[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Myślałem o cenie za dochowanie tajemnicy.O mało nie zemdlała.Wyobrażała sobie, czego możezażądać.Ma zwyciężyć rozum czy serce?- Czego chcesz?- Chcę, żebyś pomogła Sarze urządzić na nowo jej pokój.Gina zdała sobie sprawę z własnego rozczarowania,chociaż nie miało to sensu.Chciała pomóc Sarze, ale niezamierzała zbliżać się do jej brata, choć zarazem byłazawiedziona, że nie poprosił o coś bardziej osobistego.- Umowa stoi.- Podała mu rękę.Zanim wysiadła, dodała:- Chyba powinnam ci podziękować za towarzystwo.Wiem, żestarałeś się mi pomóc.- Ale wszystko zepsułem.- To prawda.- To była nasza druga randka.Zauważyłaś, że cięugryzłem?- Chodzi o te pieszczoty bez znaczenia? To nazywaszgryzieniem?- Nie znoszę tego wyrażenia.- Bez znaczenia? To ty pierwszy go użyłeś.- Wiem, i żałowałem tego więcej razy, niż potrafięzliczyć.W głowie jej się kręciło.Czy miała rozumieć, że jednaktamten pocałunek nie był bez znaczenia?- Poczekaj na naszą trzecią randkę - jego głos zabrzmiałuwodzicielsko.- A co zrobisz na trzeciej randce?- Musisz sama zobaczyć.- Trzeciej randki nie będzie.Tylko się uśmiechnął.ROZDZIAA
SZÓSTYGina zbiegÅ‚a po schodach rezydencji Dunsberrych zrÄ™kami peÅ‚nymi próbek materiałów.MiaÅ‚a godzinÄ™ nadowiezienie ich do sklepu meblowego, który znajdowaÅ‚ siÄ™ odwadzieÅ›cia pięć kilometrów stÄ…d.Jeżeli zamówienie niezostanie wysÅ‚ane dzisiaj, bÄ™dzie musiaÅ‚a odczekać trzy dni, aterminy jÄ… goniÅ‚y.Czas mijaÅ‚ stanowczo zbyt szybko.Chociaż oranżeria nie miaÅ‚a wyglÄ…dać tak, jak ona jÄ…zaprojektowaÅ‚a, mimo wszystko chciaÅ‚a, by wszystko wyszÅ‚ojak najlepiej.RoÅ›liny bÄ™dÄ… sztuczne, ale w najlepszymgatunku.Kwiaty bÄ™dÄ… delikatne, jak gdyby prosto z dżungli.Najdroższy amorek na Å›wiecie przyglÄ…daÅ‚ siÄ™ strumieniowiróżowej wody spÅ‚ywajÄ…cej po kamieniach.PrzekonaÅ‚a JuliÄ™Ann do obić przypominajÄ…cych akwarele z kwiatowymmotywem, a sztuczna trawa, na którÄ… w koÅ„cu przystaÅ‚a,okazaÅ‚a siÄ™ droższa niż jedwabny dywan, ale prawie tak samomiÄ™kka.WÅ‚ożyÅ‚a próbki do bagażnika.MyÅ›l o dywanachprzypomniaÅ‚a jej, że spóz
ni się do restauracji, gdzie miałanadzorować wieszanie latających dywanów.Musiała jeszczezadzwonić w kilka miejsc i w końcu pomóc Sarze w nałożeniuna ściany pierwszej warstwy farby.Miała jeszcze kilkazamówień od innych klientów i poczuła wyrzuty sumienia, żetak się ostatnio zaniedbuje w pracy.Naturalnie gdyby nie odpowiedziała na tamto ogłoszenie,nigdy nie popadłaby w część tych kłopotów.Miałaby lampędla restauracji, nie martwiłaby się wypadkiem Julii Ann i nicpoznałaby Sary.Uśmiechnęła się na jej wspomnienie iprzyznała, że tego byłoby jej żal.A gdyby nie poznała Sary,nie poznałaby też Alana.- Gino?Odwróciła się.Charles Dunsberry schodził po schodach.Był wściekły.Czyżby Alan się wygadał?- Muszę przyznać, że nie jestem zadowolony - rzucił.- Mogę to wytłumaczyć.Nie zwrócił na nią uwagi.- Zaufanie.Wie pani, jak ważne jest dla mnie zaufanie?- Wiem, panie Dunsberry.- Czy za wicie wymagam od pani? Wzajemne zaufaniepomiędzy pracodawcą a pracownikiem to za dużo? Czy tak?- Nie, naturalnie to nie za dużo.Przykro mi.Dunsberryzmarszczył brwi.- A z jakiego powodu pani jest przykro?- Z powodu oranżerii.- Co się stało w oranżerii?Do Giny wreszcie dotarto, że Dunsberry nic był zły na nią,a przynajmniej nie chodziło mu o oranżerię.Po prostu miałanieczyste sumienie.- Wiem, że wszystko idzie powoli, a panu zależy, by byłogotowe na czas.Znowu jej przerwał, tym razem gestem.- Oranżeria to sprawa między panią a moją żoną.Wierzę,że wszystko będzie gotowe na przyjęcie oraz że uda się pani jąprzekonać, by wszystko było.odpowiednie.%7łyczyłbymsobie, żeby Cedrik był równie lojalny.- Cedrik?- Odchodzi, W tej chwili się pakuje.I miał do tegoczelność oskarżyć moją żonę o brak lojalności!Gina wiedziała, że Cedrik nie miał dobrego zdania o JuliiAnn.Zatrudniła go jeszcze poprzednia pani Dunsberry, któramiała opinię prawdziwej damy.Spotkanie z Julią Ann musiałobyć dla niego prawdziwym szokiem.- On twierdzi, że moja żona.nieodpowiednio sięzachowywała w stosunku do niego! Może pani w to uwierzyć?Szczerze mówiąc, mimo jej zakusów w stosunku doAlana.Gina nie mogła sobie wyobrazić Julii flirtującej zCedrikiem.- Może nie powinnam tego mówić, ale wydaje mi się, żeCedrik może po prostu chcieć skompromitować pańską żonę.- W każdym razie zdradził moje zaufanie! Julia Ann jestniesprawna, a on odchodzi! Jak mam sobie poradzić bezpomocy?Gina spojrzała na zegarek.Zostały jej trzy kwadranse dozamknięcia sklepu.Przesunęła się w kierunku samochodu, niechcąc jednak urazić swego rozmówcy.Nie wiedziała,dlaczego właśnie ją wybrał sobie do zwierzeń.Otwierającdrzwi, powiedziała:- Panie Dunsberry, na pewno wszystko się ułoży.MożeCedrik zmieni zdanie.- Nie przyjmę go z powrotem.Obrażanie mojej żony tojedno, ale zaniedbywanie obowiązków jest niewybaczalne.Ciekawa hierarchia wartości - pomyślała.- Proszę mi powiedzieć, jeżeli będę mogła w czymśpomóc.Poczuła jego rękę na ramieniu.- Wspaniale! Wiedziałem, że mogę na panią liczyć!Gina modliła się, by jej przeczucia nie okazały się prawdą.- Zajmie się pani rozrywkami.Służba we wszystkim panipomoże.Na przyjęciu będzie około dwustu osób.Teraz jestempewien, że jednak to się uda [ Pobierz całość w formacie PDF ]