Rosa Montero Córka kanibala

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chce mnie zabić? Instynktownie obróciłam się ipopatrzyłam prosto na niego: miał szeroką, nieciekawą twarz, otworzył lekko usta i wysunąłczubek języka.W ręku zaś trzymał poczerniałego, kaszankowatego członka, sztywnego jakdrążek wieszaka.To nie był mój łącznik, to nie był terrorysta, ale jedyny biseks w kinie,jedyny być może biseks na całym świecie, który trafił właśnie na mnie, usiadł akurat namiejscu obok mnie i majtał teraz kitą.Prychnęłam głośno, zerwałam się i wytaszczyłam samsonite a spomiędzy foteli.Iwtedy to się stało: szłam właśnie w głąb sali w poszukiwaniu innego miejsca, gdy ktośpodszedł z tyłu i złapał walizkę.- To należy do nas - szepnął mi jakiś głos koło ucha.Poczułam delikatny, zdecydowany uchwyt czyjejś dłoni na swojej, więc puściłamrączkę.Zdołałam zobaczyć męskie plecy w ciemnym ubraniu, które szły przodem w kierunkuwyjścia.Stałam parę chwil sparaliżowana pośrodku przejścia, aż jakiś widz zaczął na głosnarzekać, że nic nie widzi.Wybiegłam więc i spotkałam Feliksa i Adriana przy wejściu dokina.- Widzieliście go? Widzieliście? - krzyczałam podniecona.- Kogo?- Faceta z walizką.- Nie, nie.Tędy nikt nie przechodził.Może jest inne wyjście.Prawdę mówiąc, było mi wszystko jedno, którędy wyszedł.Ważne, że nam się udało.Udało się zapłacić okup! Koniec zabawy w złodziei i policjantów.Wyczerpani, wróciliśmy do domu bez słowa.Ciekawe - przedtem ani razu niepomyślałam, co się stanie po dostarczeniu okupu.Całą energię zużyłam na przeprowadzenieoperacji zapłaty.Teraz napięcie opadło, a mnie ogarnęło umysłowe odrętwienie.No tak,udało nam się zapłacić wymaganą sumę, więc należało się spodziewać, że Ramonawypuszczą i że wróci do domu.Perspektywę jego uwolnienia odbierałam z ulgą, z ewidentnąulgą.Ale perspektywa jego powrotu napawała mnie żalem, ewidentnym żalem.Teraz, kiedydo mnie wróci, już nie będę czuła dla niego tego ciepła, co jeszcze niedawno.Wyobraziłamgo sobie, jak staje w drzwiach ze zranioną dłonią (biedaczek), jak siada w salonie i opowiadao porwaniu raz, drugi, sto pięćdziesiąt tysięcy razy przez kolejne kilka lat, sto pięćdziesiąttysięcy powtarzających się nudnych opowieści, bo Ramón mówi w sposób rozwlekły, nużącyi koszmarny.Wyobraziłam sobie, jak Ramón opowiada o porwaniu tysięczny raz, pali z tą swojąmanierą palenia, obejmując papierosa okaleczoną dłonią (biedaczek), trzymając goprostopadle do warg i zaciągając się, a potem otwierając głośno usta, by wypuścić dym.Jakzamyka i otwiera je z wilgotnym, mlaszczącym odgłosem, zamyka je i otwiera jak chwytającapokarm brzana.Nie mogłam już znieść myśli o tym dzwięku, o tych rybich ustach.Dziwne,jak narastają domowe niechęci: początkowo u partnera denerwuje cię to, że cię nie słucha,kiedy mówisz, albo że nie jest wystarczająco czuły, albo że ma wyjątkowo podły charakter,ale z czasem, po przebrnięciu Rubikonu kłótni małżeńskich, prawdziwą rozpacz i wściekłośćczujesz, ponieważ twój partner siorbie zupę albo ma zwyczaj gwizdać pod prysznicem.W tensposób drobne, absolutnie niewinne uprzedzonka osobiste stają się zaczynem urazy inieporozumienia, matką wszelkiej złości i rozczarowania.Dlatego, myśląc o powrocieRamona, najbardziej bałam się, że zobaczę i usłyszę, jak mlaszcze przy paleniu papierosa,którego trzyma w poharatanej dłoni (biedaczek).Gdy tylko zaczynał cmokać, ogarniała mnietaka odraza, że byłabym mu w stanie wrazić w usta męski parasol.Przyszło mi jednak do głowy niepokojące podejrzenie, że owa nagła wrogość wobecRamona mogła się zrodzić pod wpływem mącącej moje zmysły obecności Adriana.WróciRamón z tym swoim zgrzebnym gadaniem, papierochami i obciętym palcem, biedaczek, a jawrócę do życia powszedniego.Bez Feliksa i jego niesamowitych opowieści.I bez Adriana.Nie żebym miała jakieś konkretne plany związane z Adrianem, broń Boże.Ale zrodziło sięmiędzy nami ęoś w rodzaju czułej i cudownej gry, która przydawała blasku moim dniom inieco nawet upajała.I zaczynałam zdawać sobie sprawę, jak dużo będzie mnie kosztowaćseparacja z nimi.Jak dużo będzie kosztować separacja z nim.Tak sobie o tym wszystkim myślałam w kuchni, gdy siedzieliśmy przy kanapkach iwinie, kiedy Adri�n oświadczył uroczyście:- Odkryłem coś, co chyba jest bardzo istotne.Spojrzeliśmy nań wyczekująco.- Słuchajcie, dwudziestoośmioletni facet padł rażony gromem w madryckim zoo.Anajdziwniejsze jest to, że tamtego dnia nie było nad miastem ani jednej chmurki, nie spadłaani jedna kropelka deszczu, nie było burzy, więc walnął w niego jedyny piorun w całymregionie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne