Martin Valerie Własnoć

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Okazało się, że nasze rozmowy są jeszcze bardziej nie�znośne niż chwile spędzone na tym, co miało być czuły�mi małżeńskimi uściskami.Mąż potrafił rozmawiać o cu�krze, znał się na winie oraz innych alkoholach, lubił polo�wać na dziką zwierzynę; takie były jego zainteresowania.Sztuka ani muzyka nie znaczyły dla niego nic; nie byłw stanie skoncentrować uwagi na jakimś obrazie na tyle173długo, żeby go w ogóle dostrzec.Kiedy grałam na forte�pianie, po pięciu minutach zapadał w głęboki sen.Zauwa�żyłam, że gdy odzywa się w towarzystwie, inni młodzimężczyzni czekają uprzejmie, aż skończy, żeby natych�miast zmienić temat.Kiedy był świadkiem jakiejś błyskot�liwej wymiany zdań, spoglądał z głupią miną od jednegomówiącego do drugiego.Rzadko się śmiał.Czy ta jego tępota i gruboskórność były wystarczają�cym powodem, by go nienawidzić? Na pewno nie, ale za�nim jeszcze wyjechaliśmy z miasta, zaczęłam odczuwaćnarastający lęk, że odtąd wszelkie przyjemności w moimżyciu będą zależne wyłącznie od kaprysu męża.I mój lęknie okazał się bezpodstawny.W mieście bowiem nie byłon taki pewny siebie, natomiast we własnym domu oka�zał się tyranem.Pozbawiał każdą scenerię kolorów, każdąpotrawę smaku, każdą wymianę uprzejmości ciepła.Nietyle zniszczył moje życie, ile spowodował, że ziało pust�ką, a teraz, kiedy go już nie było, musiałam udawać, żezostało jeszcze we mnie coś żywego.Joel to wyczuł.Zbytskwapliwie się śmiałam i nie był to śmiech szczery.Pa�trząc mi w oczy, musiał mieć wrażenie, jakby zaglądałw okna wypalonego domu.Bez wątpienia przypisywał tomoim ciężkim doświadczeniom czasu buntu i nie podej�rzewał, że tym, co obróciło moje serce w popiół, nie bylikrwiożerczy czarni, ale moje małżeństwo.Węgielki w kominku skurczyły się i chłód ogarnął mojestopy.Sceny z tamtej nocy, którą chciałam zapomnieć,migotały mi w głowie: koń skubiący trawę, silne uderze�nie w twarz, płomień pochodni, Sarah wskazująca rękąw ciemność, przerażona twarz męża, kiedy morderca ciąg�nie go za włosy.Analizowałam wyraz jego twarzy, jak�bym oglądała obraz, i odkryłam pewien szczegół, które-174go wcześniej nie dostrzegłam.Na chwilę zanim zadanośmiertelny cios, mój mąż wykrzyczał jedno słowo: Sarah".Usłyszałam, jak otwiera się furtka, następnie odgłoskroków w przejściu obok domu: Rose i Walter wracaliz wycieczki.Dzwięk plaskania dłonią o ścianę rozlegał sięaż do chwili, gdy znalezli się przy drzwiach do kuchni.Walter, pomyślałam.Przekleństwo mojego męża, do któ�rego równie trudno się przyzwyczaić jak do okaleczonejreki, i równie trudno się go pozbyć. Jak to możliwe, żeby jasna kobieta i ciemne dzieckozniknęli bez śladu? narzekałam ciotce.Siedziałyśmy w jej salonie.Na stoliku pomiędzy namileżał mocno wygnieciony, szpetnie napisany list raportpana Leggetta z jego wysiłków związanych z pochwyce�niem zbiegłej Sarah. Dotarł wybrzeżem aż do Savannah oznajmiła ciot�ka przepytując kapitanów i stewardów każdego statku. Znalazł jej brata? Niestety nie odparła ciotka.Nachyliłam się nad koślawymi bazgrołami, próbującodczytać jedno zdanie. Kapitan Wash posczeg tylko ied-ne dziecko do shfytania". Co to takiego? wykrzyknęłam.Ciotka przyjrzała się zdaniu. Pan Leggett ma szczególne podejście do ortografiii interpunkcji stwierdziła. Przerażające. Tak.Masz racje - Sporo czasu mi zajęło, żeby znalezćw tym choć trochę sensu.Twój wuj natomiast jest mistrzemw odcyfrowywaniu jego listów.W dwadzieścia minut po175tym, jak mu pokazałam to pismo, streścił mi jego zawar�tość. Jak więc pan Leggett mówi? Niestety niemal tak samo niezrozumiale.Ale z liczba�mi radzi sobie świetnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne