Popławska Halina Szpada na wachlarzu 03 Na wersalskim trakcie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na złość cesarzowi, imperatorowej oraz znienawidzonym Sasom.Był właśniepoczątek maja i wiosna hojnie przyozdobiła te pruskie teraz, a niegdyś podległe koronie polskiejziemie.Z okna karety wzrok Stanisława biegł na południe, choć konie unosiły wygnańca z każdągodziną dalej i dalej od ojczyzny.Leszczyński udawał się na dwór berliński, by Najjaśniejszemu Fryderykowi podziękować zadługotrwałą gościnę.Tak nakazywały dobre obyczaje, no i wdzięczność, jedynie bowiem królpruski udzielił schronienia zbiegłemu z oblężonego Gdańska monarsze.Droga wiodła ciągle na zachód, wzdłuż wybrzeży Bałtyku.Raz jeszcze trzeba było przebyćNogat i Wisłę, by omijając Gdańsk skierować się na Koszalin, Stargard i stamtąd już prosto doBerlina.Józiuk jechał z ojcem Labiszewskim, jezuitą, spowiednikiem króla, a choć oddalał się odojczyzny, serce drżało mu nadzieją, gdyż z dniem każdym zbliżał się do Francji, a tam przecieżmieszkała Afra.Afra! Afra! wystukują nowe podkowy, którymi przed podróżą podkuto silne meklemburskiekonie.Afra! to imię wypełnia duszę Józiuka, a myśl jego szybuje wysoko, wyprzedzając zbyt wolnotoczącą się karetę, lśniące hełmy kirasjerów, cały orszak króla Stanisława.Ojciec Labiszewski nie mącił marzeń współpasażera, zajęty odmawianiem brewiarza lubdrzemką.Wszystkich prawie podróżnych zmogło zmęczenie, tylko Józiuk czuwał, zbytpodniecony oczekiwaniem, by mógł zapaść w najlżejszy choćby półsen.Szesnastego maja Berlin owacyjnie witał koronowanego gościa, Leszczyński zamieszkał uambasadora Francji, który opowiadał z zapałem, jakiego to szczerego przyjaciela ma Stanisławwe Fryderyku Wilhelmie. Tak, tak, Najjaśniejszy Panie markiz de La Chetardie zadowolony zacierał ręce.Wszyscyśmy widzieli, jak król Fryderyk płakał na wieść o abdykacji, którą zmuszony byłeśpodpisać w Królewcu.Płakał jak bóbr, słowo daję, rzewnymi łzami! Nigdy bym nie posądził goo taką delikatność serca.Rzeczywiście, król Fryderyk nie wiedział wprost, jak umilić gościowi pobyt na berlińskimdworze.Wożono więc Leszczyńskiego w pozłocistej karocy z Berlina do Poczdamu, zPoczdamu do Monbijou pałacyku królowej, a cały ów'44tydzień stał się nieprzerwanym ciągiem uczt, balów i festynów.Fryderyk WilhelmPierwszy pokazał cesarzowi, że jest królem, z którym należy się liczyć, a temu pyszałkowiAugustowi Saskiemu nareszcie utarł nosa! � W końcu nadeszła tak wyczekiwana przez Józiukapora wyjazdu.Leszczyński był ożywiony, czekało go przecież spotkanie i najbliższymi, przy tym pięknapogoda ukazywała uroki dobrze zagospodarowanej ziemi.Podróżni zwiedzili Magdeburg,Hildesheim, gdzie zatrzymali się na popasie, do Francji wjechali od północnej granicy, należałobowiem ominąć Lotaryngię.Czwartego czerwca król stanął w Meudon, wszystko już tam przygotowano na jego przyjęcie, akrólowa Katarzyna, która właśnie podniosła się z ciężkiej choroby, ze łzami witała męża potrzyletniej rozłące.Do pełnego szczęścia brakowało tylko Marychny.Niestety, królowa Francji nie od razu mogła powitać odzyskanego ojca.Tego samego dnia, gdyBerlin przyjmował Leszczyńskiego, Wersal witał salwą z dział kolejną córkę królewską, PaniąSzóstą, urodzoną Siódmą, na chrzcie świętym nazwaną Teresą Felicytą.Maria przeżyła nowe rozczarowanie.Książę Andegawenu długo dawał naio Na wersalskim trakcie'45siebie czekać.Pociechą była nadzieja na spotkanie z ojcem, z matką, połączenie rodziców idalsze ich bezpieczne życie w sąsiedniej Lotaryngii.Król Ludwik wyznaczy! pałac w Meudon jako miejsce tymczasowego pobytu całej rodziny.Teściowie mieli tam wypocząć po trudach przeprowadzki i podróży, zanim dotychczasowimieszkańcy opuszczą pałac książęcy w Lu-newilu.Jak Chambord, tak i Meudon dni świetności miało już za sobą, bliskość jednak Wersalu Meudon leży między Paryżem a siedzibą króla Francji nie dozwoliła podupaść tej jakżewspaniałej niegdyś rezydencji.Były w Meudon dwa pałace: pierwszy powstał, jak i Chambord, w epoce renesansu, a wzniósł goten sam Philibert Delorme, który stawiał Tuilerie dla Katarzyny Medycejskiej.Za Ludwika XIV pan leNótre zaprojektował tam ogrody, mogące rywalizować z wersalskimnawet parkiem, król jednak, zajęty przyozdabianiem głównej siedziby, niewiele poświęcał uwagiMeudon, wreszcie ofiarował synowi zbędny obiekt.Delfin, przejęty nową modą w architekturze,zamówił u pana Mansarta plany nowego pałacu, ten jednak nie zyskał uznania w oczach staregokróla.Ludwik XIV, zaproszony do Meudon, krytycznym wzrokiem obejrzał fasadę gmachu i zpogardliwym grymasem ust rzucił synowi przez ramię: Przypomina to raczej domwzbogaconego kupca niż książęcą siedzibę".Mimo próśb nie przestąpił wzgardzonych progów.A szkoda, nie ujrzał bowiem wnętrz ozdobionych pędzlem, rylcem czy dłutem niejednegomistrza.Tak, Meudon uczyniło wszystko, by pozbawiony ojczyzny tułacz mógł nieco zapomnieć o swejjakże smutnej sytuacji.Pałac otoczył gości dyskretnym wykwintem, wygodą, atmosferąspokojnej pewności jutra, reszty dokonała przyroda.Rozległy park niepostrzeżenie przechodziłw naturalny las, a lasy w Meudon słynęły na całą niemal Europę.Zpiewano nawet o urokachtego miejsca, choćby w tej znanej powszechnie piosence: Pójdzmy na poziomki do lasu wMeudon".Król Stanisław stał się sam nie wiedząc kiedy najpopularniejszą postacią we Francji.Był,jak to się zwykło mówić, modny.Książęta krwi i wielcy panowie wyrywali sobie królewskiegoteścia, zabiegając o zaszczyt goszczenia go na obiedzie lub kolacji.Każdy chciał zamienić choćsłowo z najnieszczęśliwszym człowiekiem naszych czasów", którego życie porównać możnabyło do pełnego przygód romansu.Dramatyczna ucieczka z oblężonego Gdańska, pobyt w krzyżackiej twierdzy oraz inne epizody zżycia Leszczyńskiego rozpaliły ciekawość francuskiego dworu.Sekretarz Stanisława miał pełneręce roboty, odpisując na.46dziesiątki listów, jakie co dzień nadchodziły do pałacu w Meudon.Każdy pragnął poszczycić sięznajomością z tak sławnym człowiekiem, którego nie potrafiły złamać liczne ciosy i ciężkiedoświadczenia, które złożyły się na tę nieprawdopodobną wprost egzystencję.Królowa Katarzyna wcale nie była rada z sukcesów męża i jej pochmurna twarz i zsunięte brwiraziły wśród powszechnej wesołości.Niestety, nie mogła wrócić do nastroju radosnegouniesienia, jakie odczuła przy powitaniu.Z dumą jednak patrzyła na wyniosłą postać Stanisława,którego garderobę zięć wyposażył prawdziwie po królewsku, otoczonego tłumem dworzan, a coza tym idzie i pochlebców.Leszczyński, choć miał już pięćdziesiąt dziewięć lat, prezentował sięznakomicie i najmłodsze nawet damy darzyły go uwielbieniem, niczym bohatera powracającegoze zwycięskiej wojny.Troskała się więc i smuciła królowa Katarzyna, a przyszłość w nieznanej Lotaryngii napawała jąnieuzasadnionym lękiem.Jedyną jej myślą, jedynym pragnieniem był powrót do ojczyzny. Dlaczego nie możemy wrócić do Polski? biadała przed córką. Choćby jako zwykliobywatele.Nie rozumiem ojca.Lotaryngia to przecież obca ziefhia. Ojciec nie ma innego wyjścia, mamo tłumaczyła cierpliwie Maria. To polityka.traktat wiedeński. Ee, co tam traktat przerywała-królowa. Skoro oddają nam dobra, które posiadamy wPolsce.Ja tęsknię, bardzo tęsknię, ciągle sama. Teraz już będziecie razem Maria tuliła matkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne