[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Matka nie poprawiła jej nastroju.Nakrzyczała za zniszczony sweter.Nosiła w nimkamienie? No i co to za bzdury, że ona nie chce jeść?Zanim Lindis zdołała odeprzeć atak, matka spytała:- Co to w ogóle są za ludzie? Gdzie mieszkają?- Nie znacie ich.Spotkałam jednego niedawno, a dzisiaj zaprosili mnie do siebie.Mieszkają poza miastem.Jeden jest profesorem, drugi geologiem, a trzeci.a trzeci toastronom.- I co, chcieli z tobą rozmawiać? - spytał ojciec uszczypliwie.- Mamy w to uwierzyć?- Trzej mężczyz
ni? - dziwiła się Karin.- Byłaś sam na sam z trzema mężczyznami?Masz ty rozum?- Byli bardzo mili - tłumaczyła się Lindis rozpaczliwie.- Zapewniam was, nicpodejrzanego się nie działo.- No dobrze, ale jak się oni nazywają? - nie poddawała się matka.- Geolog nazywa się Lo.Nazwisk pozostałych nie pamiętam.- Lo? - spytał ojciec nieco spokojniej.- Dziwnie.Jest w książce telefonicznej?Lindis nie mogła powstrzymać uśmiechu.- Nie sądzę.Nadal zasypywali ją pytaniami.Starała się odpowiadać jak najbardziejdyplomatycznie.Jednak cierpliwość jej się skończyła, gdy Karin pogardliwie dała dozrozumienia, że siostra nie jest już pewnie tak niewinna, jaką udaje.- I ty to mówisz, a sama palisz trawkę za szkołą! - wybuchnęła.Zapadła śmiertelna cisza.- Przepraszam - bąknęła Lindis.- Nie chciałam tego powiedzieć.- Pewnie, że chciałaś! - zapiszczała Karin.- Tylko że kłamałaś!Lindis westchnęła, zmęczona.- Dobra, kłamałam.Rodzice znów rzucili się na nią z pretensjami.Jak mogła oskarżyć o coś takiego swojądwunastoletnią siostrę! Co jej przyszło do głowy?!Lindis wiedziała, że więcej uczniów z klasy Karin podpala marihuanę, ale było jej jużwszystko jedno.Znów zaczęli ją pytać o nowych znajomych.- Zaprosili mnie na jutrzejsze popołudnie - rzuciła Lindis, idąc w stronę drzwi.- Alewrócę wcześniej.Będę w domu około szóstej.Mam im pomóc sortować zebrane kamienie.Przerwała nowe upomnienia, zamykając drzwi.Zdołała jeszcze dostrzec, jak rodziceprzytulają Karin, mówiąc uspokajająco:  Biedne dziecko.- Ależ Lindis! - wykrzyknęła Kirsten na dziedzińcu szkolnym.- Po raz pierwszy oddawna widzę, że masz ze sobą drugie śniadanie!- Prawidłowa obserwacja - uśmiechnęła się Lindis.- Znów zaczęłam jeść.- Dzięki Bogu - odetchnęło kilka koleżanek.- Bałyśmy się, że masz anoreksję albo cośtakiego.Więc niepokoiły się o nią! Ogarnęło ją wzruszenie pomieszane z lekkim poczuciemwiny.A tak z
le o nich myślała!- O mało co bym miała - przyznała.- Inger - Lise któregoś dnia powiedziała mi cośniemiłego o moim wyglądzie i odtąd nie chciałam jeść.Ale teraz to się zmieniło.- Inger - Lise! - prychnęła Anne Sofie.- Wyobraża sobie, że jest ósmym cudem świata.- To raczej wynika z niepewności - stwierdziła Tone.- Taki ktoś wytyka innym wady,aby samemu poczuć się lepiej.- Ale Lindis nigdy nie była gruba - zaprotestowała Anne Sofie.- Byłaś chyba dla niejzbyt doskonała.Chciała cię jakoś pogrążyć.- Prawie jej się to udało - rzekła Lindis, czując, jak po plecach przebiega jej dreszcz.Popatrzyła zdziwiona po swoich koleżankach.To były właściwie jej przyjaciółki, nietraktowały jej jak kłopotliwego dodatku.Może to dlatego, że stała się milsza? W takim razie to zasługa Lo.I lekarza.Obajpoczęstowali ją niezłą garścią prawdy o niej samej.Spytała Marit, co dostała z klasówki z matematyki, pochwaliła sweter Solveig,poprosiła Kirsten o radę w związku z nową płytą.I tak dalej! Lindis odkryła, że to wspanialeinteresować się innymi.Wszystkim sprawiało to miłą niespodziankę.- Przyjdziesz w piątek, prawda? - upewniła się Tone szczerze.Lindis powiedziała, że się postara.Nie wspomniała nic o osobie towarzyszącej, gdyżraczej nie będzie jej miała.Mimo to cieszyła się.Okazało się, że nie zawsze trzeba wystawiać kolce.Na lekcji norweskiego klasę czekała niemiła niespodzianka.- Macie dziś trzygodzinne pisanie wypracowania - zapowiedział nauczyciel.- Nie byłozapowiadane, bo trzeba je tak właśnie przeprowadzić.Oto tematy.Lindis spojrzała na tablicę.y
le spaÅ‚a w nocy, a lekcje odrobiÅ‚a wczeÅ›nie rano.BezwiÄ™kszego entuzjazmu przeczytaÅ‚a:  Dramaty Ibsena i Bjørnsona ,  Jesienna przechadzka polesie ,  Sytuacja polityczna w Afryce poÅ‚udniowej.Nagle drgnęła. Gwiaz
dziste niebojesienią !Kilka chwil siedziała, gryząc ołówek, aż zaczęła pisać.Ołówek fruwał po papierze.Wypełniała stronę po stronie wiedzą z lekcji, własnychlektar, ale przede wszystkim tym, co poprzedniego wieczora usłyszała od profesora Tana,dowódcy i Lo.Gdy w końcu spojrzała na zegarek, zorientowała się, że powinna już zacząćprzepisywać na czysto.Pracę kończyła bez brudnopisu.Ostatnie zdanie dopisała w ostatniejchwili i oddała wypracowanie, dumna i kompletnie wyczerpana.Nauczyciel z ciekawościązajrzał na pierwszą stronę i aż uniósł brwi ze zdziwienia, gdy zobaczył, który temat wybrała.Jego zdziwienie zwiększyło się jeszcze na widok liczby zapisanych kartek.Lindis uśmiechnęła się.Nie mógł tego oczekiwać po najbardziej leniwej uczennicy wklasie.Panna Lund była dla niej szczególnie miła na następnej lekcji mimo nie odrobionejpracy domowej.Ojciec też lubił Lisbeth Lund.Stali często razem na korytarzu, rozmawiając.Matka, przeciwnie, nie znosiła jej.Mama chyba nie zna się na ludziach, pomyślała Lindis.Od razu po szkole popędziła w kierunku uroczyska, upewniwszy się wcześniej, czy napewno nikt nie widzi, dokąd ona zmierza.Na skraju lasu czekał na nią Lo.Jak zwykle na jego widok serce uderzyło Lindisdodatkowo co najmniej pięć razy.Chyba nigdy się nie przyzwyczai do jego niezwykłej siłyprzyciągania.- Dziś nie mogę długo zostać - rzuciła głośno.Uświadomiła sobie jednak coś i potemjuż  myślała do niego.- Udało mi się wczoraj odpowiedzieć na wszystkie pytania o to, gdziebyłam.- Z
wietnie - ucieszył się Lo.Wspaniale było znów  usłyszeć jego głos ! Być przy nim blisko, patrzeć na niego.Wyciągnęła paczkę z plecaka.- To dla ciebie - uśmiechnęła się zażenowana.- Kupiłam ją za kieszonkowe.Jest poangielsku, więc powinieneś zrozumieć.Lo rozwinął papier [ Pobierz całość w formacie PDF ]