Wróblewski Janusz Reżyserzy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Paryż zobaczyłem na własne oczy w 1964 roku, gdy miałem dwadzieścia dziewięć lat, przyokazji kompletowania obsady do Jak się masz, koteczku?.Aktorom nie bardzo chciało się grać,scenariusz nagle przestał się podobać.Codziennie żądali dopisywania nowych dowcipów.Leczdopóki sponsorzy płacili rachunki, nie robiło to wrażenia.Miałem czas, żeby chłonąć art d�co,atmosferę Montmartre u, Closerie des Lilas, gdzie oddychało się tym samym powietrzem co Picasso iModigliani.Tam, gdzie mieszkałem, czyli w Brooklynie, jedyną formą sztuki były hot dogi.Bohaterem O północy w Paryżu jest początkujący scenarzysta, który nieoczekiwanie spotyka nadSekwaną dawno nieżyjących idoli: Ernesta Hemingwaya, Gertrudę Stein, Francisa ScottaFitzgeralda i innych.Przeżywa szok zupełnie jak kelnerka z Purpurowej róży z Kairu, do którejschodzi z ekranu jej ukochany amant.To dowód siły marzeń czy rozczarowania rzeczywistością?Niektórzy potrzebują obcowania z tajemnicą, nawet za cenę samooszukiwania się.Sam należę dotakich osób.Ludzkie życie wydaje mi się na tyle tragiczne, smutne, nieszczęśliwe i pozbawionenadziei, że krótkie momenty magii są bardzo potrzebne.Wystarczy zajrzeć do gazet.Ciągle jesteśmybombardowani wiadomościami o brutalnych gwałtach, głodowej śmierci w Korei Północnej albogdzieś w Afryce.Tylko wyobraznia albo cud co na jedno wychodzi może poprawić humor.Niektórzy uważają, że religia jest niezłym pocieszeniem.Tak, oczywiście, problem w tym, że ludzie wierzą w Boga naprawdę, a ja, że mamy raczej nikłeszanse na spotkanie z nim.Pytanie, co wtedy, jeśli go nie ma? Jak się zachować wobec zimnejpustki? Często się zastanawiam, nie jak sobie poradzić w najgorszej sytuacji, tylko dlaczego w ogólepodejmujemy trud działania.Ludzie wybierają egoizm, myślą, że morderstwo ujdzie im na sucho.Inniznajdują w sobie dość heroizmu, by pomagać i zachowywać się przyzwoicie.Wcale nie oczekują zato nagrody w przyszłym życiu.Robią to z poczucia solidarności, dlatego, że chcą mieć spokój, czystesumienie.Skoro wszyscy dryfujemy na jednej szalupie ratunkowej, która prędzej czy pózniej i takzatonie, to może lepiej wykrzesać z siebie resztki moralności? W tym sensie uważam, że nieobecnośćBoga we wszechświecie ma znaczenie.Grecy przekonywali, że dzięki tragediom człowiek dowiaduje się o swojej sytuacji więcej.Pan teżwierzy, że cierpienie pozwala człowiekowi wznieść się wyżej, stać się lepszym?W tragediach odzwierciedlających aktualne problemy nie ma niczego uszlachetniającego.Tragediemówią o tragediach i nie rozumiem, dlaczego widzowie dopisują im setki dodatkowych znaczeń.Tobyło naprawdę ciężkie żalą się ale coś nam dało, czegoś się nauczyliśmy.Ja niczego się z nichnie nauczyłem.Zero pocieszenia.%7ładnego pozytywnego przekazu.Proszę spróbować rozśmieszyćdziecko.To dopiero daje prawdziwego kopa.Jak to pogodzić z Pańskim pragnieniem nakręcenia poważnego filmu?Mnie nie interesują współczesne problemy, takie jak terroryzm, aborcja, walka o prawamniejszości seksualnych czy rasizm.Nie poruszam nigdy społecznych ani politycznych zagadnień.Wydają mi się za mało uniwersalne, za mało artystyczne.Moimi tematami są zjawiska uczuciowe,psychologiczne, egzystencjalne, moralność.Bez względu na zmienne okoliczności historyczne one sięnie zestarzeją.Ani za sto lat, ani za tysiąc.Oczywiście, jeśli film jest słaby, nic go nie uratuje.Realistyczny znaczy, według Pana, cyniczny?Tak uważam.Sztuka nie może odwzorowywać jeden do jednego nędzy życia.Nie na tym polega jejsiła.Pomimo całego horroru, jakie ono niesie, sztuka powinna pokazywać, dlaczego warto jeprzeżyć.Dlaczego jest wartościowe.Z drugiej strony niemało jest artystów, którzy uważają, żewolno wszystko.%7łe nic nie muszą, poza dawaniem czystej przyjemności.Przyjemność to rozrywka.Arozrywka to jedyna rzecz, z którą dajemy sobie radę.Nostalgia jest lepszą strategią?Nostalgia też jest pułapką.Idealizuje czas, który bezpowrotnie minął.Jak już wspomniałem,terazniejszość jest koszmarem nie do wytrzymania.Dlatego pojawia się złudna myśl, że gdyby siężyło odrobinę wcześniej, w innych warunkach, w otoczeniu sławnych ludzi, zapewne rzeczywistośćbyłaby znacznie przyjemniejsza.Powiedzmy, że po obejrzeniu musicalu Vincente a Minnellego Gigiktoś uzna, że belle �poque była rajem.Jezdziło się na kucykach, świeciły lampy naftowe, wszystkowyglądało cudownie.Bajka! No, a jeśli musielibyśmy pójść do dentysty? Albo poprosić o środkiznieczulające przy porodzie żony? Wtedy czar pryska.W O północy w Paryżu wszyscy ulegają temu złudzeniu.Chcą, żeby niewidoczny wehikuł czasuprzeniósł ich do innej epoki.Pisarz grany przez Owena Wilsona nie odnajduje się wewspółczesności i marzy o ucieczce w lata dwudzieste, gdy triumfy odnosiła paryska bohema [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne