Marcel Proust w cieniu zakwitajacych dziewczat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A już od pierwszej komunii Albertyna mówiła, jak przyjaciółka jejciotki: To by mi się zdawało dosyć okropne.Dano jej też w prezencie zwyczaj żąda-nia, aby ktoś powtórzył to, co mówił; w ten sposób okazywała zainteresowanie i starałasię wytworzyć sobie własną opinię.Jeżeli się mówiło, że obrazy jakiegoś malarza są do-bre lub jego domek ładny: A, dobre są te obrazy? A, ładny jest ten domek?.Jeszczeogólniejsza wreszcie niż spadek roóinny była soczysta materia narzucona przez prowin-cję, z której óiewczęta czerpały swój głos, a którą trąciły nawet ich intonacje.KiedyAnna dawała słowu silniejszy akcent, mimo woli perygoróka struna jej krtani wydawa-ła śpiewny ton, harmonizujący zresztą z południową czystością jej rysów; pustotom zaśRozamondy, co bądz by czyniła, linie twarzy i głosu odpowiadały akcentem północnychstron.Słyszałem jak gdyby pełen wóięku dialog mięóy tą prowincją a naturą óiewczę-cia, dyktującą jej tonacje.Dialog, nie dysonans.%7ładen dysonans nie zdołałby rozóielićmłodej óiewczyny z jej ziemią roóinną.Sama jest jeszcze tą ziemią.Zresztą to odóia-ływanie lokalnych czynników na ducha, który je spożytkowuje i któremu one przydająświeżości, nie uszczupla indywidualności óieła czy to bęóie twór architekta, snyce-rza czy muzyka nie zaciera najsubtelniejszych rysów osobowości artysty przez to, żeów musiał pracować w kamieniu z okolic Senlis lub w czerwonym kamieniu strasbur-skim, przez to, że uszanował słoje jesionu, że w swojej kompozycji liczył się z granicami,dzwiękami i możliwościami fletu lub altówki.Zdawałem sobie z tego sprawę, a przecież rozmawialiśmy tak mało.Z panią de Vil-leparisis lub z Robertem okazywałem słowami o wiele więcej przyjemności niż jej od-czuwałem w istocie, gdyż rozstawałem się z nimi zmęczony.Tu, przeciwnie, kiedym leżałmięóy tymi óiewczętami, pełnia moich doznań przewyższała nieskończenie ubóstwoi skąpość naszych słów, przelewając się z mojej nieruchomości i z mego milczenia falamiszczęścia, których plusk zamierał u stóp tych młodych róż.Dla rekonwalescenta, odpoczywającego cały óień w ogroóie kwiatowym lub w sa-óie, tysiąc drobiazgów, z których składa się jego a niente, nasiąka zapachem kwiatówi owoców; tym samym był dla mnie ów kolor, ów aromat, których spojrzenia moje szu-kały u tych óiewcząt i których słodycz zespalała się w końcu ze mną.Tak winogronanabierają słodyczy w słońcu.I przez swoją powolną ciągłość te tak proste zabawy powo-dowały też we mnie odprężenie, błogi uśmiech, mętne olśnienie, uóielające się nawetoczom, jak u tych, co nie czynią nic innego, tylko, wyciągnięci nad brzegiem morza,wdychają sól, opalają się.Czasem przymilność którejś z óiewcząt buóiła we mnie żywsze wibracje, oddalającena jakiś czas skłonność do innych.I tak jednego dnia Albertyna powieóiała: Kto ma ołówek?Anna dostarczyła ołówka, Rozamonda papieru, Albertyna zaś oświadczyła: Moje kobietki, zabraniam wam zaglądać, co ja piszę. Dołożywszy starań, abyporządnie wypisać każdą literę na ćwiartce wspartej na kolanach, podała mi ją, mówiąc: Niech uważa, żeby nikt nie wióiał.Rozwinąłem i wyczytałem te słowa: Baróo kogoś& lubię. Ale zamiast pisać głupstwa krzyknęła, obracając się z miną nagle popędliwąi poważną do Anny i Rozamondy muszę pokazać list, który dostałam od Gizeli óiśrano.Oszalałam, mam go w kieszeni; i pomyśleć, że to się nam może tak przydać!Gizela czuła się w obowiązku przesłać przyjaciółce a przez nią wszystkim innym wypracowanie, które zrobiła na egzamin pisemny.Obawę Albertyny co do trudno-ści zadań pisemnych przewyższyły jeszcze dwa tematy, mięóy którymi Gizela musiaławybierać.Jeden był: Sofokles pisze z Hadesu do Racine'a, aby go pocieszyć po nie-powoóeniu ta ii ; drugi: Przypuść, że po pierwszym przedstawieniu te y pani dema el oust W cieniu zakwitających óiewcząt 223S�vign� pisze do pani La Fayette, aby jej wyrazić, jak baróo żałowała jej nieobecności.Otóż Gizela przez nadmiar gorliwości, która musiała wzruszyć egzaminatorów, wybrałapierwszy, trudniejszy, i potraktowała go tak niepospolicie, że uzyskała czternaście punk-tów i powinszowanie jury.Byłaby dostała klasę baróo dobrze , gdyby się nie obcięłaz hiszpańskiego.Albertyna odczytała nam z miejsca wypracowanie, którego kopię prze-słała jej Gizela, sama bowiem mając przed sobą ten egzamin, baróo pragnęła usłyszećzdanie Anny, o wiele tęższej od innych i mogącej jej dać cenne wskazówki. Ta ma szczęście rzekła Albertyna. Toż to właśnie temat, nad którym jej tukazała ślęczeć nauczycielka ��ancuskiego.List Sofoklesa do Racine'a, zredagowany przez Gizelę, zaczynał się tak: Drogi przyjacielu, daruj mi, że piszę do ciebie, nie mając zaszczytu byćci osobiście znanym, ale twoja nowa tragedia o Atalii czyż nie wskazuje,żeś doskonale przestudiował moje skromne óieła? Włożyłeś rymy nie tylkow usta protagonistów, czyli głównych osób dramatu, ale stworzyłeś wier-sze, i to urocze pozwól sobie powieóieć bez pochlebstwa dla chó-rów, które podobno były ozdobą tragedii greckiej, ale które są we Francjiprawóiwą nowością.Co więcej, twój talent, tak zwinny, wykwintny, takuroczy, subtelny, delikatny, osiągnął siłę, której ci winszuję.Atalia, Joad oto osobistości, których twój rywal, Corneille, nie zdołałby lepiej po-stawić.Charaktery są męskie, intryga prosta i mocna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne