawa jasna.Tylko jakimże sposobem ten znowu dostał ją w pazury? Któż towie? Wszystko to sekret między nim a monsignorem [ Pobierz całość w formacie PDF ]