Charlotte Link Ciernista róża

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mierzyła wszystko po kolei:sukienki, spódnice, spodnie i kolorowe koszulki.Ku jej zdumieniu okazałosię, że naprawdę ma niezłe ciało.Była o wiele szczuplejsza, niż jej sięwydawało, i miała naprawdę niezłe nogi.Ekspedientka i Helene nieposiadały się z zachwytu. W takim stroju wygląda pani zupełnie inaczej zapewniłasprzedawczyni, a Helene dodała: Wszyscy mężczyzni będą się za panią oglądać, Karin.Cudownie paniwygląda.W końcu Karin kupiła dwie krótkie, letnie, lniane sukienki, białąi czerwoną, kilka spódniczek mini i dobrane do nich koszulki, szortyi bluzeczkę bez ramiączek, którą zamierzała wkładać na spacery po plaży,żeby opalić ramiona.Helene chciała za wszystko zapłacić, ale Karin sięuparła, że o tym mowy być nie może, i zapłaciła kartą kredytową zewspólnego konta z Michaelem.Uśmiechnęła się pod nosem na myśl, jakbardzo on się zdenerwuje, gdy dostanie wyciąg.Wydała sporo, alepomyślała, ile zaoszczędził przez minione lata, gdy nie kupowała sobie nicnowego.Kochance pewnie kupował drogie prezenty, więc nie powinnaodczuwać żadnych wyrzutów sumienia.Gdy wychodziły ze sklepuobładowane sprawunkami, była w świetnym humorze. Helene, zapraszam panią na obiad powiedziała. Umieram z głodu.Wylądowały we włoskiej knajpce U Nina, ukrytej na małym podwórku.Zamówiły kalmary i lasagne, do tego butelkę czerwonego wina.Karinwybrała najdroższe. Za wszystko płaci mój mąż powiedziała. Więc niech pani pije dowoli, Helene. Bardzo się pani zmieniła stwierdziła Helene. Zakupy dobrze panizrobiły, prawda? Nabrała pani rumieńców i częściej się pani uśmiecha.Rzeczywiście dobrze jej zrobiły.Karin czuła się lepiej, było jej lżej naduszy niż kiedykolwiek w ciągu minionych siedmiu czy ośmiu lat.Bo tobyło naprawdę cudowne uczucie, patrzeć w lustro i postrzegać się jakopiękną.Taką, jaka mogła być: atrakcyjną, godną pożądania młodą kobietę,która miała do zaoferowania więcej, niż jej się zdawało. Jeśli pogoda sięutrzyma, zdążę się jeszcze opalić pomyślała.Kelner przyniósł wino. Jak to miło, że znowu nas pani odwiedza, pani Feldmann stwierdził. Dawno pani u nas nie było.Czy coś dzisiaj świętujemy?Helene spochmurniała. No nie wiem, dla mnie zaczyna się najgorszy okres w roku.Mojadroga krzyżowa oznajmiła grobowym głosem.Widać było, że kelner zastanawia się, czy jakoś na to zareagować, alechyba nie znalazł wyjścia z sytuacji, bo stał koło nich z bezradnościąwypisaną na twarzy. Madame? powiedział w końcu pytająco.Helene potrafiła na zawołanie przybrać minę skrzywdzonegoniewiniątka i tym razem przeszła samą siebie: Mam na myśli okres, który doprowadził do śmierci mojego męża.Kelner zrobił odpowiednio zasmuconą minę i pogrążył sięw zaimprowizowanej minucie ciszy. Ciekawe, czy on wie, że to był nazistowski dygnitarz? rozważałaKarin.Przyglądała się kelnerowi.Był to młody, najwyżejdwudziestopięcioletni, przystojny Włoch.Nie przeżył wojennegokoszmaru.Pewnie nie miał o nim pojęcia. Bardzo mi przykro wymamrotał, nalał im wina i oddalił siępospiesznie.Karin zastanawiała się, czy ma zmienić temat, i łamała sobie głowę,o czym mogłyby porozmawiać.Ale Helene chyba wcale nie chciała, żebyktoś ją pocieszał. Nieważne, ile minęło czasu powiedziała cicho. Co roku na wiosnę,od połowy kwietnia mam wrażenie, że to wszystko działo się wczoraj,jakby stało się zaledwie przed chwilą. To chyba bolesne, owdowieć w tak młodym wieku zauważyła Karintrochę niezręcznie. Och, wie pani, nie to było najgorsze mruknęła Helene.Upiła sporyłyk wina, które zadziałało szybko i rozwiązało jej język. Najgorsze byłyokoliczności stwierdziła. I z tym nie mogę się pogodzić. Wpatrywałasię w prawie pusty kieliszek. Zapewne to panią zaszokuje, Karin, alewcale nie cierpiałam tak bardzo nad tym, że Ericha już nie było.Naszemałżeństwo.nie było zbyt udane.Ilekroć był w pobliżu, czułam sięstłamszona, ale uświadomiłam to sobie dopiero pózniej.Przy nim niemogłam się śmiać, nie mogłam sobie pozwolić na beztroskę.Nie mogłambyć młoda.Wyszłam za niego, mając osiemnaście lat, i od dnia ślubuczułam się jak staruszka, która zupełnie przypadkiem znalazła sięw młodym ciele. Był pewnie niełatwym człowiekiem zauważyła Karin.Przypomniałasobie opowieści Beatrice. Nawet dojrzałej kobiecie byłoby z nim ciężko,a cóż dopiero osiemnastoletniej dziewczynie. Był zmienny, wybuchowy, mściwy, sentymentalny i cierpiał nadepresję orzekła Helene, a Karin zaskoczyła precyzja i rzeczowość, z jakąopisała męża. Zaczęłam żyć dopiero po jego śmierci.O ile. Niedokończyła tej myśli, jakby ogarnął ją zabobonny lęk. Nieważne stwierdziła tylko. Był, jaki był.Nie mógł być kimś innym, podobnie jakmy wszyscy.Zresztą, minęło już tyle czasu.Umilkła wsłuchana w swoje słowa, jakby w myślach wracała doczasów, gdy była młoda i wierzyła, że życie spełnia choć część z tego, coobiecuje. Minęło już tyle czasu. powtórzyła. Jak. zaczęła Karin ostrożnie. W jaki sposób umarł pani mąż?Zdawało się, że Helene boli sama myśl o tym.I rozmowa. Trzecia Rzesza leżała w gruzach odparła. Wie pani zapewne, jakstraszny był to koniec.Prawdziwy koniec świata.Wisiał nad nim sądwojenny aliantów i było jasne, że nie można się spodziewać łagodnegotraktowania.Dziewiątego maja skapitulowało dowództwo wyspy.Ponadtydzień wcześniej, pierwszego maja, Erich odebrał sobie życie. Popełnił samobójstwo? Jak jego F�hrer.To znaczy chciał zrobić to samo co jego F�hreri strzelić sobie w głowę.Nie wiem, czy w ostatniej chwili opuściła goodwaga, czy może po prostu spudłował.Kula trafiła w klatkę piersiową.Nie umarł od razu, o nie.Wykrwawiał się.Godzinami.Bardzo cierpiał. Była pani przy nim?Helene skinęła głową. Cały czas.Trzymałam jego głowę na kolanach i usiłowałam gouspokoić, powtarzałam, że wszystko będzie dobrze.Ale nigdzie nie byłolekarza, to było najgorsze.Wszędzie panował chaos, cały świat walił sięnam na głowę.Los Ericha nikogo nie obchodził.W pewnym momenciedostał gorączki, błagał o pomoc [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne