[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dzieci nie mogły się wyrwać.Józefina przesyła ci ucałowania.Po raz pierwszy cieszyłam się, że ich zobaczę.Poczułam ulgę, gdy Zuzanna niewspomniała o Miriam.Otworzyła drzwi szerzej i wręczyła mi pudełko z kwiatami.- Posłaniec z kwiaciarni pytał o ciebie na dole - wyjaśniła.- Powiedziałam, że sama cije oddam.Ojciec przysłał mi kwiaty - dwa tuziny różowych róż umieszczonych w złotympudełku, które leżały w furgonetce tak długo, że już były przywiędłe.Położyłam pudełko nastole i zaczęłam wciągać togę.Zuzanna stała w progu i się przyglądała.Uświadomiłam sobie,że ma mi coś do powiedzenia.Nasze oczy spotkały się w lustrze wiszącym nad łóżkiem.- Miriam też tu jest - wymamrotała.- Razem z Rochelle.Siedziały w czwartym rzędzie od tyłu - ciche, poważne, wyraz
nie staraÅ‚y siÄ™ nie rzucaćw oczy.Rochelle miaÅ‚a na sobie kapelusz, ciemne okulary i sukienkÄ™, która wyglÄ…daÅ‚abylepiej na znacznie mÅ‚odszej kobiecie.KopciÅ‚a bez ustanku niebieskie dunhille i smarowaÅ‚akremem skórÄ™ wokół oczu.Miriam popatrzyÅ‚a na mnie bez uÅ›miechu.DomyÅ›liÅ‚am siÄ™ wszystkiego.DomyÅ›liÅ‚am siÄ™, co znalazÅ‚a i dlaczego nie powiedziaÅ‚a mi o tym wczeÅ›niej.WyczuwaÅ‚am jej myÅ›li przez półtorej godziny wypeÅ‚nionej przemowami i uÅ›ciskami dÅ‚oni,podziÄ™kowaniami i pożegnaniami, obietnicami Å›wietlanej przyszÅ‚oÅ›ci i wyrazami żalu za tym,co minęło.Droga cioteczka Light przykuÅ›tykaÅ‚a do mnie podczas bankietu, skarżąc siÄ™ na upaÅ‚.Rochelle po raz kolejny niepotrzebnie poprawiÅ‚a kapelusz i spytaÅ‚a, czy lejÄ… tu coÅ›oprócz ponczu.Miriam zaczerpnęła gÅ‚Ä™boki oddech i wypaliÅ‚a:- ZnalazÅ‚am jÄ….Nie chciaÅ‚a mnie sÅ‚uchać.Gdy wszyscy siÄ™ rozjechali, wróciÅ‚am do pokoju, cisnęłam róże do kosza na Å›mieci iprzebraÅ‚am siÄ™ w piżamÄ™· Potem zasunęłam żaluzje, poÅ‚ożyÅ‚am siÄ™ do łóżka i żyletkÄ…przecięłam sobie żyÅ‚y na nadgarstku.*Po wyjÅ›ciu Miriam Roksana nie mogÅ‚a siÄ™ poruszyć.Nie zamknęła nawet drzwi; poprostu staÅ‚a z oczyma wbitymi w ziemiÄ™.W koÅ„cu na oÅ›lep dotarÅ‚a do łóżka i usiadÅ‚a.Popewnym czasie zapadÅ‚a noc i wiatr przywiaÅ‚ do pokoju zapach morza.Z ulicy dobiegaÅ‚yhaÅ‚asy i Å›miechy.W budynku wybuchaÅ‚y awantury.Mężczyz
ni się upijali, śpiewali gruzińskiepiosenki, kochali się z żonami na skrzypiących łóżkach.Tuż przed świtem spadł deszcz.Rybacy wiez
li połów na targ rybny po drugiej stronie ulicy, sprzedawali go i ze znużeniemwkraczali w kolejny senny dzień.Dzieci sąsiadów podchodziły do drzwi i nieśmiałozaglądały do pokoju.Roksana wciąż siedziała na skraju łóżka pogrążona w myślach.Przemknęło jej przez głowę, że już dawno powinna była wyjść do pracy, że szef znówobrzuci ją wyzwiskami i każe jej się wynosić - tylko po to, by musiała się przed nim poniżaćbłagając, żeby pozwolił jej dalej pracować, na co on łaskawie wyrazi zgodę.Może zresztątym razem wyleje ją na dobre.Gotów nie zapłacić jej nawet za dni przepracowane już w tymtygodniu - chyba że wstanie i natychmiast wyjdzie.Nie ruszyła się.W pierwszej chwili ich nie poznała.Miriam bardzo się postarzała, Rochelle zmieniłakolor włosów, nos, kości policzkowe.Ale potem Miriam zaczęła mówić i Roksana pragnęłajuż tylko tego, żeby sobie poszły.Teraz wytężała wszystkie siły próbując wymazać Miriam zpamięci, naciągnąć znów na głowę grubą ciemną zasłonę, za którą pozostały jej wszystkiewspomnienia, i żyć dalej jak przedtem.Ale w ciemności zobaczyła światło.Miało kolor oczu Zohraba i nie mogła się przednim schować.Odwróciła wzrok.Na tle ściany zobaczyła Miriam mówiącą o swych zmarłychdzieciach.Wbiła wzrok w podłogę i ujrzała Aleksandrę przy fortepianie.Spłoszona zerknęłana sufit i ujrzała twarz Timura widzianą przez mgiełkę jej ślubnego welonu.Wspomnieniaosaczały ją ze wszystkich stron.Nie zdawała sobie sprawy, że robi to, przed czym ostrzegałają Kocica: ogląda się wstecz, liczy lata i wydarzenia od ucieczki z Iranu.Nagle zaczęła się zastanawiać, ile lat ma Miriam, ile ona sama.Co się dzieje z jejmężem, córką, z innymi.Dni mijały, a ona siedziała bez ruchu.Pod koniec tygodnia administrator przyszedł jakzwykle po czynsz.Był pewien, że Roksana nie żyje.Siedziała wyprostowana na łóżku, hordykaraluchów łaziły jej po nogach, przeciąg nawiewał śmieci do pokoju, a gdy ją zagadnął, nieodpowiedziała.Administrator uznał, że co jak co, ale on jej nie dotknie.Gotowa jeszcze sięprzewrócić na podłogę, między to robactwo, a wtedy on będzie musiał ją podnieść i urządzićpogrzeb.Wyszedł, zamykając za sobą drzwi.Sąsiedzi ją znajdą, kiedy zacznie cuchnąć,pomyślał.Po jakimś czasie Roksana ocknęła się i poczuła głód.Nie wiedziała, ile minęło dni.Wkażdym razie żywność w szafce zdążyła się pokryć pleśnią, a w zlewie roiły się karaluchy.Wzięła do ręki papiery, które Miriam zostawiła na stole, i wepchnęła je do kieszenisukienki.Przeliczyła pieniądze, podzieliła na siedem kupek - starczyło na posiłek codziennieprzez tydzień - i wyszła kupić coś do zjedzenia i rozejrzeć się za pracą.Przez dziesięć dnipytała w całej okolicy, aż w końcu zatrudniła się przy przeładunku kartonów z warzywami wlibańskim pawilonie spożywczym.Wszystko będzie dobrze, powtarzała sobie.Ma jeszczedość sił, by żyć.Jeśli będzie trzeba, powędruje dalej.Ale dręczyły ją wątpliwości.To wszystko przez Miriam.Mówiąc o swoich zmarłych dzieciach i o Lili, która wciążna nią czeka, podsunęła Roksanie myśl - pierwszą od dwunastu lat - że być może popełniłabłąd.Może ucieczka nie była najlepszym wyjściem, a w każdym razie nie j e d y n ym.Możepowinna była wrócić; m o g ł a wrócić.Roksana zaczęła się zastanawiać, a gdy raz zaczęła, już nie mogła przestać.Zwątpienie przeniknęło każdą pewność, której dotąd się trzymała.Nie pozwalało jej w nocyzasnąć, kazało zadawać sobie pytania.Po raz pierwszy, odkąd odleciała z domu przy aleiWiary, Roksana chciała wiedzieć, czy popełniła błąd.Wyrzucili ją z pracy w libańskim supersamie, bo była za powolna.Syn właściciela -dwudziestotrzyletni pulchny smarkacz z ondulowanymi blond włosami i rzadkim wąsikiem -powiedział jej, że jest za stara i za gruba do tej roboty.Doznała wstrząsu: ona, zawsze takalekka, miałaby być za gruba? Poszła na zaplecze, pełniące zarazem rolę umywalni i szatni, iprzejrzała się w lustrze nad zlewem.Twarz miała obrzmiałą, ręce i nogi spuchnięte.Wyszła,sięgnęła do szuflady pod kasą, gdzie syn właściciela trzymał portfel, i ukradła mu wszystkiepieniądze.Zawinęła je w chusteczkę do nosa i schowała głęboko w kieszeni.Najęła się do prasowania męskich koszul w pralni chemicznej obsługującej bogatychTurków ze Starego Miasta.Tkwiła tam od czwartej rano do szóstej po południu.Po paru tygodniach szefowa dała jej trzy używane sukienki.- Musisz zmienić garderobę - powiedziała, ruchem głowy wskazując sukienkę, którąRoksana miała na sobie.Roksana powiodła wzrokiem za jej spojrzeniem i zobaczyła, żesukienka jest mocno opięta, a guziki rozłażą się na brzuchu.Buty też nagle zrobiły się za małe [ Pobierz całość w formacie PDF ]