[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z jednej strony zamykało ją morze, zdrugiej góry, z lewej strony rzeka i z prawej drugi nurt wody za-znaczający granicę.I z łatwością można było już wówczas zauwa-żyć, że niezależne małe osady, jak Gracia, Horta, Sarria czy Pe-dralbes, wypełniały ziemię, którą póz
niej wielkie miasto miaÅ‚o wkoÅ„cu pochÅ‚onąć.Za Raval można byÅ‚o dostrzec wÅ›ród mgÅ‚y kilkadomów w Pueblo Seco, które siÄ™ nie powiÄ™kszaÅ‚o, gdyż zabronio-ne byÅ‚o budowanie w polu rażenia armat z Montjuïc.Z Coli wniekoÅ„czÄ…ce siÄ™ popoÅ‚udnia widać byÅ‚o wzgórza, których nikt niezajmowaÅ‚.SÅ‚oÅ„ce wypeÅ‚niaÅ‚o ciepÅ‚em pola, gdzie panowaÅ‚o jesz-cze milczenie wieków.Wszystko byÅ‚o takie samo.Proboszcz domyÅ›liÅ‚ siÄ™, że byÅ‚em torturowany przez Inkwizy-cjÄ™, ale z tego powodu nie odmówiÅ‚ przyjÄ™cia mnie w Å›wiÄ…tyni;wiedziaÅ‚, że Z
więte Oficjum zatrzymywało wiele osób tylko z po-wodu jakiegoś podejrzenia.Wszyscy nadal tam byli: pasterze,173właściciele, kobiety pracujące jak niewolnice, a przede wszystkimdziewczynka.Nic się w niej nie zmieniło oprócz zagubionego wzroku i gry-masu cierpienia.Kobiety w domu traktowały ją coraz gorzej i zcoraz większą pogardą, gdyż w ich oczach była tylko terminatorkąna dziwkę; natomiast na jej panów, gospodarza i dziedzica, niemożna się było skarżyć.Dziewczynka, jak zwierzęta, była częściątego, co dała im ziemia.- Nie jestem terminatorką na dziwkę, jestem kompletną dziw-ką - powiedziała mi pewnego popołudnia, ze wstydem malującymsię w oczach.- Robili już ze mną wszystko.Zwierzała mi się, gdyż w jakiś tajemniczy sposób dostrzegała,że nie mam płci i jestem poza moim wiekiem.Zwierzała mi się,gdyż czuła potrzebę wyznania swojego wstydu, gdyż w ten sposóbmogła zaakceptować świat i usprawiedliwić to, że chce umrzeć.Robili z nią wszystko, aż zaszła w ciążę, ale nie wiedziała, czy zojcem, czy z synem: w tych okolicznościach pozostawało jej tylkourodzić na polu, jak to czynią zwierzęta, zabrać dziecko i uciec.Nikt nie mógł jej pomóc, a już najmniej Kościół.Jako krzewiciel-kę grzechu może przyjęto by ją w zakładzie dla skruszonych ko-biet, gdzie przez całe życie oskarżano by ją nie o to, co zrobiła, aleo to, co jej zrobiono, jakby ponosiła za to winę.A ona nie chciała,żeby jej dziecko to poznało: ona chciała umrzeć.Społeczeństwo było święte i sprawiedliwe.I nie mogło jej zmienić.Wyznała mi to pewnego popołudnia, kiedy pozwoliłem jejschronić się w jaskini przed grupą sąsiadów, którzy gonili ją, ob-rzucając kamieniami.Było to wzruszające i straszne: towarzyszył174jej tylko pies, który lizał jej rany.Pies i ja sam, ja, bezimienny,który nie miałem kochać ani nie miałem być ofiarą swojego wie-ku.Czułem się potwornie słaby.Strata krwi tak mnie wycieńczyła,że ledwie mogłem się ruszać, i jakiś niejasny instynkt kazał mijaodszukać.Dziewczynka nie ofiarowała mi swoich ust, bo jej ustanie miały żadnej wartości: ofiarowała mi ufnie swoją szyję.Nie wiem, czy o tym wiedziała.Albo czy podpowiedział jej to instynkt.Jej instynkt kobiety, która chciała umrzeć.Stała nieruchomo, podczas gdy ja gryzłem jej szyję, nie przy-sparzając najmniejszego bólu.Stała nieruchomo, podczas gdy jawysysałem z niej życie.Jej piękne oczy nie zmieniły wyrazu, kiedyzauważyła, że przedmioty zacierają się na zawsze.Nie wiem, czyzdawała sobie sprawę, że umiera, jak nie zdawałem sobie sprawyja.A może o tym wiedziała.Może, bo jej ostatnim słowem było:- Dziękuję.To ja ją zabiłem, nie rozumiejąc tego.To ja skłamałem, mówiąc, że znalazłem jej zwłoki, i poprosi-łem, by ją pochowano przy kościele.Proboszcz odmówił.Wszyscy uczciwi i prawomyślni ludzie chodzący do kościołaodmówili.Na przykład właściciel największego gospodarstwa wokolicy.I młody hereu, który nie zasługiwał na deprawację w tymżyciu.I również kobiety w tym domu, które nie chciały jej w po-bliżu grobów swoich rodziców, ale przyrzekły pomodlić się doBoga, by wybaczył tej dziwce.Została pochowana samotnie na szczycie wzgórza, z któregowidać było całą równinę, od gór po morze.175Pochowaliśmy ją sami, proboszcz i ja.Proboszcz poprosił, żebym nikomu o tym nie mówił.Ale opowiedział o tym wyjący pies, który leżał przy grobie.Opowiadał o tym przez trzy dni i trzy noce.23.Miasto widmSędzia Brines przyjął Mareosa Solanę w swoim biurze wycho-dzącym na bulwar Lluisa Companysa, adwokata biedoty w trud-nych czasach.Na stole leżały stosy akt, na ekranie komputerakukiełka robiła grymasy, a zza drzew bulwaru docierało melan-cholijne światło.Sędzia Brines był kolegą Solany i podziwiał jego głęboką zna-jomość spraw najbardziej tradycyjnych rodzin w kraju.W gruncie rzeczy zawsze są to te same rodziny - myślał.Daw-niej zajmowały się żeglugą i handlem z Kubą, potem przemysłemtekstylnym, a jeszcze póz
niej handlem surowcami.Ich ostatniąniewyczerpaną kopalnią był obrót cegłą, interes, któremu niezagrażał bliski upadek.Tak, zawsze są to te same rodziny, aleniełatwo je poznać.Dlatego sędzia zwracał się czasami do Mareosa Solany o radę.A Marcos Solana prosił o nią Martę Vives.- Zamykam sprawę rytualnego morderstwa w Vallvidrerze -wyjaśnił sędzia.- Nazywam to rytualnym morderstwem, bo niepotrafię odkryć innego wyjaśnienia.Zwróciłem się do policji oszereg danych, ale zawsze przesyłają mi te same, toteż nie mogęznalez
ć rozwiązania.Sprawa powędruje oficjalnie do archiwum,177choć będę śledził, czy nie pojawią się nowe okoliczności.Zapaliłpapierosa i dodał:- %7łałuję, że muszę tak postąpić, bo w ten sposób wszystko po-zostaje niewyjaśnione.To tak niezwykła sprawa, że wolałbymdysponować większą ilością dowodów.- Czy przypominasz sobie jakiś podobny przypadek?- W gruncie rzeczy nie, ale może to dlatego, że pracuję w tymsądzie od niewielu lat.Koledzy mówili mi o dziwnych, pozbawio-nych sensu zbrodniach, w których jakiś dziennikarz mógłby na-wet dopatrzyć się działania siły pozaziemskiej; niektóre datują sięna czasy generała Franco i nie ma po nich śladu w archiwach pra-sowych.Powód jest bardzo prosty: w czasach Franco, żeby niemieszać obywatelom w głowach, nie publikowano niczego, comiało związek z religią.W religii wszystko było święte [ Pobierz całość w formacie PDF ]