[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie sądzę, aby miała do powiedzenia cokolwiek, co mogłoby mniezainteresować - mruknął.Zauwa\
ył, \
e Penelope stłumiła śmiech, i spojrzał na nią z miną "Mamcię!".Tym razem jednak "Mam cię" znaczyło równie\
"I całkiem się z tobązgadzam".- Dobry wieczór - rozległ się donośny głos earla of Macclesfield.- Dobry wieczór, przyjacielu! - odpowiedział mu jakiś pijany głupek.Bridgerton obejrzał się, \
eby sprawdzić kto to, ale tłum był zbyt gęsty.Earl mówił coś jeszcze, potem odezwała się Cressida, ale Colin przestałna nią zwracać uwagę.Cokolwiek miała do powiedzenia, nie pomo\
e mu torozwiązać głównego problemu: jak właściwie powinien przeprosić Penelope.Próbował w myśli dobrać właściwe słowa, ale jakoś nie znajdował tychodpowiednich.Mógł mieć tylko nadzieję, \
e jego słynny giętki językpoprowadzi go we właściwym kierunku, kiedy ju\
nadejdzie czas.Na pewnozrozumie&- & Whistledown!Colin usłyszał tylko ostatnie słowo monologu Cressidy, ale nie mógłprzeoczyć potę\
nego westchnienia zdumienia, jakie wydarło się z tłumu.Zaraz potem rozległ się głośny szmer pospiesznych szeptów, takich, jakiesłyszy się najczęściej wówczas, kiedy ktoś zostanie przyłapany w niezwyklekompromitującej sytuacji.- Co? - wykrzyknął, zwracając się do Penelope, która pobladła jak płótno.- Co ona powiedziała?Penelope jednak odebrało mowę.Spojrzał na lady Danbury, lecz i starsza pani nakryła dłonią usta iwyglądała, jakby miała za chwilę zemdleć.Było to nieco przera\
ające.Zało\
yłby się bowiem o największą sumę, \
ew całym swoim ponad siedemdziesięcioletnim \
yciu hrabina nie zemdlała anirazu.- Co? - zapytał znowu, w nadziei, \
e wyrwie którąś z nich z odrętwienia.- To nie mo\
e być prawda - wyszeptała wreszcie lady Danburypobladłymi ustami.- Ja w to nie wierzę.- W co?Dr\
ącym w świetle świec palcem wskazała na Cressidę.- Ta kobieta nie jest lady Whistledown.Colin kręcił głową, patrząc to w tę, to w drugą stronę.Na Cressidę.Nalady Danbury.Na Penelope.- Ona jest lady Whistledown? - wypalił wreszcie.- Tak twierdzi - odparła hrabina z wyraz
nym powątpiewaniem na twarzy.Colin zgodził się z nią.Cressida Twombley była ostatnią osobą, którąpodejrzewałby o bycie lady Whistledown.Była inteligentna i co do tego niebyło najmniejszych wątpliwości.Ale nie była sprytna ani szczególnie dowcipna,jeśli nie wydrwiwała innych.Lady Whistledown miała specyficzne poczuciehumoru, lecz z wyjątkiem słynnych komentarzy na temat strojów raczej niedokuczała mniej popularnym członkom towarzystwa.Musiał przyznać, \
e lady Whistledown miała dość dobry gust, jeślichodziło o ludzi.- Nie mogę uwierzyć - powiedziała lady Danbury z głośnym, pełnymurazy siąknięciem.- Gdybym przypuszczała, \
e stanie się coś takiego, nigdy w\
yciu nie rzuciłabym tego idiotycznego wyzwania.- To potworne - jęknęła Penelope.Głos dr\
ał jej lekko, a to zwiększało jeszcze skrępowanie Colina.- Nic ci nie jest? - zapytał.Potrząsnęła głową.- Nie, chyba nic.Choć muszę przyznać, \
e czuję się dość rozbita.- Chcesz wyjść?Pokręciła głową.- Wolę tu pozostać, jeśli nie masz nic przeciwko temu.- Oczywiście - rzekł, obserwując ją zatroskanym wzrokiem.Wcią\
byłabardzo blada.- Och, na litość& - mruknęła lady Danbury, by po chwili rzucić głośneprzekleństwo.Równie dobrze mogła zatrząść posadami ziemi.- Lady Danbury?! - jęknął Bridgerton, wytrzeszczając oczy.- Idzie tutaj - wymamrotała, wskazując głową na prawo.- Powinnam byławiedzieć, \
e nie zdołam uciec.Colin spojrzał w ślad za jej wzrokiem.Cressida próbowała przecisnąć sięprzez tłum, prawdopodobnie po to, aby stanąć przed lady Danbury i odebraćnagrodę.Na ka\
dym kroku zatrzymywali ją zaciekawieni goście, a ona zdawałasię zachwycona tymi dowodami uwagi.Nic w tym dziwnego.Cressida zawszelubiła skupiać na sobie uwagę& lecz równie mocno pragnęła teraz dotrzeć dohrabiny.- Obawiam się, \
e nie ma przed nią ucieczki - zauwa\
ył Colin.- Wiem - burknęła lady Danbury [ Pobierz całość w formacie PDF ]