[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Major Petersen?- Tak.Miło mi pana poznać, komendancie.- No tak, tak.Có\
.- odchrząknął właśnie otrzymałem rozkaz zatrzymania.- Ciii! Petersen przyło\
ył palec do ust i ściszył głos.Jesteśmy sami? zapytał.- Tak.- Na pewno?- Na pewno.- W takim razie rączki do góry.- Przepraszam bardzo, muszę zobaczyć te drzwi.Carlos odepchnął się z krzesłem od stołu i wstał.- To znaczy, \
e jeszcze ich nie widziałeś? - zdziwiła się Lorraine.- Nie.Skoro Peter twierdzi, \
e je zaspawał, to je zaspawał.Skłonny jestem przypuszczać, \
e wszystkiezaspawane drzwi są do siebie podobne.Ludzka ciekawość, nic więcej.Nie minęły dwie minuty, gdy był ju\
z powrotem.- Nic nadzwyczajnego, to tylko zaspawane drzwi.śeby je otworzyć, konieczny jest palnikacetylenowy.Wysłałem Pietro na brzeg, ma czegoś takiego poszukać.Wątpię, czy znajdzie.Mieliśmy palnik, tyle \
e Peter wyrzucił go za burtę.- Nie martwi cię to zanadto - stwierdziła Lorraine.- Nie zamartwiam się drobiazgami.- A je\
eli nie uda ci się ach stamtąd wydostać?- Będą musieli tkwić w kajucie a\
dobijemy do Termoli.W Termoli znajdzie siÄ™ wszystko, co trzeba.- Mo\
e się coś zdarzyć po drodze, kuter mo\
e zatonąć, zanim dopłyniecie do portu.Myślałeś o tym?- Tak.Byłoby mi przykro.- Nareszcie! Nareszcie odrobina współczucia! - Byłoby mi przykro, bo z\
yłem się z tą łajbą i nieścierpiałbym myśli, \
e stała się grobem łajdaka - miał lodowaty głos i spojrzenie.- Odrobina współczucia? Współczucia dla tego szubrawca? Dla tego zbrodniarza, najemnego mordercyi truciciela, który w podró\
zabiera strzykawki i ampułki z trucizną? Chcesz, \
ebym współczułpsychopacie, który z rozkoszą wbiłby igłę w ciebie czy Sarinę, a potem skręcałby się ze śmiechuwidząc, jak zwijacie się z bólu? Peter darował mu \
ycie, ja \
ałuję, \
e go nie zabił.Odrobinawspółczucia! - Odwrócił się i wyszedł.- No i zdenerwowałaś go - zaczął Giacomo.- Dziamgulisz i dziamgolisz bez umiaru.Ludzie, to jestPeter i Carlos, przeprowadzają dochodzenie, usądzają i wydają wyrok, a ty w ogóle nie masz pojęcia,co pleciesz.- Nie miałam niczego takiego na myśli.Wydawała się zaskoczona.- Nie chodzi o to, co masz na myśli, tylko co mówisz.Mogłabyś nieco powściągać język.Giacomowstał i te\
wyszedł.Lorraine wpatrywała się w puste drzwi kompletnie załamana.Dwie du\
e łzy spływały wolno pojej twarzy.Sarina objęła ją ramieniem.- No, nie martw się ju\
, ju\
dobrze.Oni tego nie rozumieją.Ja cię rozumiem - zapewniała zgnębionąLorraine.Dziesięć minut póz
niej zjawił się Peter i jego towarzysze; Petersen siedział za kierownicąwiekowej, cywilnej cię\
arówki.Wóz miał brezentowy dach i klapy do zasłaniania tyłu te\
z brezentu.Petersen zeskoczył ze stopnia szoferki i przyjrzał się zgromadzonej na pokładzie piątce.Stali tamwszyscy: Carlos, Giacomo, Lorraine i Michael z Sariną; von Karajanowie ju\
z plecakami inadajnikami, gotowi do drogi.- Mo\
emy jechać w ka\
dej chwili - oznajmił Petersen; był w doskonałym humorze.- Wejdziemy tylkopo swoje manatki.- Nie ma potrzeby.Du\
y i mały Pietro niosą ju\
wasze baga\
e.- A broń?- Nie dopuściłbym do tego, byście się czuli jak bez ubrania - zapewnił Carlos.- Jak poszło?- Nadspodziewanie dobrze: przyjacielscy, chętni do współpracy, no i pomocni.- Wyjął dwie kartki.-Przepustka wojskowa i zezwolenie na prowadzenie wozu.Co prawda tylko do Metković, ale zawszeto kawałek dalej.Oba dokumenty podpisane przez samego majora Massamo.Czy damy zechcą mitowarzyszyć z przodu? Z przodu jest du\
o wygodniej, poza tym szoferka jest ogrzewana, a skrzynianie.- Dziękuję - odparła Lorraine.- Wolałabym jednak siedzieć z tyłu.- O nie, nic z tego - zaprotestowała Sarina.- Nie będę się sama u\
erać z tą chodzącą inkwizycją.-Wzięła Lorraine pod ramię i coś jej naszeptała do ucha.Peter cierpliwie wzniósł oczy do nieba.Lorraine najpierw energicznie potrząsnęła głową, póz
niej jednak kiwnęła na znak zgody.Uścisnęli sobie ręce z Carlosem.Dziękowali mu i \
egnali się.Tylko Lorraine stała bez słowa, zoczami wbitymi w nabrze\
e.Carlos spojrzał na nią niecierpliwie i rzekł:- No dobrze.Ty zdenerwowałaś mnie, a ja, zapominając, \
e powinienem był zachowywać się jak oficeri d\
entelmen, zdenerwowałem ciebie.- Objął ją ramieniem, przytulił i pocałował - niezupełnieprzelotnie - w policzek.- To na przeprosiny i na do widzenia.Petersen uruchomił silnik i cię\
arówka ruszyła.Podstarzały stra\
nik nie wykazał zainteresowaniaprzepustkami.Machnął ręką dając im do zrozumienia, by jechali dalej - najpewniej nie chciałrozstawać się ze swoją budką i koksownikiem.Petersen spojrzał w prawo na Lorraine siedzącą nakrawędzi fotela.Lorraine wpatrywała się nieruchomo przed siebie i twarz miała zalaną łzami.Petersenzmarszczył brwi, nachylił się nad kierownicą, wychylił w prawo, ale mało delikatna sójka w boknatychmiast przywołała go do porządku.Sarina te\
zmarszczyła brwi i ledwo dostrzegalnie pokręciłagłową.Zerknął na nią pytająco, ale na widok jej lodowatych oczu cofnął się i skupił na prowadzeniu.W tyle cię\
arówki natomiast, niez
le ju\
podtruty cygarami George'a, Giacomo wciÄ…\
gapił się wspore, nakryte brezentem wybrzuszenie przy szoferce.Wreszcie poklepał George'a po ramieniu.- George?- Co tam?- Widziałeś kiedyś, \
eby brezent ruszał się sam z siebie?- No.Chyba nie.- A ja właśnie widzę.George spojrzał tam, gdzie wskazywał palec Giacomo.- Ach to! Rozumiem.O Chryste! Mam nadzieję, \
e nie duszą się tam w środku! - Szarpnął brezenti odsłonił trzech le\
Ä…cych na boku mÄ™\
czyzn dobrze związanych w nadgarstkach i kostkach orazniezwykle solidnie zakneblowanych.- Nie, wcale się nie duszą, zaczynają się tylko niecierpliwić.Wewnątrz cię\
arówki panował półmrok, ale Giacomo bez trudu rozpoznał staruszka i jegobardzo młodego kolegę, którzy rankiem przyszli po Petersena, George'a i Alexa.- Kim jest ten trzeci? - zapytał.- O, to jest major Massamo, komendant, ściślej mówiąc - jeśli się nie mylę - zastępca komendantaportu.- Kim oni są? Co tu robią? Dlaczego są skrępowani? - dopytywał się bez szczególnego zainteresowaniaMichael, siedzący naprzeciwko z Alexem.Jego głos brzmiał głucho, jak przystało na człowieka,który wcią\
jeszcze nie doszedł do siebie po wstrząsie.Były to zresztą pierwsze tego dnia słowaMichaela.Niedogodności morskiej podró\
y i szarpiÄ…ce nerwy prze\
ycia wytrąciły go z równowagi dotego stopnia, \
e nie zdołał nawet zwalczyć śniadania.- Komendant garnizonu i jego dwaj \
ołnierze - objaśnił George.- Są z nami, bo przecie\
nie mogliśmyich zostawić.Wszczęliby alarm natychmiast po naszym wyjściu [ Pobierz całość w formacie PDF ]